woensdag 19 augustus 2009

Mijn beste V/vriend

Maandagmiddag bel ik Vriend. Ik ben namelijk in de stad en wil mijn middagafspraak in mijn koorafspraak laten overlopen, maar ik mis wat essentiele onderdelen. Een warm vest voor op de terugweg, mijn partituren en de sleutels van de repetitieruimte. Of hij die even in een tas wil doen, dan komt vriendin A. ze even ophalen. (Hier blijkt maar weer wat een geweldige vrienden ik heb, dat ze zich geheel belangeloos inzetten om mijn leven makkelijker te maken.)
Vanwege de lage opkomst besluiten we niet te gaan zingen en we installeren ons direct op ons na-de-repetitie-terras. Daar neem ik van vriendin A. mijn tas in ontvangst en na een poosje trek ik er mijn vest uit. Een paar portjes later fietsen A. en ik tevreden weer naar de vinex.
De volgende ochtend ruim ik netjes mijn tas op en kom dan tot de conclusie dat de sleutels er niet inzitten. Vriend ontkent in alle toonaarden dat het aan hem ligt. Hij heeft het vest en de sleutels in het grote vak bij de partituren gestopt. Eigenlijk wil ik op hem mopperen, want sleutels stop je toch in het ritsvak. Maar hij was wel zo lief om mijn spullen te verzorgen en gezien mijn trackrecord met verloren spulletjes zoek ik het probleem toch maar bij mijzelf. Ik krijg een visioen van een onzorgvuldig uit de tas getrokken vest met een sleutelbos in zijn slipstream. Snel bid ik: 'Antonius, mijn beste vrind, zorg dat ik die sleutels vind'. En vervolgens fiets ik als de bliksem naar het terras. Alwaar ik geen sleutels vind. De schoonmaakster van het café (met whiskeystem en tijgerprint eigenlijk een eigen logje waardig) vertelt mij in accentloos Nimweegs dat zij sleutels niet heeft.
Ik ga over tot de orde van de dag. Bloedbank, boodschappen doen, lunchen met S., cadeautjes kopen met N., best nog druk, zo'n vakantiedag. De sleutels kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik krijg een nieuw visioen. Ik zie mezelf naar de mensen van de repetitielocatie bellen. Ze reageren woedend. Alle sloten moeten vervangen worden en ik moet betalen en ons koor krijgt NOOIT MEER een sleutel van ze. We zoeken het maar uit! Dit visioen herhaalt zich en elke keer roep ik ter bezwering Antonius aan. Verder sms ik A., maar de sleutels zijn niet per ongeluk in haar fietstas beland. Behulpzaam sms't ze terug dat ik in de fietsenstalling kan kijken, daar en daar. Via de fietsenstalling ga ik nog een keer langs het terras, alwaar de sleutels zich nog steeds niet gemanifesteerd hebben. Op advies van mevrouw Whiskeystem kijk ik op de site van de gemeente bij de gevonden voorwerpen. Ook al niets.
Thuis pak ik ten einde raad mijn koortas nog een keer helemaal uit. Nog steeds zitten de sleutels er niet in. Maar dan schud ik een beetje met de tas en hoor ik toch echt wat rammelen. In het ritsvakje zitten ze. Ik dank Antonius op mijn blote knietjes en kapittel daarna Vriend, die zijn schouders ophaalt. Ik weet wel wie zich mijn beste vriend mag noemen.

2 opmerkingen:

Vriendin S. zei

Antonius toch?
Mooi verhaal!

Ada zei

Tja, wat doe je dan. Boos op vriend? Blij zijn dat vriend toch zo slim was om ze in het ritsvak te doen als zei hij van niet? Wat zal je gebaald hebben.
Je schrijft gezellig hoor! Ik bid ook wel eens als ik iets kwijt ben. Alleen niet tot Antonius die in mijn ogen al jaren dood is...
Geniet nog even van de zomer.
Groeten, Ada uit Engeland