Hartverwarmende bezorgdheid

Ik ben op weg naar huis vanuit Den Haag na een gezellig logeerpartijtje. Zoals dat gaat met gezellige logeerpartijtjes ben ik iets te laat weggegaan. Natuurlijk kwam daar nog wat treinvertraging bovenop en nu zit ik te balen dat ik veel later thuis ben dan ik gewild had. Als het station al in zicht is, komt de conducteur naast me staan. Hij wacht geduldig terwijl ik mijn muts en handschoenen uittrek en mijn kaartje te voorschijn haal.
"Mevrouw, zo koud is het toch helemaal niet in de trein?"
Een beetje kribbig antwoord ik: "Ik heb het anders niks te warm."
Kennelijk herkent hij iets in mijn tongval, want terwijl hij mijn kaartje knipt, zegt hij:
"Maar vrouwke, zo vatte da'lijk buiten nog een klets."

Ik ben in een klap mijn chagrijn kwijt en stap even later met een brede glimlach de vrieskou in.

Dichterbij

Met al die drukte op school zou ik bijna vergeten dat we nu al een maand in het vinex-paleis wonen. Naar volle tevredenheid. Ik ben er echt net zo blij mee als ik van tevoren gedacht had, en dat is knap, want de verwachtingen waren huizenhoog. Ik ga hier geen uitputtende opsomming geven van alle dingen die fijn zijn of fijner dan in het vorige huis, maar toch een ding. Vanmiddag moet ik naar school. Op mijn vrije dag. Dat vond ik vanuit Amersfoort altijd een drama, omdat mijn hele vrije dag dan naar de Filistijnen was. Nu vind ik het natuurlijk nog steeds niks om op mijn vrije dag te werken, maar nu rijd ik er tenminste in twintig minuten naartoe.
En maandag. Oh man, op maandag. Dan ga ik gewoon op de fiets naar het koor. En dan ga ik naar de kroeg. En dan fiets ik gezellig met mede-vinexer A. terug naar huis. En dan ben ik nog steeds eerder thuis dan vroeger, toen ik na de koorrepetitie meteen naar mijn auto moest sprinten en nooit een kroeg vanbinnen zag. Werkelijk alles is hier dichterbij. Alles? Nee, dat ook weer niet. Vriendin R. in Den Haag en vriendin K. in Amsterdam kan ik nu niet meer zo maar even bezoeken. Dus in de kerstvakantie ga ik lekker een paar daagjes ertussenuit in de Randstad.

Ouderavond 2

Meneer 3 uit Irak wilde inderdaad weten hoe het ervoor stond met zijn dochter. Een impressie...

"Zij werkt lang niet hard genoeg. Gemiddeld een zeven, dat is niet goed genoeg. Op de universiteit (lees: om niet te hoeven loten voor medicijnen) heb je gemiddeld een acht nodig."
"Nou, meneer 3, het rapport is keurig. Gemiddeld een acht is natuurlijk mooi, maar je moet wel realistisch blijven. Slechts een enkeling slaagt met zulke hoge cijfers."

"Zij zit de hele avond achter de computer en zegt dat het voor school is. Dat kan toch niet, dat je de hele avond voor school achter de computer moet zitten?"
"Nou, meneer 3, dat kan wel hoor. De leerlingen moeten tegenwoordig niet alleen veel uit boeken leren, maar ze moeten erg veel opdrachten en werkstukken inleveren en dat moet allemaal op de computer."

"Zij werkt niet hard genoeg. Ik werk heel hard, zodat mijn kinderen later niet met vuile handen uit hun werk hoeven te komen."
"Dat is heel mooi van u, meneer 3, en ik weet zeker dat uw dochter daar dankbaar voor is. Maar een puber mag soms ook gewoon een puber zijn. Bovendien is uw dochter zeker niet lui. Mijn collega's en ik zijn erg tevreden over haar."

"Zij heeft een onvoldoende voor natuurkunde. Maar ja, toen ze die toets moest herkansen heb ik ruzie met haar gemaakt. Dan is het natuurlijk wel lastig om te leren."
"Ik ben blij dat u dat ook vindt, meneer 3."

Ouderavond

Eerst spreek ik meneer 1 uit Irak, die wil weten of zijn dochter zich wel netjes gedraagt. Keurig natuurlijk (wat meestal ook waar is, en de rest vertel ik lekker niet, een puber mag ook wel eens een puber zijn). Dan meneer en mevrouw 2 over hun zoon de minimumlijder, die elk jaar met de hakken over de sloot overgaat. Niks nieuws dus. Nu even pauze en dan zometeen meneer 3, ook uit Irak. Die niet zo lief is voor zijn dochter. Waar zij dan weer met mij over praat. Waar hij dan weer achter is gekomen. Waar hij nu waarschijnlijk met mij over wil praten. Waar ik nu dus een pietsie zenuwachtig voor ben.

Een missie

Vijf jaar geleden, toen ik pas net op deze school werkte, gingen we met het voltallige personeel op een reisje. En dan niet zo'n lullig personeelsreisje naar Scheveningen in het regenseizoen, met net niet ontdooide appeltaart en lauwe koffie, waarbij je zo lang in de file staat dat je maar net genoeg tijd hebt om de pier op en neer te waaien voor je weer terug in de bus moet om weer in de file te staan, waarna je zo enorm naar het toilet moet dat je als laatste bij het buffet kunt aansluiten en alleen nog wat sla van de garnering op je bordje kunt leggen. Nee, een vierdaagse (waarvan twee schooldagen!) reis naar een heusche stad in het buitenland in een luxe hotel waarbij alles betaald werd door school. Alles? Alles behalve de drank, waardoor het voor sommige collega's toch nog een verdomd duur tripje werd, maar goed, verder betaalde de school echt alles.

Ja, dat was me wat, dat reisje. Sindsdien dacht ik er nog af en toe weemoedig aan terug, er vast van overtuigd dat dit een eenmalige vergissing van de directie was, die zich in mijn arbeidzame leven niet meer ging herhalen. Tot gisteren. Toen wees collega M. mij op het Sinterklaasgedicht van de personeelsvereniging. Wij krijgen namelijk elk jaar een of andere nutteloze prul van de pv, die vergezeld gaat van een fraai vers waarin de gebeurtenissen van het afgelopen schooljaar op ludieke wijze de revue passeren. Althans, zo ziet de pv het vermoedelijk. Ik had besloten dat ik het zo wel geloofde, nam het cadeau, liet het gedicht links liggen en miste zo de aankondiging van het nieuw reisje.
Gelukkig was collega M. oplettender. En nu zijn wij dus op missie, M. en ik. Wij willen namelijk weten wanneer we gaan. En waarheen we gaan. En hoe lang. Dat is allemaal geheim en wij zijn vast besloten erachter te komen. Collega L. van de financiële administratie had weinig aanmoediging nodig om te verklappen dat er inderdaad een astronomisch bedrag gereserveerd is. Doorgaans uitstekend geïnformeerde collega A. lachte en beweerde van niets te weten. Lacht hij ons uit of weet hij echt niets? Ook afdelingsdirecteur R. wilde niet veel zeggen, behalve dat het in 2009 stond te gebeuren. Hij weet overduidelijk meer, dus hem gaan we vandaag verder onder druk zetten.

Update:
Tijdens het door mijzelve retegoed verzorgde tapasavondje met de vakgroep ben ik nog een paar dingen aan de weet gekomen. Over hoe het kan dat de school hier middelen voor heeft (saai boekhoudverhaal) en dat er wat onenigheid is over wie de zaak moet gaan organiseren. De pv vindt dat de reis er moet komen, maar wil 'm niet organiseren en zit nu de rector op te stoken om een commissie samen te stellen. Alleen is de rector niet zo'n snelle. De reis is nu verplaatst naar najaar 2009...