Brief van de koning

Vandaag had ik in mijn postvakje een hele sjieke envelop. Er was een soort van wapen ingestanst en er zaten drie postzegels op en stempels uit België. De envelop was geadresseerd Aan Mevrouw DVN, Literatuurdocent Mijn School. Dit, en het adres van de school was in sierlijke krulletters op de envelop gedrukt.
'Zo, da's sjieke reclame,' dacht ik, en ik rukte de envelop open. Wij docenten krijgen namelijk erg veel reclame, en soms wordt die vermomd als iets spannends, zodat je hem niet ongelezen weggooit. Dit leek me typisch zo'n geval.
In de envelop zaten vier dingen. Het eerste waar mijn oog op viel was 'dienst des konings'.
'Huh, da's gekke reclame,' dacht ik, nog steeds in de veronderstelling dat ik hier een uitnodiging voor een of andere literaire avond te pakken had.
Toen keek ik eens op mijn gemak naar het grootste van de vier dingen. Dat was een dikke kaart, alweer voorzien van zo'n wapen in reliëf en sierlijke krulletters. Omdat die te mooi is om hem u te onthouden volgt hier de volledige tekst:

In opdracht van
Hunne Majesteiten de Koning en de Koningin
heeft de Protocolchef van het Hof de eer

Mevrouw DVN
Literatuurdocent Mijn School

uit te nodigen op de plechtige uitreiking, gevolgd door een receptie, van de Prijs der Nederlandse Letteren 2009, op woensdag 18 november 2009 om 11 uur, in het Koninklijk Paleis te Brussel.

Stadskledij

Het staat er echt. De andere drie dingen uit de envelop zijn een retourkaart, met envelop (aan de dienst des konings dus) en een parkeerkaart voor het Koninklijk paleis in Brussel. Echt waar!
Geen idee waar ik het aan te danken heb, maar zeker weten dat ik ga. Morgen alleen nog wel even de stad in voor passende kledij.

Control Pee

Ik had bedacht dat ik even een leuk logje ging schrijven over hoe ik bezig ben met het instuderen van allerlei operaknallers en hoe ik daarbij tot de conclusie ben gekomen dat ik toch echt niet zo houd van Verdi-opera's. Luisterend naar een stukje uit Nabucco zat ik na te denken over een leuke manier om dat logje te beginnen. Maar ik was even niet zo geïnspireerd. Dat zou natuurlijk kunnen liggen aan de lange werkdag die ik achter de rug heb, aan de honger die zich begint te manifesteren, aan de rondjes die mijn hersenen draaien rondom het todo-lijstje voor vanavond... Of aan dat stukje Nabucco, dat mij het denken belette. Maar goed. Geen inspiratie dus. Dan maar even wat anders doen.
En dus wilde ik Control Tee doen, voor een nieuw tabje, waarin ik dan even m'n mail kon checken. Helaas waren mijn hersenen inmiddels zo ver verschrompeld dat ik in plaats van de Tee de Pee indrukte. 'K*t,' dacht ik en ik sloeg dramatisch mijn ogen op ten hemel (echt, één en al opera hier), 'nu gaat ie natuurlijk m'n hele blog zitten printen en da's nou ook weer niet de bedoeling!' Maar dat bleek dus niet het geval. Opgelucht keek ik weer naar het scherm. En zag dat ik een leeg logje had gemaakt. En zo ontdekte ik dat Control Pee hier dus een shortcut is voor publiceren. Geen operalogje dus, maar wel een serendipiteit. En daar moet u het voor nu maar even mee doen, want ik ga eten koken.

Nieuwe leerlingen

Onze school heeft drie locaties. In het gebouw waar ik werk is de bovenbouw gevestigd van vmbo-t, havo en vwo. In dit gebouw is een gang die niet toegankelijk is voor leerlingen. Hier bevinden zich bijvoorbeeld de personeelskamers en administratieve ruimtes. Ook het trappenhuis dat naar deze gang leidt, is verboden terrein voor leerlingen. Als ik naar bovenloop op deze trap kom ik een groepje derdeklassers tegen.
'Ho even, waar gaan jullie naartoe?' zeg ik bars (bars doen tegen onbekende leerlingen is één van mijn hobby's en bovendien gunstig voor mijn reputatie).
'Dat weten we niet,' piepen de geschrokken jongetjes licht wanhopig.
'Welk lokaal zoek je dan?', vraag ik, ineens behulpzaam.
'003.'
'Aha, dan moet je inderdaad op de begane grond zijn. Maar niet via deze trap, want in de gang waarop die uitkomt mogen jullie niet komen.'
Ik dirigeer de groep de juiste kant op en loop daarna achter ze aan richting mijn lokaal. Ik loop net dichtbij genoeg om één van hen te horen klagen: 'Lokalen die je niet kunt vinden, verboden gangen, het lijkt hier Zweinstein wel!'

De klantenservice

Vooraf: eigenlijk zou ik dit logje niet moeten schrijven. En al helemaal niet publiceren. Het bestaat al. Het is te makkelijk. Het is zinloos. Maar ik moet het toch even kwijt. Sorry.

Ik probeer om Vriend en mijzelf in de telefoongids te krijgen. Geen eenvoudige kost voor gewone medemensen, schier onmogelijk voor mensen met een afwijkende achternaam, zoals ik. Op internet lukt het niet. Bellen met de klantenservice dan maar. Na een heleboel keuzes ben ik de zoveelste wachtende. De dame die mij dat regelmatig vriendelijk meedeelt, zegt er behulpzaam bij dat veel vragen 'eenvoudig via onze website' beantwoord kunnen worden. 'Jaja,' denk ik.
Kort daarna krijg ik een mevrouw aan de lijn die het allemaal erg moeilijk vindt. Wat wil ik nou precies. Ik wil dat Vriend en ik allebei te vinden zijn in de telefoongids. Ze noteert braaf mijn gegevens en vraagt een keer of zeven of ze het goed verstaan heeft. Dan probeert ze de gegevens in 'het systeem' te zetten, maar dat lukt niet. Geduldig leg ik uit dat de eerste letter van mijn Franse achternaam als een voorvoegsel beschouwd moet worden. Ik lees haar ook nog voor hoe mijn vader en broer vermeld zijn in de telefoongids. 'O' is haar eloquente reactie. Ze gaat er een collega bijhalen. Twintig minuten later is het de twee gelukt om mijn gegevens aan 'het systeem' toe te vertrouwen. 'Dank u,' zeg ik. 'En dan wil ik nu graag de gegevens van mijn vriend doorgeven.'
'Maar dat wordt dan een extra vermelding, mevrouw,' zegt mijn nieuwe beste vriendin.
'Vind ik prima,' zeg ik, immer coulant.
'Dan moet ik u even doorverbinden naar de afdeling 'extra vermelding'.'
Grmbl... Maar ik blijf beleefd, wens haar ook een fijne dag en laat mij nog eens twintig keer vertellen dat veel vragen 'eenvoudig via onze website' beantwoord kunnen worden.
'De telefoongids, waarmee kan ik u van dienst zijn?'
'Ik wil graag een extra vermelding bij mijn telefoonnummer.' Ik geef het nummer en mijn naam.
'Maar op dat telefoonnummer heb ik helemaal geen vermelding staan.'
'Goh, ik heb toch net van uw collega begrepen dat ik onder mijn naam in 'het systeem' sta.'
'O, dan moet ik u even doorverbinden met een andere afdeling.'
Zonder groeten word ik weggedrukt. En die andere afdeling, zo merk ik na een paar minuten, is de afdeling Zwart Gat. Drie kwartier verder, en ik kan opnieuw beginnen.

Antonius krijgt toch concurrentie

Vooruit, vandaag dan een stukje ter meerder eer en glorie van Vriend. Omdat ik nog steeds vakantie heb, ga ik een dagje logeren in hotel Mama. Overdag tutten met de kinderen van mijn zus en 's avonds heerlijk eten en slapen in mijn ouderlijk huis. Opstaan is als ik naar huis mag geen probleem en ik sms Zus dat ik al tegen elf uur bij haar zal zijn. Vriend krijgt een zoen en een opgewekt 'tot morgen'. Ik gooi m'n spullen in de auto en constateer tevreden dat die meteen start, ondanks het feit dat ik vijf weken niet gereden heb. Nu alleen nog even tanken en dan ben ik er helemaal klaar voor. Maar dan.
De pinautomaat van het tankstation blieft mijn pasje niet. Ook na het herhaaldelijk doorhalen van mijn pas, op advies van de tankstationmevrouw ook nog eens 'langs de andere kant', probeert zij het ook eens. En nog eens. En met een stukje plakband op de magneetstrip. En nog eens 'langs de andere kant'. De pas geeft geen sjoege. Dan maar een keer betalen met de gezamenlijke rekening. 'Geen saldo. Betaal anders.' meldt het apparaat. Ik werp een blik in mijn portemonnee. Cash heb ik ook al niet. Dus ik bel Vriend, die luttele minuten later zijn pas door de gleuf haalt en mij uit deze genante situatie bevrijdt.
Vriend krijgt een zoen en met een nieuw 'tot morgen' stap ik weer in mijn bolide. Die niet wil starten. Gelukkig stond Vriend nog even bij mijn auto om mij uit te zwaaien. In plaats daarvan haalt hij zijn auto, zet die voor de mijne, monteert er een sleepkabel aan en sleept mij en mijn doorgaans toch trouwe vierwieler naar de dichtstbijzijnde garage. Daar doet ie de motorkap open en constateert met de monteur dat mijn accu dood is. Ik krijg een nieuwe. Vriend betaalt en na nog een zoen (en een extra) en een laatste 'tot morgen' ben ik slechts drie kwartier later alsnog op weg naar mijn hometown. Antonius-Vriend: 1-1.

Mijn beste V/vriend

Maandagmiddag bel ik Vriend. Ik ben namelijk in de stad en wil mijn middagafspraak in mijn koorafspraak laten overlopen, maar ik mis wat essentiele onderdelen. Een warm vest voor op de terugweg, mijn partituren en de sleutels van de repetitieruimte. Of hij die even in een tas wil doen, dan komt vriendin A. ze even ophalen. (Hier blijkt maar weer wat een geweldige vrienden ik heb, dat ze zich geheel belangeloos inzetten om mijn leven makkelijker te maken.)
Vanwege de lage opkomst besluiten we niet te gaan zingen en we installeren ons direct op ons na-de-repetitie-terras. Daar neem ik van vriendin A. mijn tas in ontvangst en na een poosje trek ik er mijn vest uit. Een paar portjes later fietsen A. en ik tevreden weer naar de vinex.
De volgende ochtend ruim ik netjes mijn tas op en kom dan tot de conclusie dat de sleutels er niet inzitten. Vriend ontkent in alle toonaarden dat het aan hem ligt. Hij heeft het vest en de sleutels in het grote vak bij de partituren gestopt. Eigenlijk wil ik op hem mopperen, want sleutels stop je toch in het ritsvak. Maar hij was wel zo lief om mijn spullen te verzorgen en gezien mijn trackrecord met verloren spulletjes zoek ik het probleem toch maar bij mijzelf. Ik krijg een visioen van een onzorgvuldig uit de tas getrokken vest met een sleutelbos in zijn slipstream. Snel bid ik: 'Antonius, mijn beste vrind, zorg dat ik die sleutels vind'. En vervolgens fiets ik als de bliksem naar het terras. Alwaar ik geen sleutels vind. De schoonmaakster van het café (met whiskeystem en tijgerprint eigenlijk een eigen logje waardig) vertelt mij in accentloos Nimweegs dat zij sleutels niet heeft.
Ik ga over tot de orde van de dag. Bloedbank, boodschappen doen, lunchen met S., cadeautjes kopen met N., best nog druk, zo'n vakantiedag. De sleutels kan ik maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik krijg een nieuw visioen. Ik zie mezelf naar de mensen van de repetitielocatie bellen. Ze reageren woedend. Alle sloten moeten vervangen worden en ik moet betalen en ons koor krijgt NOOIT MEER een sleutel van ze. We zoeken het maar uit! Dit visioen herhaalt zich en elke keer roep ik ter bezwering Antonius aan. Verder sms ik A., maar de sleutels zijn niet per ongeluk in haar fietstas beland. Behulpzaam sms't ze terug dat ik in de fietsenstalling kan kijken, daar en daar. Via de fietsenstalling ga ik nog een keer langs het terras, alwaar de sleutels zich nog steeds niet gemanifesteerd hebben. Op advies van mevrouw Whiskeystem kijk ik op de site van de gemeente bij de gevonden voorwerpen. Ook al niets.
Thuis pak ik ten einde raad mijn koortas nog een keer helemaal uit. Nog steeds zitten de sleutels er niet in. Maar dan schud ik een beetje met de tas en hoor ik toch echt wat rammelen. In het ritsvakje zitten ze. Ik dank Antonius op mijn blote knietjes en kapittel daarna Vriend, die zijn schouders ophaalt. Ik weet wel wie zich mijn beste vriend mag noemen.

Zaagmans

Vandaag is mijn vakantie half vol. Of half leeg, maar ik ben een optimist. Of het wat te betekenen heeft weet ik niet, maar vannacht droomde ik over school. Ik gaf ineens natuurkunde en dat ging niet erg soepel. Voortdurend was ik halverwege een zin even stil om wanhopig te bedenken hoe het ook alweer zat. Bovendien waren de zestig leerlingen in het lokaal niet rustig te krijgen en geneerde ik me nogal voor Vriend, die nu bevestigd kreeg dat ik het inderdaad helemaal nog niet onder de knie heb, dat lesgeven. En met dat gevoel werd ik dus wakker. Gelukkig heb ik nog een halve vakantie om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen. Het scheelt alvast een slok op een borrel dat ik in september gewoon weer Nederlands zal geven.

zeven weken

Hoewel ik afgelopen dinsdag nog dacht dat het er nooit meer van zou komen, blijkt het nu dan toch zo te zijn. Het is vakantie. Zeven weken zonder wekker. Zeven weken zonder school. Zeven weken zonder zeurende collega's. Maar alsjeblieft niet zeven weken zonder zon. Dus ik ga eerst maar eens op zoek naar een worst om aan H.Clara te beloven...

Letterkundemondelingen

De afgelopen week was het toetsweek en dat wil zeggen dat ik mijn vierdeklassers mocht doorzagen over hun boekenlijst. Dat kan heel moeizaam en vervelend zijn, maar gelukkig soms ook erg grappig. Zo vertelde een leerling mij over de De tweeling dat twee bejaarde zussen herenigd worden in de terminale baden van Spa. Een andere leerling bleek het verschil tussen dader en getuige niet helemaal scherp te hebben. Volgens hem was de kroongetuige uit het gelijkname boek hoofdpersoon en verdachte Thomas. Toen ik zei dat ik dat wel een bijzondere getuige vond, ging er helaas geen lampje branden.
Een enkele keer ga ik zelf in de fout. Zo vroeg ik een leerling wat Moenen en Mariken eigenlijk doen, die zeven jaar dat ze in die herberg in Antwerpen wonen. De leerling had geen idee. Om haar een beetje op weg te helpen, zei ik dat Moenen Mariken ergens voor gebruikt. Nog geen idee. Voor ik er goed over nagedacht heb, hoor ik mezelf zeggen: 'Hij gebruikt haar als lokdoos.'

Duiven

Leerling: 'Mevrouw, weet u wat een duivenmelker is?'
DVN: 'Ja. Waarom wil je dat weten?'
Leerling: 'Nou, mijn vader is duivenmelker en dat vertelde ik net in de pauze. Bleek dat niemand wist wat het was, dus ik ging het uitleggen. Had ik alles verteld over het verzorgen en kweken en de wedstrijden, vraagt er iemand: 'Maar wat doe je dan met die melk?''

Waarom toch?

Af en toe zijn er van die trends die je maar niet kunt of wilt begrijpen. Daarbij kan ik me vooral erg verbazen over schoenenmode. Jaren geleden had ik dat met de puntlaars. Later bijvoorbeeld met de ugg en de croc (wanneer gaan die nou eindelijk weer uit modebeeld verdwijnen?). Recent is er een nieuwe verbazing bij, over de Birkenstock-teenslippers. Die vind ik dus echt foeilelijk! Over het waarom van die dingen breek ik me al het hele seizoen mijn hoofd. Maar nu niet meer.
Vrijdagochtend, de eerste les. Een leerling komt aan de late kant het lokaal binnen en huppelt op haar vriendinnen af. 'Hoe vinden jullie mijn nieuwe birkies?'
Oh's en ah's.
'Kei leuk!'
'Gaaf!'
Even laat ze zich de bewondering aanleunen. Dan zegt ze übernonchalant: 'Echt? Ik vind ze zelf namelijk spuuglelijk, maar ze zitten zo lekker.'

DVN gaat te biecht

In mijn studententijd was het een goed gebruik onder mijn vrienden om af en toe eens lekker af te geven op A.F.Th. (van der Heijden). Bah, wat schreef die man langdradig. Bah, wat was het allemaal goor. En megalomaan. Leven in de breedte, ja, het is hem aan te zien! Toppunt van de schimppartij was dat iemand (meestal Rosalie) riep: 'Als ik een aft wil, dan kweek ik er zelf wel één!'
Natuurlijk deed ik hier volop aan mee. Niets is immers zo goed voor de sociale cohesie als een gezamenlijke vijand. Dat ik eigenlijk wel een beetje genoten had van dat ene boek dat ik van A.F.Th. gelezen had (De gevarendriehoek, het voor Nijmeegse Neerlandici uiteraard verplichte tweede deel uit de Tandeloze Tijd), zat hem, zo maakte ik mezelf wijs, alleen in het feest der herkenning (A.F.Th. kwam uit het mij goed bekende G. en zat op mijn middelbare school).
Na mijn studententijd hoefde ik niets meer te lezen en dus lag er nooit een A.F.Th. op mijn nachtkastje. Tot mijn vader, groot fan, twee jaar geleden het cordon sanitaire doorbrak. Het schervengericht moest ik echt meenemen op vakantie. Aangezien mijn respect voor mijn vader nog altijd groter was (is) dan mijn weerzin tegen A.F.Th. sloeg ik het boek braaf op dag 1 open. Om het alleen nog dicht te doen als ik ging slapen of zwemmen.
Langdradig? Wat heet. Goor? Af en toe, maar altijd in dienst van het verhaal. Megalomaan? Zonder meer, maar het was dan ook briljant. Nog drie kwart jaar hield ik vol dat het alleen aan dit ene boek lag. Tot mijn vader op de vooravond van een nieuwe vakantie Advocaat van de hanen in mijn tas duwde. Ook dat las ik in één ruk uit en daarna was het hek van de dam. In een jaar tijd las ik vrijwel alle verschenen delen van Homo Duplex (De Movo-tapes staat op het programma voor de zomervakantie), enkele losse boeken en de Tandeloze Tijd. Ik genoot volop van De slag om blauwbrug, belde mijn vader op om passages uit Vallende ouders voor te lezen en vond De gevarendriehoek bij herlezing geweldig. Tegen de 1300 pagina's van deel drie uit de cyclus, Het hof van Barmhartigheid en Onder het plaveisel het moeras,* zag ik nogal op, maar al na de tweede bladzijde was ik overtuigd. Nu ben ik bijna op de helft en ik voel mij echt genoodzaakt om mijn geweten te zuiveren. DVN hartje A.F.Th. Zo, dat is er ook weer uit.

* Vriend C., als je meeleest, je had dus helemaal gelijk.

Verkocht!

Met al die vinex-vreugde zou je bijna vergeten dat ons oude appartement ook nog steeds in ons (nou ja, Vriends) bezit was. Wij waren dat helemaal niet vergeten, al was het maar vanwege het gat in onze begroting...

Maarrrrrrrrrrr vandaag is het verkocht! Na een spannende week van tegenbieden en afwachten is de deal vandaag gesloten. Dinsdag wordt het contract getekend. En als we dan ook zeker weten dat 'zij' de financiering rondkrijgen, dan gaan Vriend en ik een bacchanaal aanrichten. Hoera!

examens

Drie examenklassen nakijken is niet grappig. Dat het cito het nodig vond om in het vwo-examen drie keer zo veel open vragen te stoppen als normaal is ook niet grappig. De tweede correctie die al binnenstroomt terwijl ik nog niet door de eerste ronde heen ben is ook niet grappig.
Maar gelukkig valt er tussendoor nog wel wat te lachen. Zo schreef een havo-leerling dat geluksgevoelens beperkt kunnen worden door gevoelens van jaloerzie. En zojuist las ik in een vwo-samenvatting dat Nederland een goed voorbeeld is van een land dat de gevaren die de moderne samenleving bedreigen weet te prepareren.

niet op vakantie, maar wel

De boekenkast. Eindelijk wordt die zoals we hem bedoeld hebben. Jammer genoeg doet Vriend het niet alleen. Ergens halverwege wordt de harmonieuze samenwerking even bedreigd. Het lijkt erop dat ik een verkeerd achterpaneel heb gehaald, maar gelukkig komt alles op z'n pootjes terecht als we het paneel een kwartslag draaien.

Een dagje Amsterdam. We bezoeken een openbare repetitie van het Koninklijk Concertgebouworkest met pianist Lang Lang. Gratis, dus staan we eerst een half uur in de rij. Twee sjieke dames voor ons verbazen zich over die lange rij. Een van hen haalt haar neus op over het feit dat voor hen iemand een boterham staat te eten. De ander is wat milder gestemd en suggereert dat 'die mensen' misschien wel een heel eind gereisd hebben. Achter hen, halverweg mijn boterham met nutella, twijfel ik of ik dat zal beamen. Maar dan verzucht de eerste dame: 'ja, je moet er heel wat voor over hebben' en besluit ik dat ik met haar geen praatje wil maken.

Diner en film in eigen stad. En hoewel het eten het niet haalt bij dat in Amsterdam de dag ervoor (beetje decadent, twee keer achter elkaar uit eten, maar hee, we hebben wel de vakantie uitgespaard!), constateren we tevreden dat we er heerlijk bijzitten, en dat het toch ook wel wat waard is om je ergens thuis te voelen.

De schutting. Na de nodige diplomatie en beslismomenten gaan we vandaag de schutting plaatsen. De buurman heeft een plan de campagne, dus we hoeven alleen maar te doen wat hij zegt. Als Vriend, zijn broer en ik aan het eind van de dag tevreden geluiden maken omdat het einde inzicht is, blijkt dat het eerste paneel te hoog hangt. Meetfoutje van de buurman. Wij suggereren dat het prima is zo, morgen zie je dat al niet meer. Hij denkt daar anders over. Ik ben benieuwd of we vandaag naar de klussende buurman gaan kijken...

de boekenkast

Onze boekenkast moet verbouwd. En ik wil heel graag dat dat gebeurd is. Wij hebben zo'n mooi systeem van Lundia, dat je eindeloos kunt aanpassen en uitbreiden. Sinds de verhuizing weten we eigenlijk al dat de opstelling die we nu hebben niet ideaal is. Kort na de verhuizing kocht ik alle onderdelen om die ideale opstelling te bereiken. En zoals dat gaat staat het vijf maanden later nog allemaal te wachten op de Grote Dag.
Het zou zo maar eens kunnen dat dieDag vandaag is. Eigenlijk zouden Vriend en ik hier helemaal niet zijn vandaag. We zouden nu lekker over het IJsselmeer zeilen. Maar de weersverwachting was toch niet helemaal mijn verwachting. En ik voelde me eigenlijk ook niet zo jofel. Dus stelde Vriend voor dat we thuis zouden blijven. In plaats van op de boot zat ik onder mijn dekentje op de bank met een tosti en een mooie film. Traantje erbij en toen lekker naar bed.
Nu gaat het al wat beter en negeer ik het feit dat de zon schijnt en we dus best op de boot hadden willen zitten. Gelukkig word ik hierin gesteund door mijn maag, die zich nog steeds niet zo jofel voelt. Dit zou dus echt de uitgelezen Grote Dag zijn. De kast staat me uitdagend aan te kijken. En ik wil zo graag dat het klaar is. Maar zou ik Vriend zo ver krijgen dat hij het alleen doet?

stunt #2

Wat ik op mijn vrije woensdagochtend nog niet wist, was dat het die nacht gebeurd was. Alle docenten van v6 waren die nacht van hun bed gelicht. Voor brownies, een zak drop, een frikandel, voor niks (dat vonden de leerlingen hilaaaaaarisch, de collega die 'nergens voor' bedoeld had kon er niet zo om lachen). Alle docenten? Nee, want één leraar had zijn bel uitgeschakeld en één lerares woont in een vinex-wijk waar de TomTom de weg niet kent...

stunt

Vrijdagmiddag. Er komen twee v3'ers op mij af. 'Mevrouw DVN, we moeten voor Nederlands een enquête houden. Wilt u hem invullen?'
'Tuurlijk dames, maar loop even mee naar mijn lokaal, want ik zit les te geven.'
Eenmaal aan mijn bureau buig ik mij over de vragen.

Naam? DVN
Lievelingskleur? Da's makkelijk: rood
Lievelingsdier? DVN denkt aan al die lieve lammetjes onderweg naar school: schaap.
Lievelingseten? DVN denkt aan allerlei heerlijks, laat zich daardoor een beetje meeslepen, roept zichzelf tot de orde, vraagt zich af of ze verschillende dingen mag opschrijven en kiest dan toch: lasagne.
Heeft u een bijzonder talent? DVN vraagt zich af wat het doel van deze enquête eigenlijk is, en of ze de leerlingen en passant iets moet bijbrengen over het opstellen van goede enquêtevragen, bedenkt dat dat nogal betweterig is en richt zich weer op de vraag en vult in: ik kan mooi zingen.
Op welk lichaamsdeel bent u het meest trots? DVN krabt zich nogmaals achter de oren, vraagt zich af of ze haar borsten zal kiezen, bedenkt zich dat dat niet zo handig is voor haar reputatie op school, dwaalt af naar die keer dat de leerlingen het datingprofiel van een collega hadden gevonden op internet, roept zichzelf weer tot de orde, wendt zich dan toch tot de enquêteurs en neemt hun suggestie over: mijn hersenen.
Waar mogen we u 's nachts voor wakker maken? Zou zich hier nogmaals moeten afvragen wat het doel van deze vragenlijst eigenlijk is, maar denkt in plaats daarvan: een verse bruine boterham met nutella natuurlijk.
'Klaar! Alsjeblieft dames, en veel succes ermee!'

Maandagochtend. DieVanEconomie, ook uit het prachtige jaar 1980 en om nog meer redenen een collega met wie ik graag samenwerk, komt naar mij toe en vraagt of ik ook zo'n enquête heb ingevuld. Ja. En of het me was opgevallen dat die meisjes zusjes waren van een paar v6'ers. Ja. En of ik me realiseer dat het de laatste lesweek is. Eh ja. En of ze bij Nederlands in 3v een enquête moeten houden. Eh nee dus. Ik ben blijkbaar te weinig achterdochtig. Voor de zekerheid draag ik deze week maar een decente pyjama...

Jat de ene leerling van de ander...

Op de after- party probeert ze uitleg te krijgen over wat er allemaal gebeurd is ze vraagt dit bij Max als zowel de regisseur Reginald dit lukt niet geheel en max en zij krijgen ruzie deze eindigt uiteindelijk bijgelegd in de kroeg en dan zitten ze aan het bier.

En daarom wil ik dus liever niet dat mijn leerlingen scholieren.com als bron gebruiken...

Shot through the heart?

Ken je dat? Je staat de boodschappen in de koelkast te laden en ineens betrap je jezelf erop dat je een liedje van Celine Dion staat te zingen. Kennelijk was dat het laatste stukje muzak dat je hoorde in de AH. Of je loopt voorbij een reclameposter van een cv-ketel en even later hoor je jezelf, al dan niet hardop, zingen: 'Remeha, the heat is ooon!'.
Ik heb dat dus heel vaak. Laatst beklaagde ik me erover in v6. Als voorbeeld gebruikte ik Bon Jovi. Sindsdien komt het regelmatig voor dat ik op de gang iemand 'shot through the heart' hoor zingen. Of ik kom een lokaal binnen en 'and you're to blame' knalt net uit een mobieltje. Reuze grappig natuurlijk, vooral omdat inmiddels ook de v6'ers uit de andere klassen het hebben opgepikt. Ik speel het spelletje mee en stop demonstratief mijn vingers in mijn oren, trek een lelijk gezicht of laat op een andere manier merken dat ik de grap ervan inzie.
Allemaal leuk en aardig dus, maar vandaag, op mijn vrije zaterdag sta ik de oprit te voorzien van anti-onkruidzand (niet giftig, dus milieubewust en veilig!) en ineens zing ik: 'darling you give lohohove a bad name!' Shot through the heart? Shot through the brain zul je bedoelen!

kommaneuker

Eigenlijk kom ik liever niet over als een enorme schoolfrik en al helemaal niet als zo'n zuurpruim die het alleen maar over spelling kan hebben. Vorige week logde ik er wel over, en dat zou ik nu dus eigenlijk niet moeten doen. Maar ja, dan krijg je een enquête van mijn-ov.nl. En dan lees je dit:

2. Wat vind je ervan dat agressie tegen het personeel vaak resulteert in stakingen?Kies één van de volgende antwoorden
a. Terecht dat men het werk neerlegt!
b. Ik begrijp het wel, maar ik baal er dan flink van.
c. Als ik heel eerlijk ben, wordt ik daar juist een beetje agressief van.

En dan ga ik die luitjes dus toch mailen...

Volgens het boekje

Gisteravond was het weer eens ouderavond. Mijn lio* was erg opgelucht dat er geen ouders waren die haar wilde spreken. In de toekomst zal dat echter vast wel het geval worden, dus nodigde ik haar uit om mijn oudergesprekken bij te wonen. Tijdens mijn eigen opleiding werd daar zowel in theorie als in de praktijk geen enkele aandacht aan besteed en ik weet nog dat ik het in zeven kleuren in mijn broek deed toen ik voor het eerst een oudergesprek moest voeren. Dit leed wilde ik E. graag besparen. Als ze wat gesprekken in de praktijk zou zien, zou ze hopelijk enigszins beter beslagen ten ijs komen als het wel aan de orde is. De grap van oudergesprekken is dat ze in de praktijk bijna altijd heel erg meevallen. Ouders komen niet om je verwijten te maken, te ontmaskeren, je uit te schelden of waar je je vooraf verder allemaal zorgen over maakt.
Als ik echt pedagogisch verantwoord was, zou ik de gesprekken met E. hebben voorbereid, maar tussen droom en daad stonden wat mondelingen in de weg en ook een hoop correctiewerk. De voorbereiding deed ik dus in mijn eentje, een kwartiertje voor E. en de ouders arriveerden. Na drie gesprekken hadden we een korte pauze en ik vroeg E. wat ze ervan vond. IJverig als zij is, bleek ze van elk gesprek van tien minuten een observatieverslag van twee kantjes te hebben met opmerkingen over mijn gesprekstechnieken, die volgens E. zo uit haar boekje (zij heeft daar dus blijkbaar een boekje over) kwamen, en die ze bovendien had gezien in de rollenspellen op haar opleiding. Ik weet niet of ik E. nou eigenlijk geholpen heb, maar zelf was ik reuze tevreden.

*(Saai) stukje over onderwijsafko's: 'lio' staat voor 'leraar in opleiding', de lio-stage is de laatste stage van de lerarenopleiding, waarin de student feitelijk functioneert als collega (vandaar de ook gebruikte afko cio). De lio heeft een halve lesbaan en wordt op afstand begeleid door de spd (stage practicum docent), die meerdere keren per week met de lio spreekt en regelmatig lessen bijwoont. Daarnaast worden lio en spd waar nodig geholpen door de aba (algemeen begeleider afdeling). Voor de beoordeling krijgt de spd hulp van de ipd (instituut practicum docent). Voor overkoepelende zaken zijn er dan nog de abs (algemeen begeleider school) en de abi (algemeen begeleider instituut).

Toetsweek

Mijn collega's en ik ergerden ons aan de vreselijke spelfouten die leerlingen maakten bij toetsen die niet specifiek over spelling gaan. Daarom voerden we voor die toetsen een spellingsbonus in. De laatste vraag op de toetsen van vwo 4 is nu standaard:

Controleer ten slotte je spelling. Als je antwoorden foutloos gespeld zijn, krijg je een scorepunt bonus. Bij één spelfout krijg je een half punt bonus. Bij twee of meer spelfouten krijg je geen bonuspunt.

Deze regel is zeer succesvol. De leerlingen spannen zich in om beter te spellen en op de gemaakte werken kun je zien dat ze de moeite hebben genomen om fouten op te sporen en te verbeteren. Veel leerlingen zetten er iets bij. 'Check', 'okay!' of een smiley. Vandaag schrijft een dyslectische leerling: 'Haha, bij mij heeft dat geen zin!'. Ter hoogte van 'bij' heeft ze een bijtje getekend. Jammer dat ik daar geen bonus voor kan geven.

De week die is geweest

Eigenlijk wilde ik een logje gaan schrijven over de mindere momenten van deze week. Het zou een selectie worden van de highlights, zou ik er bitter bij schrijven, want voor een uitputtende lijst was hier geen plaats. Ik zou schrijven over hoe ik omkwam in het nakijkwerk. Over de rampochtend waarop ik bij de verkeerde bushalte stond, in de trein constateerde dat ik een enorm gat in mijn panty had, de etos geen panty's in mijn maat verkocht en ik op school van een ander moest horen dat een van mijn naaste collega's een andere baan heeft. Over hoe ik vanochtend om kwart voor acht (op zaterdag!) ruw gewekt werd door de buren die hun terras gingen aanleggen en begonnen met zo'n trilplaat. Over hoe de buren aan de andere kant acht uur ook een mooie tijd vonden om met klussen te beginnen. Over hoe ik daar echt niet doorheen kon slapen en me na enkele verwensingen aan het buuradres maar aankleedde om aan mijn (werk)dag te beginnen. Over hoe het brood klem zat in de vriezer, over hoe de boterhammen afbraken die ik van het bevrijde brood wilde trekken. Over...
Maar toen belde mevrouw mijn zuster. Hartstikke vrolijk, omdat ze vanochtend als eerste van haar gezin wakker was om half acht. Haar dochter van vijf weken oud heeft sinds gisteren door dat je 's nachts best zonder eten kunt. Zus belde terwijl ze een boterham voor haar zoon smeerde. En nog een, want de eerste was net genoeg voor z'n holle kies ('t is wel familie...). Terwijl ik getuige was van de gezellige familiegeluiden kletsten Zus en ik over de afgelopen week. Nog voordat ik mijn ongenoegen over de buren had geuit was ik er eigenlijk wel weer overheen. Dus ik vertelde over hoe ik deze week auditie deed om mee te zingen in een operette, en werd aangenomen. Over hoe ik gisteren toch nog toestemming kreeg voor een schoolreisje naar Antwerpen aanstaande dinsdag. Over hoe Vriend mij naar de trein bracht nadat ik de bus miste. Over de fraaie commentaren van mijn mentorleerlingen bij hun cijferlijst ('Die van biologie zal wel zeggen dat ik niet hard genoeg werk, maar zelf heeft hij onze werkstukken na vier weken nog steeds niet nagekeken.'). Over hoe mijn mentorleerling werd weggestemd uit X-factor, waardoor ik daar nu niet meer naar hoef te kijken. (Ik vind het oprecht jammer voor haar hoor, maar wat een k*tprogramma is dat!) Over hoe heerlijk het is dat het lente is. Over onze nieuwe tuinset. Over...
Moraal van het verhaal? Alles is perceptie. Dat ga ik vandaag zachtjes voor me uit murmelen terwijl ik mondelingen voorbereid in een sandwich van klusgeluiden.

ervaringsdeskundig

Een leerling komt te laat binnen.
'Sorry mevrouw, maar ik ben net gevallen.' Op zoek naar medelijden maar tegelijk trots laat ze me haar geschaafde handen zien.
'Hoe is dat gebeurd?'
'Ik ging aanhangen bij een vriendin en dat ging nogal lekker, maar toen kwam er een bocht en dat leek me toch wat eng zo hard, dus ik liet los en remde, maar toen blokkeerde mijn rem en daar lag ik.'
'Je moet ook niet aanhangen, dat is hartstikke gevaarlijk.'
'Dat zegt mijn vader ook altijd, maar die deed het zelf ook tot hij een ongeluk kreeg. Ik denk dat ik er nu maar mee zal stoppen.'

leerlingen versus digibeten 1-0

Ict en een middelbare school, het blijft een moeizame combinatie. Voor de carnavalsvakantie was er hier wekenlang gedonder over de laptopkarren. Diverse collega's constateerden dat hun leerlingen niet konden inloggen omdat er 'iets' aan de hand was met de laptops. Je moest bijvoorbeeld Bob heten om in te kunnen loggen. Of je kon wel inloggen, maar dan stond het scherm op z'n kop. En als je dat dan rechtzette (ik oogste alom lof omdat ik de toetsencombinatie daarvoor kende), dan deed de muis het niet meer. Kortom, met die laptops was niet te werken (en dan heb ik het nog niet eens over de accu's, die door onverantwoord gebruik binnen de korste keren gaar waren). Na weken van ontkennen en hoog van de toren blazen over de briljante beveiliging was de helpdesk in de vakantie dan toch bereid de laptops te inspecteren. En wat bleek? De leerlingen bleken toch slimmer dan ze bij de helpdesk gedacht hadden. Vriend en ik (ik doe thuis regelmatig mijn beklag over de deze en andere misstanden) gniffelden erom en riepen dingen over 2009 en wake up call.

Gisteren trof ik een mail aan in mijn inbox die te mooi was om hem ongemerkt te laten passeren. Mijn afdelingsdirecteur mailde een waarschuwing van de helpdesk door. Een citaatje:

Zonder er ook maar enige kennis van te hebben het volgende heb ik geprobeerd een ICT boodschap te vertalen naar ons:
* Leerlingen met een IPhone kunnen gewoon op het netwerk van Candea. Heeft met Windows en Apple te maken. Erg? Nee, maar tijdens toetsen vragen leerlingen (als ze het al vragen) om hun mobiel als rekenmachine te mogen gebruiken of doen net alsof dat zo is. Ze kunnen dan gewoon tijdens de toets googelen en antwoorden opzoeken. Dus beware.

Kennelijk heb ik dus collega's die leerlingen hun mobiel laten gebruiken als rekenmachine. En, treurig maar waar, die mensen weten dus niet dat je ook het internet op kunt met een 'gewone mobiel' (niet alleen de zelfs voor mijn collega's te onderscheiden IPhone) en zonder toegang tot de school-wifi. Hoewel ik normaal mijn schouders ophaal over de kloof tussen 'ons' en de leerlingen, kon ik dit toch niet laten passeren. Ik mailde mijn collega's om hen hierop te wijzen. Als voorbeeld bracht ik de door mij en Vriend glansrijk gewonnen onmogelijk geachte en toch foutloos gemaakte quiz op een personeelsfeestje in herinnering. Kwestie van mobiel internet.Veel collega's keken toen alsof wij ter plekke water in wijn veranderden.

Per ommegaande krijg ik een mail terug.

Een illustere generatie is bezig langzamerhand het contact met de wereld van enen en nullen kwijt te raken. We zij aan de verliezende hand!! Ik zou zeggen digibeten overal: verenigt U!

Er is hier echt nog een hoop werk aan de winkel...

Papegaaitje...

Of ik nog leef? Ja hoor, ik ben er nog. Of het nog wel goed gaat dan? Ja hoor, dat ook. Beetje druk misschien, maar dat is niets nieuws. Waarom ik dan toch geen logjes meer geschreven heb de afgelopen weken? Ja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. 't Is niet dat er niets gebeurd is. Ik kreeg een prachtig babynichtje, ik vierde vakantie, ik deed leuke dingen met vriendinnen, ik geniet volop van het wonen in de vinex en ik ga met veel plezier weer naar school. Stof genoeg dus, maar ik had gewoon even geen inspiratie om daar wat over te schrijven.
Ik heb nog wel een paar pogingen gedaan hoor. Over het opruimen na de housewarming, maar dat werd een saai verhaal over hoe harmonieus Vriend en ik kunnen samenwerken. Over hoe ik met vriendin F. bedacht dat het leuk zou zijn als men irl ook af en toe spontaan een Bollywood-dansje zou doen, maar schrijven over dansen is niet makkelijk. Over een leerling bij wie het thuis maar niet wil lukken, maar daar word ik zo verdrietig van. Over hoe het Vriend maar niet wil lukken om z'n spullen op te ruimen, maar dat werd dan weer een zuur verhaal.
Kortom, het werd even niets. De komende tijd heb ik over inspiratie niets te klagen. Ik kan u bijvoorbeeld trakteren op een bloemlezing van onnozele antwoorden uit het vandaag na te kijken literatuurtentamen. Hopelijk dus later meer.

En bedankt

De dame voor mij in de rij kijkt achterom en ziet mijn boodschappen. Drie dozen celebrations, drie emmertjes met drop en winegums, twee appeltaarten en een abrikozenvlaai.
"Geef je een kinderfeestje?"
"Nee, deze zijn voor mijn collega's, deze voor mijn leerlingen en deze voor mijn leesclubje," antwoord ik terwijl ik de verschillende traktaties aanwijs. De dame glimlacht en wendt zich tot de caissière om haar wisselgeld en koopzegels in ontvangst te nemen. Nadat ze haar wisselgeld twee keer heeft nageteld draait ze zich weer om en vraagt: "Ben je een juf?"
"Nou, juf, ik geef Nederlands op een middelbare school."
Vol bewondering kijkt ze me aan. "En hoe oud zijn je leerlingen dan?"
"In principe tussen de veertien en de achttien, maar op het moment is de oudste twintig."
Haar bewondering groeit zienderogen. "En dat terwijl je zelf nog zo jong bent!"
Hier had ik natuurlijk bevestigend moeten knikken om me daarna zo snel mogelijk uit de voeten te maken. In plaats daarvan zeg ik: "ik word morgen 29."
Ze kijkt me nog eens aan en zegt: "Nee, dat is inderdaad niet al te jong."

Hoop in bange dagen

Helemaal happy in de vinex zou ik bijna vergeten dat we ook nog een hele dure brievenbus hebben in Amersfoort. Met een appartement erbij, dat dan weer wel. Bij het te koop zetten gingen we er vanuit dat we het in een maand of twee wel kwijt zouden zijn. We waren reuze optimistisch maar deden wel ons best om er zo veel mogelijk uit te slaan. Inmiddels zijn we negen maanden verder en tamelijk moedeloos. Laatst hoorde ik een collega zeggen dat hij op zoek is naar een huis en ik opperde direct ons appartement, 65 kilometer verder dan hij nu van school woont. Toen hij me daarop wees, bood ik hem mijn auto aan. Mijn bloedeigenste auto. Mijn lieve trouwe bolide die me al drie jaar overal naartoe brengt. Het moet niet gekker worden!
Gelukkig gloort er in deze tijden van kredietcrisis en instortende huizenmarkten inmiddels toch een klein lichtje aan de horizon. Afgelopen vrijdag was er namelijk een bezichtiging, en volgens de makelaar was het jonge stel, nu reuzegunstig voor ons woonachtig in een huurwoning, serieus geïnteresseerd. Alleen vertrokken ze dezelfde avond op skivakantie, zodat wij nu nog zeker een week in het ongewisse worden gelaten. Die skivakantie is an sich natuurlijk wel weer gunstig, want die wijst op kapitaalkracht, maar dat terzijde. Verder zou de makelaar vandaag nog een bezoeker van de laatste open-huizen-route terugbellen over een eventuele tweede bezichtiging. Heel voorzichtig durf ik dus weer een beetje te hopen. Hoopt u mee?

zondag, rustdag

Dit weekend hadden wij niks. Nouja, niks, vrijdagavond kwamen T. en M. en gisteren kwam vriendin A. even op de koffie, maar verder hadden we geen afspraken. Dat kwam omdat Zus op het punt staat haar tweede kind op de wereld te zetten en zodra dat gebeurt wil ik natuurlijk naar haar toe. Eigenlijk had ik erop gerekend dat het kind er inmiddels al zou zijn. Zus is weliswaar pas aanstaande donderdag uitgerekend, maar haar eerste zoon was ook een week te vroeg en ik wou het zo graag... Maar het kind houdt kennelijk niet van gure wind en heeft besloten om nog even te blijven zitten waar ie zit.
En zo hadden wij dus een heel weekend met tijd voor het vinex-paleis. In mijn hoofd had ik een heel lijstje met dingen die moesten gebeuren (opruimen, poetsen, boodschappen doen, veel tijd nemen om te studeren voor het koor, het vogelhuisje ophangen, een proefwerk maken, naar de bibliotheek, een nieuwe tandenborstel kopen, wassen, vouwen, strijken). En nee, dat vond ik niet ambitieus. Nadat ik zaterdag heerlijk zonder wekker wakker werd, ging ik natuurlijk eerst uitgebreid ontbijten. Daarna deed ik boodschappen, zodat ik al één item van mijn lijst kon schrappen voordat vriendin A. en haar dochter hier waren. Ik wilde zo veel mogelijk doen op zaterdag, zodat ik op zondag moe maar tevreden uit kon rusten. Na de gezellige visite ging het helaas bergafwaarts met de voortvarendheid. Ik hing een beetje rond en las wat in de krant. Daarna fietsten Vriend en ik op ons gemak naar de stad, hingen een poosje rond in de bieb en kochten een nieuwe tandenborstel. En toen was het alweer avond.
Vanochtend stond ik wat minder moedig op, want ja, die lijst. Maar ik ben niet kinderachtig en dus ruimde ik op en poetste ik de badkamer, de wc, de keuken, de woonkamer, de slaapkamers. Daarna verstuurde ik een paar e-mails en maakte ik een proefwerk voor de vierde klassen. Toen deed ik een poging om het vogelhuisje op te hangen, maar dat viel al van de spijker voor ik weer binnen was. Daar moet ik dus een ander haakje voor op de kop tikken. Intussen had ik twee wassen gedraaid en gedroogd, en de was van vorige week afgehaald. Na anderhalf uur strijken en vouwen kon ik ook dat item van mijn lijstje schrappen. Toen kookte ik een heerlijke ovenschotel. En nu hoef ik alleen nog maar te studeren voor de koorrepetitie. Maar ik ben moe. Ik wil nog een zondag!

poëzieanalyse

Hoi mevrouw,
Ik ben al een paar dagen bezig met de poezie opdracht voor morgen, maar ik kom niet verder. Ik weet dat het een beetje aan de late kant was maar ik ben het eigenlijk vergeten te vragen.
Ik moet bij stap 2 van de analyse, vragen beantwoorden over beeldspraak of een diepere betekenis, maar ik heb allemaal hele simpele gedichten en daar kan ik geen van alle in vinden. Moet ik nou al die vragen simpel beantwoorden met 'nee', of met 'deze dit er niet in', of doe ik iets verkeerd?
Hier een van de 6 gedichten van mij;
'Een Bernardshond uit Kandersteeg,
dronk elke dag zijn vaatje leeg.
En deed het dier daaraan verkeerd?
Een Bernardshond die dit presteert
lijdt door zijn ongekende kwiekte
Nooit aan een hart-of-vaatjesziekte.'
groetjes leerling,

Hoi leerling,
Je kunt inderdaad simpel antwoorden als er geen beeldspraak is. Over het gedicht dat jij meestuurt is natuurlijk wel wat te zeggen. Je moet kijken naar het woordspel dat gespeeld wordt met het woord 'vaat(je)' en met de Bernardshond. Hopelijk kun je hier wat mee.
groet, DVN

mevrouw, ik zie werkelijk helemaal geen achterliggende gedachte achter dit gedicht, ik kan niet verzinnen wat het woord 'vaatje' anders zou kunnen betekenen.

Misschien moet je eens op zoek naar wat informatie over de St.Bernardshond. Die honden worden vaak afgebeeld als reddingshonden met een vaatje sterke drank aan hun halsband. Dat is dus het eerste vaatje. Verderop gaat het over vaatziekten. In dat woord slaat vaat- op de bloedvaten...

ooooo dus toch. Nee, dit had ik allang door. Ik dacht dat er een veel moeilijkere achterliggende gedachte achter zou zitten. Ik zorg dat ik het morgen in orde heb!
Bedankt

Lekker slecht

Als Neerlandica probeer ik natuurlijk op de hoogte te blijven van de nieuwste literaire ontwikkelingen. Daarnaast houd ik ook graag de internationale ontwikkelingen bij. En dan heb je altijd nog achterstallig onderhoud in je belezenheid van de klassieken. Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn. Ik kom om in het nakijkwerk en ik mis Vriend, die voor zijn werk in Amerika zit. Dus lees ik deze week World without end van Ken Follet.
Het is een historische roman, over een aantal mensen rondom een abdij in middeleeuws Engeland. Volop intriges en romantische verwikkelingen met een ridders-en-jonkvrouwen-sausje. Het grappige is dat het boek voldoet aan alle clichés over historische romans. De figuren, met name de vrouwelijke, zijn zo weggelopen uit de twintigste eeuw. Je hoeft ook niet op te letten, want een personage dat meer dan twintig pagina's niet in beeld is gekomen, wordt opnieuw geïntroduceerd. Niet verantwoord, wel fijn. En nu ga ik naar bed. Lekker lezen.

Opzij?

Afgelopen zondag waren Vriend en ik uitgenodigd op de koffie bij de buren om eens nader kennis te maken. Een middagje met de vier stellen van ons rijtje. Allemaal OSM, dinki´s van om en nabij de dertig.
Na een uitgebreide rondleiding (altijd grappig om te zien wat andere mensen met hetzelfde huis gedaan hebben) bespraken we het leven in de Vinex. De verwarmingsinstallatie, het gebruik van raamfolie, het bestraten van de oprit, de kwestie heg of schutting (dat laatste), de hoeveelheid badwater die de warmptepomp levert, maar ook de gigantische opblaasbaby van de overburen en de hondenkennel daarnaast werden uitgebreid besproken.
Zoals dat gaat op zulke middagen kwam het gesprek op ´wie doet wat in het huishouden´, in dit geval over het avondeten. De buren links koken om en om, in het midden kookt hij meestal en rechts staat degene die het eerste thuis is achter de pannen. Wij waren dus weer met stip op één het minst geëmancipeerd, bedacht ik enigszins gegeneerd.
Eenmaal thuis achter het fornuis bakte ik de aardappeltjes precies goed terwijl ik uitkeek op mijn door Vriend gewassen autootje met bijgevulde ruitenwisservloeistof en gecontroleerd oliepijl. Cisca kan de pot op, dacht ik tevreden.

verandering of verloedering?

Je leest in de media regelmatig over ontwikkelingen in de taal. Taalverandering heet dat in mild perspectief. Taalverloedering zeggen de puristen. Vandaag een interessante observatie uit de praktijk. Twee leerlingen uit havo 5 zitten aan mijn bureau te zwoegen op het bronnenmateriaal voor het schrijftentamen. Zegt de een tegen de ander: "Als we een uiteenzetting krijgen worden we echt wel geflasht."

Leerling 2: "Ja man, dat zou dik gierig zijn!"

Ik besluit me ermee te bemoeien en vraag wat ze bedoelen met 'geflasht'.

Leerling 1: "Nou, dat je, zeg maar eh, ik weet niet echt een net woord, mevrouw."

DVN: "Zeg het dan maar niet zo netjes."

Leerling: "Nou, dat je zeg maar genaaid wordt."

DVN: "Aha, maar bedoel je dan niet 'geflest', zonder h?"

Leerling: "Nee, 'geflasht'."

DVN: "Nou, volgens mij betekent 'flashen' iets heel anders." Tegen de hele klas: "Mensen, wat betekent 'flashen' volgens jullie?"

Allerlei leerlingen roepen door elkaar: "Dat is als je genaaid wordt" of iets van gelijke strekking.

DVN, met een grijnsje: "Oh. Ik dacht iets heel anders."

Klas, in koor: "Wat dan, mevrouw?"

DVN: "Tja, zal ik dat nou wel vertellen..."

Bij een meisje voorin begint een lichtje te branden. "Volgens mij weet ik wat u bedoelt."

DVN en meisje wisselen een betekenisvolle blik. Natuurlijk dringt de klas aan. "Wil jij het vertellen of zal ik het doen?"

"Doet u het maar."

DVN: "'Flashen' betekent dat je je borsten laat zien. Een vrouwelijke variant van 'moonen' dus."

Hilariteit alom. De juf die ik nou eenmaal ben neemt het over, maant tot stilte en licht en passant de uitdrukking 'geflest worden' toe, die eigenlijk niet in dit zinsverband gebruikt kan worden. Dan gaat iedereen weer aan het werk. Vooraan wordt nog even gefluisterd: "Ik zeg gewoon 'geflasht', hoor. Is gewoon straattaal, man, weet je."

Vannacht

Vriend en ik gingen trouwen. Op de grote dag had ik er al helemaal zin in, alleen bleek ik vergeten te zijn een trouwjurk te kopen. Nadat ze respectievelijk uitgefoeterd en uitgelachen waren regelden Moeder en Zuster snel een mannetje dat aan huis kon komen met twintig trouwjurken in mijn maat. Vriend reageerde hier nogal zenuwachtig op (wat ging dit allemaal kosten?) maar ik stelde hem gerust. Mijn ouders zouden alles betalen, die waren namelijk stinkend rijk. Alleen had ik dat nog nooit verteld, want ik wilde dat hij zich daar niet door liet verblinden. En we waren altijd heel gewoon gebleven.
De jurken zaten allemaal als gegoten en ik koos een schitterend crèmekleurig exemplaar. Een en ander duurde wel nogal lang, vooral omdat de jurk nog gemaakt moest worden (ik kon natuurlijk niet trouwen in een showroommodelletje!), maar dat gaf niet want de dudukspelers vermaakten het gezelschap dat zich al in de huiskapel had verzameld. Een groot gezelschap want wij waren christenen van Armeense komaf en die kijken niet op een gast meer of minder op een bruiloft.

En toen ging natuurlijk de wekker. Iemand enig idee wat hier allemaal achter zit?