Zingen is fijn. Ik hou heel erg van zingen. De afgelopen dagen ben ik me daar weer eens extra van bewust. Want? Vorige week lukte het niet! Ik was verkouden en dat sloeg op mijn stem. Dat was niet zo handig, aangezien je in zo'n eerste schoolweek niet wegkomt met 'jongens, ik heb keelpijn, jullie gaan in stilte voor jezelf aan de slag met grammatica.' Nee, geïntroduceerd en uitgelegd moest er worden. Hele lessen was er maar één iemand aan het woord. Ik dus.
En dat terwijl we afgelopen maandag voor het eerst na de vakantie weer koorrepetitie hadden, waar ik me reuze op verheugde. Natuurlijk had ik af moeten bellen, want wat heb je op een repetitie te zoeken als je toch niet kunt zingen? Verdere schorheid kon ik me deze week echt niet permitteren. Maar ik kon toch gewoon gaan en niet meezingen? Van luisteren steek je ook erg veel op, ja toch? In theorie wel natuurlijk, maar wat zij met lonken had, heb ik met zingen. Ik zong mee. Uit volle borst. En forceerde mijn stem. En haakte toen toch maar af in de pauze.
Helaas was het leed toen al geschied. Ik was hees en had keelpijn. Met een doosje Diele sloeg ik me dapper (lees: met veel zelfmedelijden) door de tweede lesdag van dit jaar. 'Laat het een les voor je zijn, DVN,' zei mijn Wijze Innerlijke Ik, 'vergeet de komende week niet dat je je keelpijn aan jezelf te danken hebt!'
'Ja, WII,' piepte ik terug, 'de volgende keer blijf ik braaf thuis.'
Woensdag was ik vrij en moest er gepoetst worden. Brigitte Kaandorp aan en gaan met die banaan. Terwijl ik de gootsteen stond te schrobben realiseerde ik me dat ik mee stond te zingen. En het moment daarna realiseerde ik me dat het geen pijn meer deed. Weg keelpijn! DVN - WII, 1 - 0. Om het te vieren haalde ik mijn Evita-cd uit de mottenballen en was Evita (en Ché, en Perron...). En daarom loop ik nu al een paar dagen door het huis te galmen. De buren zullen wel blij zijn met hun goed geïsoleerde nieuwbouw-muren.
zaterdag 30 augustus 2008
woensdag 27 augustus 2008
Het Vinex-paleis
Al een half jaar kunt u hiernaast lezen dat Vriend en ik in oktober gaan verhuizen naar een Vinex-paleis. Dat wordt trouwens november, maar voor mijn gevoel naderen oplevering en verhuizing toch echt met rasse schreden. En daar ben ik zo blij om! Het huis functioneert als mijn happy thought en ik voel de onbedwingbare neiging om iedereen erover te vertellen. Al mijn nieuwe leerlingen weten inmiddels dat ik over twee maanden ga verhuizen. Al mijn collega's weten wie de vloer gaat leggen en hoe die eruit gaat zien (mooi!). Als iemand vraagt hoe het met me gaat weet ik het gesprek binnen twee zinnen richting het huis te sturen. Ter illustratie.
Toen ik vrijdagochtend stikchagrijnig mijn auto uitstapte op de parkeerplaats bij school, stonden daar al twee collega's gezellig te zoenen en te keuvelen. 'Gadverdamme,' dacht ik, 'hier heb ik nou echt he-le-maal geen zin in!' Mijn donkere bui verhevigde en ik moest mezelf bedwingen om niet terug in de auto te stappen en keihard weg te scheuren.
'Hé DVN,' zei collega 1, smak, smak, smak, 'hoe was je vakantie?'
'Voorbij hè,' antwoordde ik, en ik straalde zo veel negatieve vibes uit dat collega 1 niet durfde te lachen.
'Fijn om je weer te zien, DVN,' zei collega 2, smak, smak, smak, 'hoe is het met jullie huis?'
En ik straalde, ik lachte, ik zoende collega 2 hartelijk terug en haalde vervolgens mijn mobieltje tevoorschijn om de foto's te laten zien.
Toen ik vrijdagochtend stikchagrijnig mijn auto uitstapte op de parkeerplaats bij school, stonden daar al twee collega's gezellig te zoenen en te keuvelen. 'Gadverdamme,' dacht ik, 'hier heb ik nou echt he-le-maal geen zin in!' Mijn donkere bui verhevigde en ik moest mezelf bedwingen om niet terug in de auto te stappen en keihard weg te scheuren.
'Hé DVN,' zei collega 1, smak, smak, smak, 'hoe was je vakantie?'
'Voorbij hè,' antwoordde ik, en ik straalde zo veel negatieve vibes uit dat collega 1 niet durfde te lachen.
'Fijn om je weer te zien, DVN,' zei collega 2, smak, smak, smak, 'hoe is het met jullie huis?'
En ik straalde, ik lachte, ik zoende collega 2 hartelijk terug en haalde vervolgens mijn mobieltje tevoorschijn om de foto's te laten zien.
dinsdag 26 augustus 2008
De Warme Overdracht
Het begin van een nieuw schooljaar is altijd weer een bijzondere gebeurtenis, die gepaard gaat met rituelen die je de rest van het jaar niet meer tegenkomt. Zo hadden wij vanmiddag de Warme Overdracht. Ik weet niet van wie deze term afkomstig is en ook niet of deze benaming alleen op mijn school gebruikt wordt. Het fenomeen zal in een of andere vorm in elk geval wel voorkomen op elke middelbare school. Het komt erop neer dat alle mentoren van een bepaalde afdeling (bovenbouw vwo in mijn geval) bij elkaar komen om de dossiers van hun mentorleerlingen over te dragen aan de nieuwe mentor. Een belangrijk moment dus. Zeer nuttig bovendien, want het is natuurlijk belangrijk dat je als mentor weet wat jouw kersverse mentorleerling eerder in zijn carrière allemaal heeft meegemaakt op school.
Helaas was de organisatie van dit evenement niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. De verantwoordelijke, mijn doorgaans toch competente collega J., heeft de afgelopen zeven weken duidelijk andere dingen aan zijn hoofd gehad. Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Eind vorig jaar kreeg elke mentor een stapeltje overdrachtsformulieren. De opdracht was om het dossier (de informatie uit voorgaande leerjaren) en de mentormap (de informatie uit het afgelopen schooljaar) per leerling samen te voegen en te voorzien van een overdrachtsformulier. Dit formulier is bedoeld om de nieuwe mentor snel te informeren over de schoolcarrière, thuissituatie, medische achtergrond, motivatieproblemen, stoornissen in verschillende spectra, doorlopen zorgtrajecten en ingegroeide teennagels van de leerling. Gezagsgetrouw als ik ben combineerde ik mentormapjes en leerlingdossiers en vulde ik overdrachtsformulieren in. Desgewenst schreef ik onder aan het formulier 'graag contact ah begin vh schooljaar'. Dit met het oog op die Warme Overdracht. De ordner met alle pakketjes leverde ik in bij collega J. en daarna sloot ik met opgeruimd gemoed het schooljaar af, in de veronderstelling dat de overdracht heerlijk warm zou zijn.
Vanmiddag was het zo ver en zouden de pakketjes hun nieuwe bestemming bereiken. Ik zat helemaal klaar om de map te ontvangen met pakketjes van de leerlingen die mij dit jaar zijn toevertrouwd. In plaats daarvan kreeg ik mijn eigen map weer terug. 'Waarom moest ik die dan $%#% op straffe van onthoofding per se voor de vakantie inleveren?' Nee, dat vroeg ik niet, want aan het begin van het schooljaar wil je niet meteen cynisch uit de hoek komen. Bovendien ging ik er toen nog vanuit dat J. een goed systeem bedacht zou hebben om de Warme Overdracht efficiënt te laten verlopen. Maar helaas. Nadat iedereen zijn map weer teruggekregen had, deelde J. pakketjes uit met daarop de nieuwe klassenlijstjes. Dertig lijstjes van tussen de tien en de dertig leerlingen. Elk lijstje keurig op een eigen a4'tje en dat voor elke collega, dus keer dertig. Maar ik zou niet cynisch doen, dus ik zeurde niet over papierverspilling.
Helaas stond op de lijstjes niet wie de nieuwe mentor was van de klas. Dat schreef J. gauw even op het bord in zijn beruchte hiëroglyfenschrift. En omdat wij vorig jaar bij wijze van experiment mentor waren van een heterogene groep mocht je van twaalf leerlingen uit drie verschillende leerjaren uitzoeken in welke klas ze beland waren, vervolgens op het bord de corresponderende mentor opzoeken en die dan het betreffende pakketje in de hand drukken. Die persoon liep zelf ook als een kip zonder kop door het lokaal en wilde je pakketje niet aannemen omdat hij eerst zijn eigen winkel wilde leegverkopen. Chaos kortom. In het belendende lokaal deden mijn havo-collega's hetzelfde en omdat er ook leerlingen op- en afstromen (nog zo'n fraaie schoolterm) werd er driftig heen en weer gedraafd. De lokalen liggen bovendien aan de zonkant en per lokaal kunnen slechts twee ramen op een kiertje. Daarmee is dan wel weer de etymologie van de Warme Overdracht verklaard. Dat stemt ons dankbaar en tevree.
Helaas was de organisatie van dit evenement niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. De verantwoordelijke, mijn doorgaans toch competente collega J., heeft de afgelopen zeven weken duidelijk andere dingen aan zijn hoofd gehad. Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Eind vorig jaar kreeg elke mentor een stapeltje overdrachtsformulieren. De opdracht was om het dossier (de informatie uit voorgaande leerjaren) en de mentormap (de informatie uit het afgelopen schooljaar) per leerling samen te voegen en te voorzien van een overdrachtsformulier. Dit formulier is bedoeld om de nieuwe mentor snel te informeren over de schoolcarrière, thuissituatie, medische achtergrond, motivatieproblemen, stoornissen in verschillende spectra, doorlopen zorgtrajecten en ingegroeide teennagels van de leerling. Gezagsgetrouw als ik ben combineerde ik mentormapjes en leerlingdossiers en vulde ik overdrachtsformulieren in. Desgewenst schreef ik onder aan het formulier 'graag contact ah begin vh schooljaar'. Dit met het oog op die Warme Overdracht. De ordner met alle pakketjes leverde ik in bij collega J. en daarna sloot ik met opgeruimd gemoed het schooljaar af, in de veronderstelling dat de overdracht heerlijk warm zou zijn.
Vanmiddag was het zo ver en zouden de pakketjes hun nieuwe bestemming bereiken. Ik zat helemaal klaar om de map te ontvangen met pakketjes van de leerlingen die mij dit jaar zijn toevertrouwd. In plaats daarvan kreeg ik mijn eigen map weer terug. 'Waarom moest ik die dan $%#% op straffe van onthoofding per se voor de vakantie inleveren?' Nee, dat vroeg ik niet, want aan het begin van het schooljaar wil je niet meteen cynisch uit de hoek komen. Bovendien ging ik er toen nog vanuit dat J. een goed systeem bedacht zou hebben om de Warme Overdracht efficiënt te laten verlopen. Maar helaas. Nadat iedereen zijn map weer teruggekregen had, deelde J. pakketjes uit met daarop de nieuwe klassenlijstjes. Dertig lijstjes van tussen de tien en de dertig leerlingen. Elk lijstje keurig op een eigen a4'tje en dat voor elke collega, dus keer dertig. Maar ik zou niet cynisch doen, dus ik zeurde niet over papierverspilling.
Helaas stond op de lijstjes niet wie de nieuwe mentor was van de klas. Dat schreef J. gauw even op het bord in zijn beruchte hiëroglyfenschrift. En omdat wij vorig jaar bij wijze van experiment mentor waren van een heterogene groep mocht je van twaalf leerlingen uit drie verschillende leerjaren uitzoeken in welke klas ze beland waren, vervolgens op het bord de corresponderende mentor opzoeken en die dan het betreffende pakketje in de hand drukken. Die persoon liep zelf ook als een kip zonder kop door het lokaal en wilde je pakketje niet aannemen omdat hij eerst zijn eigen winkel wilde leegverkopen. Chaos kortom. In het belendende lokaal deden mijn havo-collega's hetzelfde en omdat er ook leerlingen op- en afstromen (nog zo'n fraaie schoolterm) werd er driftig heen en weer gedraafd. De lokalen liggen bovendien aan de zonkant en per lokaal kunnen slechts twee ramen op een kiertje. Daarmee is dan wel weer de etymologie van de Warme Overdracht verklaard. Dat stemt ons dankbaar en tevree.
woensdag 20 augustus 2008
Bedankt, lieve ouders
Elk jaar stem ik trouw mee voor de NS-publieksprijs. Niet omdat ik zo enthousiast ben over de genomineerde boeken - meestal kies ik voor de kansloze optie 'nomineer zelf een andere titel'. Ook niet omdat ik zo dol ben op het concept 'publieksprijs' - in tegendeel, ik heb hier allerlei, voornamelijk snobbistische, argumenten tegen. Maar. Weet u wat je kunt winnen als je meestemt? Een jaar lang gratis boeken. Een jaar lang. Gratis. Boeken. Dat bedoel ik. Nu gaat u voortaan ook mee doen en heb ik mezelf aan weer meer concurrentie geholpen.
Deze vakantie deed zich een nieuwe mogelijkheid voor om een vergelijkbare droomprijs in de wacht te slepen. Vriend leest op vakantie namelijk graag 'literaire' thrillers. Van de term alleen al krijg ik overal rode uitslag en jeuk, maar goed. Hij is geen snob en geen lerares Nederlands, dus hij mag het zelf weten. O, ik ben zo tolerant. Soms lees ik er zelfs eentje, maar dat is net als eten bij McDonalds, halverwege je maaltijd weet je weer waarom je je had voorgenomen om dit nooit meer te doen...
Maar ik dwaal af. Vriend leest dus graag van die boeken en dat dan nog in een angstaanjagend tempo. Na een paar dagen zonder zeilweer was hij door zijn voorraad heen en mochten we naar de boekhandel. Daar kocht Vriend drie boeken voor zichzelf en een voor mij (het al enige tijd fel begeerde Het lot van de familie Meijer, lees het!). In een van die drie boeken zat een boekenlegger met de droomprijs. Alle boeken die in het afgelopen jaar zijn uitgegeven plus een boekenkast om ze in te zetten. Het enige wat je hoefde te doen was naar een site surfen, daar de boekenlegger voorhouden en je zag meteen of je gewonnen had. Ik kon niet wachten tot we weer thuis waren zodat ik de boekenlegger, die ik me uiteraard meteen had toegeëigend, voor het scherm kon houden. Ik werd er helemaal opgewonden van. Vriend zag het aan en suggereerde dat we de boeken uit de winkel wel even konden gaan uitschudden, om onze kansen te vergroten zeg maar. 'Nee joh, da's asociaal,' reageerde ik.
Nu zijn we thuis en is de magische boekenlegger een prul gebleken. En nu staat mijn opvoeding tussen mij en de droomprijs. Bedankt, lieve ouders.
Deze vakantie deed zich een nieuwe mogelijkheid voor om een vergelijkbare droomprijs in de wacht te slepen. Vriend leest op vakantie namelijk graag 'literaire' thrillers. Van de term alleen al krijg ik overal rode uitslag en jeuk, maar goed. Hij is geen snob en geen lerares Nederlands, dus hij mag het zelf weten. O, ik ben zo tolerant. Soms lees ik er zelfs eentje, maar dat is net als eten bij McDonalds, halverwege je maaltijd weet je weer waarom je je had voorgenomen om dit nooit meer te doen...
Maar ik dwaal af. Vriend leest dus graag van die boeken en dat dan nog in een angstaanjagend tempo. Na een paar dagen zonder zeilweer was hij door zijn voorraad heen en mochten we naar de boekhandel. Daar kocht Vriend drie boeken voor zichzelf en een voor mij (het al enige tijd fel begeerde Het lot van de familie Meijer, lees het!). In een van die drie boeken zat een boekenlegger met de droomprijs. Alle boeken die in het afgelopen jaar zijn uitgegeven plus een boekenkast om ze in te zetten. Het enige wat je hoefde te doen was naar een site surfen, daar de boekenlegger voorhouden en je zag meteen of je gewonnen had. Ik kon niet wachten tot we weer thuis waren zodat ik de boekenlegger, die ik me uiteraard meteen had toegeëigend, voor het scherm kon houden. Ik werd er helemaal opgewonden van. Vriend zag het aan en suggereerde dat we de boeken uit de winkel wel even konden gaan uitschudden, om onze kansen te vergroten zeg maar. 'Nee joh, da's asociaal,' reageerde ik.
Nu zijn we thuis en is de magische boekenlegger een prul gebleken. En nu staat mijn opvoeding tussen mij en de droomprijs. Bedankt, lieve ouders.
Abonneren op:
Posts (Atom)