tag:blogger.com,1999:blog-72949401806483537022024-03-05T23:34:55.402+01:00DieVanNederlandsUnknownnoreply@blogger.comBlogger121125tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-72173296559747621782011-04-05T08:02:00.003+02:002011-04-05T08:25:27.047+02:00Telefoonvermaak<p>Bij ons thuis zorgt Vriend voor het papierwerk: bankzaken, verzekeringen, rekeningen, ik kijk er amper naar om. Heerlijk. Per 1 januari voorzag hij ons van een nieuwe energieleverancier, omdat die goedkoper was. "Vind je dat goed?" vroeg hij voor de vorm. Ik vond het prima. Ik vind dat allemaal prima, vooral als ik er niet over na hoef te denken. </p><br /><p>Vorige week belde er een mevrouwtje van onze oude energieleverancier om Vriend ervan te overtuigen terug te keren. Vriend probeerde haar af te poeieren, maar dat was nog niet zo makkelijk omdat zij een terriërachtige vasthoudendheid koppelde aan een matige beheersing van het gesproken Nederlands. Inderdaad een interessante combinatie. Vriend legde geduldig uit dat de andere leverancier goedkoper was. Het maandbedrag van de oude leverancier was weliswaar lager, maar de KWh-prijs van de nieuwe leverancier is lager, zodat we per saldo toch goedkoper uitzijn. "Het maandbedrag is immers slechts een voorschot," zo doceerde hij. Alle geduld ten spijt, mevrouw was niet overtuigd en vroeg of ze een offerte mocht stuur. Vriend ging zuchtend akkoord.</p><br /></p>Er kwam geen offerte, dus dat was dat. Tot gisteravond de telefoon ging. Opnieuw een mevrouw van de oude leverancier. Ook deze mevrouw beheerste het Nederlands niet vlekkeloos en was niet al te rap van begrip, dus ik neem voor het gemak maar even aan dat het dezelfde medewerkster betrof. Nadat ze zichzelf had geïntroduceerd vroeg ze of ze met mevrouw W. van doen had. "Nee," zei ik naar waarheid, want zo heet ik niet. Of ze mevrouw W. dan even kon spreken. Waarop ik uitlegde dat ik wel de mevrouw was naar wie ze op zoek was, maar dat ik niet zo heet, aangezien we niet getrouwd zijn. "Aha, dus u bent gescheiden," concludeerde zei. Waarop ik opnieuw de noodzaak voelde om haar tegen te spreken. Wij zijn immers niet gescheiden. Bovendien, om te kunnen scheiden moet je eerst getrouwd zijn, en dat zijn we dus ook niet. Dit ging wat te snel voor haar, maar ik besloot mijn gesprekpartner niet langer te kwellen en onthulde dat ik de vrouw des huizes was. Vervolgens stak ze van wal over onze overstap naar de nieuwe energieleverancier. Of ze naar onze motivatie daarvoor mocht vragen. Ja hoor, de nieuwe leverancier is goedkoper. Of ze dan mocht vragen wat we nu betaalde. "Tja," zei ik, met een grijns die ze vermoedelijk door de telefoon kon horen, "dan zult u toch bij meneer W. moeten zijn, want dat weet ik niet." En nee, meneer W. kon nu niet aan de telefoon komen, hij was namelijk niet thuis. Maar natuurlijk mag ze het vanavond nog een keer proberen. Ik zou bijna hopen dat ik haar nog eens aan de lijn krijg...</p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-73622833944593702972011-03-27T10:38:00.003+02:002011-03-27T11:07:30.001+02:00Preek in de maak<span>Ik was even weg. Geen zin, geen tijd, geen inspiratie. Te druk met het echte leven. En met Facebook en Twitter, waar je alles kwijt kunt zonder er eerst een verhaaltje van te maken. Best wel handig. En dan zit het niet meer in je systeem. En dan is het alweer zo lang geleden. En dan laat je het er maar helemaal bij zitten.<br />Zo ging het ongeveer. Af en toe belandde er nog wel eens een reactie in mijn inbox over een oud verhaaltje en dan dacht ik wel even 'ach ja'. Maar dat was het dan ook wel weer. En zo was ik dus ineens een jaar weg. Kan gebeuren.<br />Maar nu ik bezig ben om de mondelingen voor te bereiden (ieder schooljaar rond deze tijd, zie mijn een na laatste logje voor dit verhaal) kan ik wel wat afleiding gebruiken en ging ik hier maar weer eens kijken. Leeslijstjes opgeschoond, m'n leeftijd een jaartje opgeplust en dan kon ik ook nog wel wat typen. Over die mail van Leerling S. bijvoorbeeld. Zij zat vorig jaar in mijn havo-5, zakte en zit nu bij een collega. Voor haar mondeling dit jaar mag ze de helft van haar leeslijst van vorig jaar gebruiken. Maar die is ze kwijt. Vanmorgen vond ik deze mail in mijn inbox:<br /><br /></span><span><span style="font-size:85%;">Geachte mevrouw DVN,<br /><br />Zou u nog mijn leeslijst van vorige jaar kunnen opzoeken, aangezien ik niet alles meer weet van voorgaande jaren.<br /><br />Hoop dat ik het maandag bij u kan komen ophalen.<br /><br />Met vriendelijke groet,<br />Leerling S.</span><span><br /><br />Om te beginnen staat de toon van deze mail mij niet zo aan. Dat is niet in het voordeel van Leerling S. Bovendien was/is Leerling S. niet bepaald een voorbeeldige leerling. In de personeelskamer heet het: "zij maakt haar eigen rooster"*. Bovendien kostte het vorig jaar ook de nodige moeite om haar een leeslijst te ontfutselen en gedraagt zij zich als een klant, die koning zou moeten zijn voor ons nederige leraren. Tel daar bij op dat die leeslijst zich op verschillende plaatsen zou kunnen bevinden (drie kasten, twee vakgroepbergingen, mijn schoolmail, mijn priv�mail) en ik niet eens zeker weet of ik hem �berhaupt nog wel heb en je begrijpt dat ik geen zin heb om eraan te beginnen. Dit alles kan ik Leerling S. al dan niet in gekuiste vorm mededelen morgenochtend.<br />Aan de andere kant is deze leerling een leerling als alle andere. Een kind met het recht om fouten te maken en opnieuw te beginnen. Een leerling die de mogelijkheid moet hebben om haar eindexamen zo goed mogelijk af te leggen. Een leerling die niet het slachtoffer mag zijn van mijn voor- of afkeuren. Morgen ga ik dus wel even zoeken. Maar niet erg lang. En vermoedelijk ga ik er ook nog wel een preek tegenaan gooien. Iets over verantwoordelijkheden, dingen bewaren en hoe je meer bereikt met stroop dan met azijn. Een leraar is een leraar is een leraar.<br /><br />* lerarencodetaal voor spijbelen</span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-49035997956260585092010-04-30T09:38:00.002+02:002010-04-30T09:55:41.540+02:00reputatieAls docent ontkom je er niet aan af en toe na te denken over je reputatie. Dit is een precaire zaak. Je wordt niet geacht je er veel mee bezig te houden, maar iedereen doet het. Hoe je overkomt op de leerlingen is wel degelijk van belang want als ze welwillend tegenover je staan, maakt dat jouw leven en dat van hen een stuk makkelijker. Als je wat langer dan één schooljaar op dezelfde school blijft, krijg je na een tijdje vanzelf een bepaald imago. En je kunt je daar maar beter van bewust zijn, want dan kun je er behoorlijk je voordeel mee doen.<br />Natuurlijk wil iedereen aardig gevonden, al schreeuwen alle boekjes, lerarenopleiders en stagebegeleiders je vanaf dag één in het gezicht dat het daar niet om gaat. Verder staat "streng maar rechtvaardig" vaak hoog in het vaandel. In mijn geval wordt "humor" nogal eens genoemd en dat vind ik wel prettig.<br />Ook je uiterlijk telt mee. Toen ik pas begonnen was, viel het me op dat de leerlingen elke minimale verandering aan je uiterlijk opmerken. 'Naar de kapper geweest, mevrouw?' Of: 'Mooie schoenen heeft u, zijn ze nieuw?' Maar ook: 'Nee joh, die blouse had ze twee weken terug ook al een keer aan.' In eerste instantie vond ik dat soort opmerkingen nogal verontrustend, tot een collega me eens liet nadenken over het uitzicht gedurende de les Nederlands. Eh ja, ik dus. Ze kijken drie kwartier per les jouw kant op en dat is nog de bedoeling ook.<br />En dan heb je nog je reputatie bij leerlingen die je niet in de klas hebt. Dat is vaak een heikel punt, omdat je er weinig invloed op hebt. Via via hoor je wel eens wat terug. Gelukkig meestal leuk om te horen, maar lang niet altijd complimenteus. En soms weet je het niet. Zo vertelde een Andere Van Nederlands mij gisteren dat ze me had moeten omschrijven aan een paar leerlingen. Ze was begonnen met wat uiterlijke kenmerken. Lang, donker haar, bril. Er ging geen lampje branden. Daarna wat andere opmerkingen die ze tegen mij niet herhaald heeft (nee, ik ga niet speculeren). Er ging nog geen lampje branden. Toen vroeg ze hulp aan een passerende leerling. 'Kun jij hun vertellen wie DVN is?'<br />'Ja, dat is die ene die altijd loopt te fluiten op de gang.'<br />Waarop het groepje leerlingen in koor uitriep: 'O, <span style="font-style: italic;">die!'</span>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-8682648022676137972010-04-14T11:35:00.002+02:002010-04-14T11:50:32.287+02:00mondelingenDe afgelopen week was het toetsweek. In die week sprak ik met zeventig leerlingen in groepjes van twee of drie over hun boekenlijst. En dan zijn die lijsten toch niet zo gevarieerd als je zou willen. Over <span style="font-style: italic;">De passievrucht</span> ben je vrij snel uitgepraat. Het lijkt heel wat, dat boek, maar eigenlijk wil je gewoon weten van wie dat kind is. Dus lees je verder. Maar als je er achteraf nog eens over nadenkt, of (wat ik niet aanbeveel) bij herlezing, blijkt dat het boek echt zo plat als een dubbeltje is. Dus dan vraag je maar weer of ze de titel kunnen uitleggen. En welke manipulatietechnieken de schrijver zoal toepast. Kun je daar een voorbeeld uit het boek bij geven?<br />Dan liever Mulisch. Eigenlijk houd ik helemaal niet zo van Mulisch, maar hij stopt zijn boeken wel boordevol dingen die mooie gespreksstof vormen voor een mondeling. Die de leerlingen dan vervolgens allemaal over het hoofd hebben gezien. Of niet begrepen hebben. Dan gaat het bijvoorbeeld zo:<br />Leerling: '<span style="font-style: italic;">Twee vrouwen</span>, dat vond ik wel een goed boek.'<br />DVN: 'Waarom dan?'<br />Leerling: 'Ik had nog nooit iets gelezen over eh, mmm, eh, ja, eh, lesbi's dus.'<br />DVN: 'Aha. Is Laura wel echt lesbisch volgens jou?'<br />Leerling: 'Was dat die oudere of die jonge?'<br />DVN (onderdrukt een zucht): 'Die oudere.'<br />Leerling: 'O ja, want die jonge die heette Angela.'<br />DVN: 'Sylvia.'<br />Leerling: 'O ja.' - stilte - 'Wat was de vraag ook alweer?'<br />DVN: 'Of Laura echt lesbisch is.'<br />Leerling: 'O ja. Nou ja. Misschien is ze meer een beetje bi want ze was wel eerst getrouwd met Albert...'<br />DVN: 'Alfred.´<br />Leerling: 'Alfred dus. Maar ja ze was dus eerst met hem getrouwd en gewoon hetero dus en haar moeder vond het ook maar niks en dan gaat die Sylvia dus ook weer weg en dan neemt ze geen andere vriendin. Dus ik weet het eigenlijk ook niet.'<br />DVN: 'Sylvia die gaat niet zo maar weg, is het wel?'<br />Leerling: 'Nee, die gaat er met die Alfred vandoor en dan komt ze later terug als ze zwanger is van hem.'<br />DVN: 'Juist. Daar wil ik het graag nog even met je over hebben. Weet je nog naar welke Griekse mythe er verwezen wordt?'<br />Leerling (veert enthousiast op): 'Ja. Dat weet ik! Dat was Orfe-us.'<br />DVN: 'Juist ja, Orpheus. Kun je dat uitleggen?'<br />Leerling (zakt teleurgesteld terug in zijn stoel): 'Nee dat niet. Ik had dat dus zelf helemaal niet gezien, maar ik las het op internet, maar ik snapte er eigenlijk niks van.'Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-58774906977804861922010-03-31T16:38:00.005+02:002010-03-31T17:09:16.467+02:00drs. wordt dr.Een paar dagen geleden lag mij bij thuiskomst een dikke envelop toe te grijnzen, die na opening het proefschrift van Vriendin S. bleek te bevatten. Vandaag plofte het proefschrift van Vriendin A. op de mat. Over een paar weken mag ik er twee dagen achter elkaar getuige van zijn hoe mijn vriendinnen promoveren in de wetenschap.<br />Het is een bijzondere gewaarwording. A. en S. zijn onlosmakelijk verbonden met mijn studententijd. In augustus 1998 ontmoette ik A. tijdens de introductie van Nederlands en we werden al snel onafscheidelijk. Twee weken later leerde ik bij <a href="http://www.qharmony.nl/">QHarmony</a> S. kennen. Ook met haar klikte het direct. En omdat ook zij bij letteren rondliep, kwamen S. en A. al snel met elkaar in contact. De Refter werd onze gezamenlijke huiskamer, waar we eindeloos rondhingen (zo lang dat er sprake was van een Refterrecord, dat later nog verbroken zou worden tijdens de nog prille verkering van S. met (inmiddels Echtgenoot) P., een recordpoging die niet onomstreden was en is). Toen er bij QHarmony een plaatsje vrij kwam voor altsax wist S. op magnifieke wijze A. langs de wachtlijst te loodsen. De rest is geschiedenis zullen we maar zeggen.<br />Als ik al ooit ambities koesterde op het wetenschappelijke vlak, dan werden die in de loop van het vierde studiejaar in de kiem gesmoord. Een jaar daarvoor had ik tijdens een snuffelstage al ontdekt dat ik lesgeven en omgaan met pubers reuzeleuk vond. Hevig in de ontkenning bleef ik vasthouden aan mijn droomcarrière van literair redacteur. Een stage bij een uitgeverij leerde mij echter dat ik voor de commerciële kant van de uitgeverswereld volslagen ongeschikt ben, en dat ik niet gemaakt ben voor een kantoorbaan. Het schrijven van mijn scriptie maakte het karwei af. Promoveren zou ik zeker niet, gehecht aan interactie en concreet werk als ik ben. Ik ging naar de lerarenopleiding, vond daar mijn roeping en de rest is, eh ja, geschiedenis dus.<br />En nu liggen daar die twee proefschriften. Dat laat me niet koud. Mede door wat ik A. en S. de afgelopen jaren heb zien doormaken weet ik vrij zeker dat mijn bijdrage aan de wetenschap niet veel groter zal worden dan het schamele beetje redactiewerk dat ik voor hen verricht heb. Jaloers ben ik niet. Wel vol van ontzag. En op de een of andere manier een beetje trots. Dat hebben ze toch maar mooi voor elkaar. Ik ben trots dat ik dat over een paar weken mee mag vieren.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-39126892783853009512010-03-28T13:13:00.005+02:002010-03-28T13:18:42.939+02:00schoolsoapVriendin M. is er ook een van Nederlands. Ze werkt op een andere school en ze vertelt mij regelmatig smeuïge verhalen over haar collega's. Haat en nijd, die doet het met die, die praat niet meer met die. Echt, je hebt geen televisie meer nodig als je bij haar op school werkt. En dan vraag ik me altijd af of zulke dingen bij ons op school niet gebeuren, of dat ik ze niet door heb. Sinds gisteren weet ik het. Ik heb het niet door. Ik ging lunchen met een collega en kwam overladen met roddels naar buiten. En met rode oortjes. En met de gedachte wie ik eens zou bellen om al deze smakelijke verhalen mee te delen. Dat wordt leuk maandag.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-84144922263857934832010-03-16T20:21:00.003+01:002010-03-17T09:47:42.717+01:00Elke dag andersAls je een paar jaar voor de klas staat, kun je een heleboel situaties heel snel goed inschatten. Maar soms zit je er wel eens naast. Vorige week vrijdag gaf ik het laatste lesuur een proefwerk in vwo 4. De klas kwam nogal onrustig binnen en ik moest wat trucs uit de kast halen om ze snel kalm te krijgen. Enkele minuten later stonden de tafels uit elkaar, zat iedereen voorzien van een blaadje op z'n plek en werd het rustig. Ik wilde bijna beginnen met het uitdelen van de opgaven toen de deur open zwaaide. Een niet al te populair meisje stormde binnen en ging zitten. Ze deed de deur niet dicht, en natuurlijk riep iemand: 'Je bent toch niet in de kerk geboren?'<br />Voor mijn neus reageerde een jongen met: 'Nee, duidelijk niet, want dan was ze niet zo lelijk geweest.'<br />Het werd op slag doodstil en na een vernietigende blik en een ijzig 'jou spreek ik na de les' kon ik het proefwerk eindelijk uitdelen. De leerlingen gingen ijverig aan het werk.<br />Na een paar minuten begon het meisje zachtjes te sniffen. Ze had ook verkouden kunnen zijn. Maar het werd steeds erger en toen begon ze te huilen. Tijdens een proefwerk kun je niet gaan zitten praten, noch het lokaal verlaten. Dus fluisterde ik tegen het meisje dat ik haar helaas nog niet kon helpen, maar dat ze wel even de gang op mocht lopen om te kalmeren. Ze kwam niet meer terug.<br />Na het innemen van het laatste proefwerk stuurde ik iedereen weg, en zag ik dat het huilende meisje, inmiddels gekalmeerd, braaf op de gang op me zat te wachten. Maar eerst was de pestkop aan de beurt. Nog voor ik iets kon zeggen barstte hij los: 'Sorry mevrouw, ik weet ook niet wat ik zei. Het was eruit voor ik er erg in had. Ik snap ook wel dat dat echt niet kan.'<br />Ik veegde hem eens flink de mantel uit. 'En dan mag je nu je verontschuldigingen aanbieden.'<br />Ik haalde het meisje erbij en de jongen begon zich uit te putten in excuses.<br />'Waar heb je het over?'<br />'Nou, ik zei iets rottigs.'<br />Ze haalt haar schouders op. 'O, dat heb ik helemaal niet gehoord. Ik had gisteren zo'n ruzie met m'n moehoeder...'<br />Ik weet niet wie er verbaasder was, die jongen of ik, maar ik heb hem maar met de schrik vrijgelaten. Waarna ik zelf nog een half uurtje over puberen mocht praten.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-79244014606425414202010-02-26T10:23:00.005+01:002010-02-26T19:03:19.440+01:00LiteratuurTijdens het maken van een groepsopdracht:<br /><br />Leerling 1: literair, dat is toch een soort genre?<br />Leerling 2: nee, volgens mij niet hoor.<br />Leerling 1: jawel, want op die boeken die mijn moeder leest staat altijd 'literaire thriller'. En dat zijn heel goede boeken.<br />Leerling 2: nee joh, volgens mij is literair dat je het van school moet lezen. Dat is waar <em>zij</em> het ook altijd over heeft. Met Kluun enzo en dat ze dat dus niks vindt...Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-87994666802216004052010-02-18T13:45:00.004+01:002010-02-18T13:49:09.086+01:00De dag dat ik dertig werdDe helft van de felicitaties komen neer op 'nu hoor je er eindelijk bij'. De andere helft is vooral benieuwd of het zeer deed. Ter geruststelling van die tweede groep kan ik zeggen dat het tot nu toe best goed te doen is. Al moet ik zeggen dat ik nog wel even moet wennen aan die drie hiernaast...Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-18454790109370253572010-02-11T11:25:00.003+01:002010-02-11T11:45:11.834+01:00RoosterpijnOp zo'n grote school als die van mij (ca. 2500 leerlingen) is het maken van een rooster natuurlijk een hele klus. Daar komt bij dat de locatie waar ik werk een lokalentekort heeft (of een leerlingenoverschot, 't is maar hoe je het bekijkt). En zo zijn er nog wel wat factoren die het roosteren ongetwijfeld moeilijk maken. Het rooster dat op dit moment op mijn agenda geplakt zit, is het <em>achtste</em> rooster van dit schooljaar. <span style="font-size:78%;">Maar toch heb ik wel eens het idee dat het beter moet kunnen.</span> Ter illustratie de dingen die mij vandaag vóór elf uur overkomen zijn.<br /><br />Het eerste uur zat ik lokaal 108. Daarna had ik een tussenuur. Daarna zat ik volgens het rooster in lokaal 104. Mijn leerlingen stonden keurig voor de deur, maar in het lokaal zat een mij vreemde klas op mijn collega S. te wachten. Natuurlijk ging ik ervanuit dat zij zich vergiste en dat zou ik bewijzen door het dagrooster* op de computer te controleren. Ik zat inderdaad in lokaal 104. Ha! Toen keek ik naar het rooster van S. Zij zat inderdaad in... 104. Een lekker Kafka-moment. S. was bereid om uit te wijken naar lokaal 101 aan de overkant, en ik begon me te installeren in lokaal 104. Maar S. kwam al snel weer terug. Lokaal 101 heeft geen activboard en zij had er wel één nodig. Of ik toch nog wilde ruilen. Vooruit dan maar. Door al dat gedoe liep mijn les wat uit en was ik dus aan de late kant voor les 4. En dus waren de leerlingen al gevlogen. Dacht ik. Maar op het dagrooster zag ik dat ik in lokaal 004 moest zijn, aan het andere end van de school. En nee, dat stond er aan het begin van het vierde uur nog niet! Ruim tien minuten te laat kwam ik aan. En de klas zat er nog. Want de roosters mogen dan prut zijn, lieve leerlingen hebben we genoeg.<br /><br />*naast het vaste rooster zijn er dagelijks wijzigingen, bijvoorbeeld omdat mensen ziek zijn en omdat je soms in een lokaal wilt met extra voorzieningen en om heel veel andere redenen.<br /><br />PS Eigenlijk zou ik ook nog moeten vertellen over de leerlingen uit havo 4 die mij al de hele dag belagen. Of ze naar huis mogen omdat ze vijf tussenuren hebben voor mijn les. Nee dus. Ben benieuwd hoeveel leerlingen er straks zijn. Maar dit gedeelte laat ik maar weg, want anders gelooft u het niet meer...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-87915169560062290172010-01-29T15:06:00.002+01:002010-01-29T15:13:37.841+01:00koffie nodig?Na een hele drukke week met veel ontwikkelingen loop ik rond met een slaapgebrek. Hoe ik mezelf vanochtend uit bed sleurde, echt, Baron von Münchhausen is er niets bij! Ik sloeg me dapper door de eerste twee lesuren heen en meende toen pauze te hebben. Op weg naar de koffie-automaat kom ik langs mijn lokaal, waar mijn havo-4-klas op de leraar staat te wachten.<br />"Jullie wachten toch niet op mij, hè?"<br />Er wordt wat besmuikt gegiecheld.<br />"Nee hoor!" roept er eentje.<br />"Oké dan," zeg ik en ik loop door.<br />"We wachten wel op u, mevrouw," zegt een brave leerling zachtjes.<br />"Jij houdt mij voor de gek, leukerd," reageer ik. Ik geef hem een knipoog en loop door. Niets komt tussen mij en de koffie-automaat.<br /><br />Vier lesuren later zie ik in mijn agenda dat ik het derde uur wel degelijk havo-4 had.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-32721300728996613942010-01-23T09:41:00.003+01:002010-01-23T09:48:40.547+01:00Dus toch een ramp?Afgelopen week was het toetsweek 2. En in toetsweek 2 valt elk jaar het schrijftentamen. De examenleerlingen schrijven in 3 uur tijd een betoog of beschouwing op basis van vooraf bestudeerd bronnenmateriaal. Dit jaar (naar aanleiding van de toespraak van de koningin) een beschouwing over de relatie tussen individualisering en de nieuwe media voor vwo en voor de havo-leerlingen een betoog over de stelling 'de nieuwe media zijn een zegen/ramp voor de jeugd van tegenwoordig'.<br />Een interessante opdracht, een belangrijke toets, een enorme hoeveelheid nakijkwerk. Ik probeer al vier dagen op rij om op tijd aan het werk te gaan. En vandaag is dat weer mislukt. Maar waar ging het mis? De wekker stond op tijd, ik ging niet snoozen, stond braaf op, legde alle spullen klaar, smeerde een boterham, klapte de laptop open...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-23682427224715964032010-01-18T14:51:00.002+01:002010-01-18T14:56:34.066+01:00Bah!Hier volgt een vies verhaal. U mag nu afhaken, maar ik moet het even kwijt. Sorry.<br /><br />Bij het nakijken van een v4-proefwerk trof ik zojuist tussen de vierde en vijfde regel van het laatste antwoord een snotje van een leerling. Met een haar erin!Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-9978042698857874512010-01-14T11:34:00.002+01:002010-01-14T11:42:25.597+01:00niet zo productief...Toen de befrs net waren afgeschaft had ik het genoegen een half jaar te wonen en te werken in Leuven. Daar heb ik natuurlijk een heleboel van opgestoken. Niet in de laatste plaats was het een geweldige verrijking voor mijn woordenschat. Als je had overgewerkt, werd dat niet uitbetaald, maar je mocht later wel die tijd opnemen. 'Tijd voor tijd' noemen ze dat in het bedrijfsleven geloof ik. Daar heette het 'recupereren'. Een prachtig woord, vind ik, niet in de laatste plaats omdat het ook een beetje doet denken aan herstellen van een nare ziekte.<br />Deze week zit ik met een boel overwerk in aantocht. Volgende week is het namelijk toetsweek en dan moeten de eindexamenleerlingen het schrijftentamen afleggen. In drie uur tijd schrijven ze een tekst van ongeveer duizend woorden op basis van vooraf bestudeerd bronmateriaal. En aan mij de nobele taak om die teksten te beoordelen. Ongeveer zeventig keer. Ongeveer een half uur per leerling. Naast alle andere werkzaamheden. Nu vraag ik me dus af of je ook preventief kunt recupereren. Dat zou dan wel een mooie verklaring zijn voor het feit dat er vandaag werkelijk niets nuttigs uit mij komt...Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-58455896593511905342010-01-07T11:20:00.005+01:002010-01-07T11:29:43.070+01:00Daar zijn we weerIk was er even niet. Ik was er namelijk wel, volop zelfs, maar zo druk dat ik mijn virtuele ik maar even liet voor wat het was. Maar nu is het 2010 en heb ik twee weken kerstvakantie achter de kiezen. Ik ben dus weer helemaal fris en fruitig. As if.<br />Vanochtend kwam ik te laat op school omdat de snoozefunctie van mijn wekker het definitief heeft begeven en/of de sneeuw zorgde voor ernstige verkeershinder. Deze samenloop werd mij fataal. Onder normale omstandigheden had ik het te laat opstaan nog wel kunnen compenseren met wat haastwerk, maar dat zat er nu niet in. Onder normale omstandigheden had de sneeuw me mijn voorschoolse voorbereiding en koffie gekost, maar zou ik nog wel op tijd geweest zijn voor de eerste les.<br />Het tweede lesuur was een tussenuur. Vijf minuten voor het einde van het derde lesuur kwam ik erachter dat het derde lesuur voor mij geen tussenuur had moeten zijn. Ik heb de hoop voor vandaag dus maar opgegeven. Ik zit het wel uit, en dan proberen we het morgen wel weer opnieuw. En tot die tijd heb ik in elk geval wel warme voeten, want na drie dagen afzien ben ik gezwicht en heb ik, geheel tegen mijn eigen principes en het overbiddelijke oordeel van mijn modebewuste (liever een nat pak dan een regenpak, het bestaat nog steeds) leerlingen, toch mijn wandelschoenen aan naar school.Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-73101518451854860682009-11-03T20:44:00.004+01:002009-11-05T09:07:16.363+01:00Brief van de koning<span style="font-size:100%;">Vandaag had ik in mijn postvakje een hele sjieke envelop. Er was een soort van wapen ingestanst en er zaten drie postzegels op en stempels uit België. De envelop was geadresseerd <span style="FONT-STYLE: italic">Aan Mevrouw DVN, Literatuurdocent Mijn School</span>. Dit, en het adres van de school was in sierlijke krulletters op de envelop gedrukt.<br />'Zo, da's sjieke reclame,' dacht ik, en ik rukte de envelop open. Wij docenten krijgen namelijk erg veel reclame, en soms wordt die vermomd als iets spannends, zodat je hem niet ongelezen weggooit. Dit leek me typisch zo'n geval.<br />In de envelop zaten vier dingen. Het eerste waar mijn oog op viel was 'dienst des konings'.<br />'Huh, da's gekke reclame,' dacht ik, nog steeds in de veronderstelling dat ik hier een uitnodiging voor een of andere literaire avond te pakken had.<br />Toen keek ik eens op mijn gemak naar het grootste van de vier dingen. Dat was een dikke kaart, alweer voorzien van zo'n wapen in reliëf en sierlijke krulletters. Omdat die te mooi is om hem u te onthouden volgt hier de volledige tekst:<br /><br /></span><div style="TEXT-ALIGN: center"><span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic">In opdracht van</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Hunne Majesteiten de Koning en de Koningin</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">heeft de Protocolchef van het Hof de eer</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic"></span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Mevrouw DVN</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">Literatuurdocent Mijn School</span><br /><br /></span><div style="TEXT-ALIGN: left"><span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic">uit te nodigen op de plechtige uitreiking, gevolgd door een receptie, van de </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic">Prijs der Nederlandse Letteren 2009, op woensdag 18 november 2009 om</span></span> <span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic">11 uur, in het Koninklijk Paleis te Brussel.</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic"></span></span></div></div><span style="font-size:100%;"><span style="FONT-STYLE: italic">Stadskledij</span></span><span style="font-size:100%;"><br /><br />Het staat er echt. De andere drie dingen uit de envelop zijn een retourkaart, met envelop (aan de dienst des konings dus) en een parkeerkaart voor het Koninklijk paleis in Brussel. Echt waar!<br />Geen idee waar ik het aan te danken heb, maar zeker weten dat ik ga. Morgen alleen nog wel even de stad in voor passende kledij.</span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-81273166307452393522009-09-22T18:11:00.002+02:002009-09-22T18:21:40.682+02:00Control PeeIk had bedacht dat ik even een leuk logje ging schrijven over hoe ik bezig ben met het instuderen van allerlei operaknallers en hoe ik daarbij tot de conclusie ben gekomen dat ik toch echt niet zo houd van Verdi-opera's. Luisterend naar een stukje uit Nabucco zat ik na te denken over een leuke manier om dat logje te beginnen. Maar ik was even niet zo geïnspireerd. Dat zou natuurlijk kunnen liggen aan de lange werkdag die ik achter de rug heb, aan de honger die zich begint te manifesteren, aan de rondjes die mijn hersenen draaien rondom het todo-lijstje voor vanavond... Of aan dat stukje Nabucco, dat mij het denken belette. Maar goed. Geen inspiratie dus. Dan maar even wat anders doen.<br />En dus wilde ik Control Tee doen, voor een nieuw tabje, waarin ik dan even m'n mail kon checken. Helaas waren mijn hersenen inmiddels zo ver verschrompeld dat ik in plaats van de Tee de Pee indrukte. 'K*t,' dacht ik en ik sloeg dramatisch mijn ogen op ten hemel (echt, één en al opera hier), 'nu gaat ie natuurlijk m'n hele blog zitten printen en da's nou ook weer niet de bedoeling!' Maar dat bleek dus niet het geval. Opgelucht keek ik weer naar het scherm. En zag dat ik een leeg logje had gemaakt. En zo ontdekte ik dat Control Pee hier dus een shortcut is voor publiceren. Geen operalogje dus, maar wel een serendipiteit. En daar moet u het voor nu maar even mee doen, want ik ga eten koken.Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-42025167301148989272009-09-22T18:08:00.000+02:002009-09-22T18:11:28.840+02:00Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-30092103309965241692009-09-08T12:00:00.004+02:002009-09-08T12:09:23.244+02:00Nieuwe leerlingenOnze school heeft drie locaties. In het gebouw waar ik werk is de bovenbouw gevestigd van vmbo-t, havo en vwo. In dit gebouw is een gang die niet toegankelijk is voor leerlingen. Hier bevinden zich bijvoorbeeld de personeelskamers en administratieve ruimtes. Ook het trappenhuis dat naar deze gang leidt, is verboden terrein voor leerlingen. Als ik naar bovenloop op deze trap kom ik een groepje derdeklassers tegen.<br />'Ho even, waar gaan jullie naartoe?' zeg ik bars (bars doen tegen onbekende leerlingen is één van mijn hobby's en bovendien gunstig voor mijn reputatie).<br />'Dat weten we niet,' piepen de geschrokken jongetjes licht wanhopig.<br />'Welk lokaal zoek je dan?', vraag ik, ineens behulpzaam.<br />'003.'<br />'Aha, dan moet je inderdaad op de begane grond zijn. Maar niet via deze trap, want in de gang waarop die uitkomt mogen jullie niet komen.'<br />Ik dirigeer de groep de juiste kant op en loop daarna achter ze aan richting mijn lokaal. Ik loop net dichtbij genoeg om één van hen te horen klagen: 'Lokalen die je niet kunt vinden, verboden gangen, het lijkt hier Zweinstein wel!'Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-57427142917826800242009-08-25T12:47:00.003+02:002009-08-25T13:02:45.066+02:00De klantenserviceVooraf: eigenlijk zou ik dit logje niet moeten schrijven. En al helemaal niet publiceren. Het bestaat al. Het is te makkelijk. Het is zinloos. Maar ik moet het toch even kwijt. Sorry.<br /><br />Ik probeer om Vriend en mijzelf in de telefoongids te krijgen. Geen eenvoudige kost voor gewone medemensen, schier onmogelijk voor mensen met een afwijkende achternaam, zoals ik. Op internet lukt het niet. Bellen met de klantenservice dan maar. Na een heleboel keuzes ben ik de zoveelste wachtende. De dame die mij dat regelmatig vriendelijk meedeelt, zegt er behulpzaam bij dat veel vragen 'eenvoudig via onze website' beantwoord kunnen worden. 'Jaja,' denk ik.<br />Kort daarna krijg ik een mevrouw aan de lijn die het allemaal erg moeilijk vindt. Wat wil ik nou precies. Ik wil dat Vriend en ik allebei te vinden zijn in de telefoongids. Ze noteert braaf mijn gegevens en vraagt een keer of zeven of ze het goed verstaan heeft. Dan probeert ze de gegevens in 'het systeem' te zetten, maar dat lukt niet. Geduldig leg ik uit dat de eerste letter van mijn Franse achternaam als een voorvoegsel beschouwd moet worden. Ik lees haar ook nog voor hoe mijn vader en broer vermeld zijn in de telefoongids. 'O' is haar eloquente reactie. Ze gaat er een collega bijhalen. Twintig minuten later is het de twee gelukt om mijn gegevens aan 'het systeem' toe te vertrouwen. 'Dank u,' zeg ik. 'En dan wil ik nu graag de gegevens van mijn vriend doorgeven.'<br />'Maar dat wordt dan een extra vermelding, mevrouw,' zegt mijn nieuwe beste vriendin.<br />'Vind ik prima,' zeg ik, immer coulant.<br />'Dan moet ik u even doorverbinden naar de afdeling 'extra vermelding'.'<br />Grmbl... Maar ik blijf beleefd, wens haar ook een fijne dag en laat mij nog eens twintig keer vertellen dat veel vragen 'eenvoudig via onze website' beantwoord kunnen worden.<br />'De telefoongids, waarmee kan ik u van dienst zijn?'<br />'Ik wil graag een extra vermelding bij mijn telefoonnummer.' Ik geef het nummer en mijn naam.<br />'Maar op dat telefoonnummer heb ik helemaal geen vermelding staan.'<br />'Goh, ik heb toch net van uw collega begrepen dat ik onder mijn naam in 'het systeem' sta.'<br />'O, dan moet ik u even doorverbinden met een andere afdeling.'<br />Zonder groeten word ik weggedrukt. En die andere afdeling, zo merk ik na een paar minuten, is de afdeling Zwart Gat. Drie kwartier verder, en ik kan opnieuw beginnen.Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-86370432853091535812009-08-20T20:40:00.003+02:002009-08-20T20:55:43.282+02:00Antonius krijgt toch concurrentieVooruit, vandaag dan een stukje ter meerder eer en glorie van Vriend. Omdat ik nog steeds vakantie heb, ga ik een dagje logeren in hotel Mama. Overdag tutten met de kinderen van mijn zus en 's avonds heerlijk eten en slapen in mijn ouderlijk huis. Opstaan is als ik naar huis mag geen probleem en ik sms Zus dat ik al tegen elf uur bij haar zal zijn. Vriend krijgt een zoen en een opgewekt 'tot morgen'. Ik gooi m'n spullen in de auto en constateer tevreden dat die meteen start, ondanks het feit dat ik vijf weken niet gereden heb. Nu alleen nog even tanken en dan ben ik er helemaal klaar voor. Maar dan.<br />De pinautomaat van het tankstation blieft mijn pasje niet. Ook na het herhaaldelijk doorhalen van mijn pas, op advies van de tankstationmevrouw ook nog eens 'langs de andere kant', probeert zij het ook eens. En nog eens. En met een stukje plakband op de magneetstrip. En nog eens 'langs de andere kant'. De pas geeft geen sjoege. Dan maar een keer betalen met de gezamenlijke rekening. 'Geen saldo. Betaal anders.' meldt het apparaat. Ik werp een blik in mijn portemonnee. Cash heb ik ook al niet. Dus ik bel Vriend, die luttele minuten later zijn pas door de gleuf haalt en mij uit deze genante situatie bevrijdt.<br />Vriend krijgt een zoen en met een nieuw 'tot morgen' stap ik weer in mijn bolide. Die niet wil starten. Gelukkig stond Vriend nog even bij mijn auto om mij uit te zwaaien. In plaats daarvan haalt hij zijn auto, zet die voor de mijne, monteert er een sleepkabel aan en sleept mij en mijn doorgaans toch trouwe vierwieler naar de dichtstbijzijnde garage. Daar doet ie de motorkap open en constateert met de monteur dat mijn accu dood is. Ik krijg een nieuwe. Vriend betaalt en na nog een zoen (en een extra) en een laatste 'tot morgen' ben ik slechts drie kwartier later alsnog op weg naar mijn hometown. Antonius-Vriend: 1-1.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-54346726698291726742009-08-19T09:08:00.004+02:002009-08-19T09:39:53.235+02:00Mijn beste V/vriendMaandagmiddag bel ik Vriend. Ik ben namelijk in de stad en wil mijn middagafspraak in mijn koorafspraak laten overlopen, maar ik mis wat essentiele onderdelen. Een warm vest voor op de terugweg, mijn partituren en de sleutels van de repetitieruimte. Of hij die even in een tas wil doen, dan komt vriendin A. ze even ophalen. (Hier blijkt maar weer wat een geweldige vrienden ik heb, dat ze zich geheel belangeloos inzetten om mijn leven makkelijker te maken.)<br />Vanwege de lage opkomst besluiten we niet te gaan zingen en we installeren ons direct op ons na-de-repetitie-terras. Daar neem ik van vriendin A. mijn tas in ontvangst en na een poosje trek ik er mijn vest uit. Een paar portjes later fietsen A. en ik tevreden weer naar de vinex.<br />De volgende ochtend ruim ik netjes mijn tas op en kom dan tot de conclusie dat de sleutels er niet inzitten. Vriend ontkent in alle toonaarden dat het aan hem ligt. Hij heeft het vest en de sleutels in het grote vak bij de partituren gestopt. Eigenlijk wil ik op hem mopperen, want sleutels stop je toch in het ritsvak. Maar hij was wel zo lief om mijn spullen te verzorgen en gezien mijn trackrecord met verloren spulletjes zoek ik het probleem toch maar bij mijzelf. Ik krijg een visioen van een onzorgvuldig uit de tas getrokken vest met een sleutelbos in zijn slipstream. Snel bid ik: 'Antonius, mijn beste vrind, zorg dat ik die sleutels vind'. En vervolgens fiets ik als de bliksem naar het terras. Alwaar ik geen sleutels vind. De schoonmaakster van het café (met whiskeystem en tijgerprint eigenlijk een eigen logje waardig) vertelt mij in accentloos Nimweegs dat zij sleutels niet heeft.<br />Ik ga over tot de orde van de dag. Bloedbank, boodschappen doen, lunchen met S., cadeautjes kopen met N., best nog druk, zo'n vakantiedag. De sleutels kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik krijg een nieuw visioen. Ik zie mezelf naar de mensen van de repetitielocatie bellen. Ze reageren woedend. Alle sloten moeten vervangen worden en ik moet betalen en ons koor krijgt NOOIT MEER een sleutel van ze. We zoeken het maar uit! Dit visioen herhaalt zich en elke keer roep ik ter bezwering Antonius aan. Verder sms ik A., maar de sleutels zijn niet per ongeluk in haar fietstas beland. Behulpzaam sms't ze terug dat ik in de fietsenstalling kan kijken, daar en daar. Via de fietsenstalling ga ik nog een keer langs het terras, alwaar de sleutels zich nog steeds niet gemanifesteerd hebben. Op advies van mevrouw Whiskeystem kijk ik op de site van de gemeente bij de gevonden voorwerpen. Ook al niets.<br />Thuis pak ik ten einde raad mijn koortas nog een keer helemaal uit. Nog steeds zitten de sleutels er niet in. Maar dan schud ik een beetje met de tas en hoor ik toch echt wat rammelen. In het ritsvakje zitten ze. Ik dank Antonius op mijn blote knietjes en kapittel daarna Vriend, die zijn schouders ophaalt. Ik weet wel wie zich mijn beste vriend mag noemen.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-25847568071452852792009-08-12T09:27:00.005+02:002009-08-12T09:37:23.865+02:00Zaagmans<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ9D9X7YCZdWGyTjXCcCvscq5gGJOZUFtCs3y13EDeyJZtt4Z6vdjdj3qvj-beoPG3chC5CXBpx4NkAE_-Zqzr8bFdsbroqeOOrlZDgReW7a5mblHeYfFjbf7bdtd8H-Ab-x0STM5Lrig/s1600-h/formcartoon_6247_7d1555ab1b688b4267a73347bab87155ce6b215c.gif"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ9D9X7YCZdWGyTjXCcCvscq5gGJOZUFtCs3y13EDeyJZtt4Z6vdjdj3qvj-beoPG3chC5CXBpx4NkAE_-Zqzr8bFdsbroqeOOrlZDgReW7a5mblHeYfFjbf7bdtd8H-Ab-x0STM5Lrig/s320/formcartoon_6247_7d1555ab1b688b4267a73347bab87155ce6b215c.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368976318902704578" border="0" /></a>Vandaag is mijn vakantie half vol. Of half leeg, maar ik ben een optimist. Of het wat te betekenen heeft weet ik niet, maar vannacht droomde ik over school. Ik gaf ineens natuurkunde en dat ging niet erg soepel. Voortdurend was ik halverwege een zin even stil om wanhopig te bedenken hoe het ook alweer zat. Bovendien waren de zestig leerlingen in het lokaal niet rustig te krijgen en geneerde ik me nogal voor Vriend, die nu bevestigd kreeg dat ik het inderdaad helemaal nog niet onder de knie heb, dat lesgeven. En met dat gevoel werd ik dus wakker. Gelukkig heb ik nog een halve vakantie om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. Het scheelt alvast een slok op een borrel dat ik in september gewoon weer Nederlands zal geven.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-82793904527463103392009-07-20T12:00:00.003+02:002009-07-20T12:12:22.841+02:00zeven wekenHoewel ik afgelopen dinsdag nog dacht dat het er nooit meer van zou komen, blijkt het nu dan toch zo te zijn. Het is vakantie. Zeven weken zonder wekker. Zeven weken zonder school. Zeven weken zonder zeurende collega's. Maar alsjeblieft niet zeven weken zonder zon. Dus ik ga eerst maar eens op zoek naar een worst om aan H.Clara te beloven...Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7294940180648353702.post-69092855050554191002009-07-10T13:53:00.002+02:002009-07-10T14:01:13.995+02:00LetterkundemondelingenDe afgelopen week was het toetsweek en dat wil zeggen dat ik mijn vierdeklassers mocht doorzagen over hun boekenlijst. Dat kan heel moeizaam en vervelend zijn, maar gelukkig soms ook erg grappig. Zo vertelde een leerling mij over de <em>De tweeling </em>dat twee bejaarde zussen herenigd worden in de terminale baden van Spa. Een andere leerling bleek het verschil tussen dader en getuige niet helemaal scherp te hebben. Volgens hem was de kroongetuige uit het gelijkname boek hoofdpersoon en verdachte Thomas. Toen ik zei dat ik dat wel een bijzondere getuige vond, ging er helaas geen lampje branden.<br />Een enkele keer ga ik zelf in de fout. Zo vroeg ik een leerling wat Moenen en Mariken eigenlijk doen, die zeven jaar dat ze in die herberg in Antwerpen wonen. De leerling had geen idee. Om haar een beetje op weg te helpen, zei ik dat Moenen Mariken ergens voor gebruikt. Nog geen idee. Voor ik er goed over nagedacht heb, hoor ik mezelf zeggen: 'Hij gebruikt haar als lokdoos.'Unknownnoreply@blogger.com1