Vriend en ik hadden bedacht dat we in de meivakantie lekker zouden gaan zeilen. Vriend en ik hebben namelijk een zeilboot. Nou ja, Vriend heeft een zeilboot. Dat zit zo. Vriend is it'er. Toen Vriend met dat werk begon, was de it booming, en dat was goed voor de portemonnee van Vriend. Bovendien kende Vriend mij toen nog niet, en ook dat was goed voor de portemonnee van Vriend. Toen ging Vriend een beetje sparen en toen kocht Vriend een zeilboot.
De afgelopen jaren was het in de meivakantie steeds retelekker weer, maar Vriend had geen vakantie. Die zat braaf op kantoor te it'en en te dromen van zeilen. Dat gingen we dit jaar anders doen. Vriend nam vrij en wij zouden gaan zeilen.
De afgelopen weken was het prachtig zeilweer, maar nog geen vakantie. Helaas zijn de verwachtingen voor de komende week minder zonnig. En als ik ergens de pest aan heb, dan is het wel zeilen in de regen. Ik ben heus niet van suiker, maar in de regen op de boot, bah. Bij het idee alleen al speelt mijn trauma op. Dat heb ik opgelopen op onze eerste gezamenlijke zeilvakantie. Na twee dagen van café naar café in druilerig Stavoren (een prestatie op zich), waren de weergoden ons volgens Vriend gunstiger gezind, en zetten we koers naar Sneek. Van Stavoren tot Sneek regende het aan een stuk door. Ik had plassen in mijn mouwen en meer rimpels in mijn vel dan Cisca Dresselhuys. Binnen zitten bood geen soelaas, want daarvan werd ik in no time hartstikke misselijk. Sindsdien is het helemaal uit tussen mij en zeilen in de regen.
Zojuist verkondigde Marjon de Hond opnieuw dat het morgen gedaan is met het lekkere weer. Het wordt kouder en natter. Dus waar gaan Vriend en ik naartoe? Zeilen in Friesland. Wij gaan bewijzen dat Marjon ongelijk heeft! En mocht ze toch gelijk hebben, dan zal de plaatselijke horeca haar dankbaar zijn. Want mooi niet dat ik ga zeilen in de regen!
zondag 27 april 2008
vrijdag 25 april 2008
vakantie
Vandaag begint 'ie dan eindelijk, de felbegeerde, langverwachte meivakantie. We hebben er elf hele weken naar uitgekeken met z'n allen. Als u kantoorslaaf of een medemens uit een andere beroepsgroep bent, zult u denken: 'waar heb je het over', maar voor ons onderwijsmensen is elf weken echt een niet te overziene hoeveelheid weken waar we ons dapper maar met de nodige moeite doorheen hebben moeten slepen.
Eigenlijk is mijn stelregel dat het aantal weken tussen twee vakanties maximaal het aantal weken van de grote vakantie mag bedragen. En daar zaten we nu ruimschoots overheen! Dat was te merken. De rek was er al een poosje uit. Collega's snauwden elkaar af, leerlingen hingen apathisch in hun bankjes en de voltallige directie was onvindbaar, bang voor schadeclaims en andere klachten.
Maar aan alles komt een eind en vandaag is het dan eindelijk zo ver. De vakantie begint. En vreemd genoeg is die dus eigenlijk gisteren begonnen. Want vandaag verwachten de leerlingen dat we alleen nog maar 'iets leuks' gaan doen, dat ze eerder weg mogen of dat je een video in de sleuf duwt en zelf alvast aan je vakantieslaap begint. Het eerste uur heb ik me nog geweerd. Dapper instrueerde ik de vierde klas over de slotopdracht voor het schrijfdossier. Daarna ging het van kwaad tot erger. Met vwo 6 beraamde ik plannen om de kluis te kraken met examenresultaten. Onderdeel van het masterplan was mijn wassen beeld uit Tussaud te laten overkomen (dat bestaat, natuurlijk). Met de derdeklassers speelde ik een uurlang het reuzelollige moordspel, waarin Britney Spears een moord pleegde met een condoom in de koelcel. En toen havo 5 zojuist voorstelde om galgje te gaan spelen, heb ik gecapituleerd. Prettige vakantie!
Eigenlijk is mijn stelregel dat het aantal weken tussen twee vakanties maximaal het aantal weken van de grote vakantie mag bedragen. En daar zaten we nu ruimschoots overheen! Dat was te merken. De rek was er al een poosje uit. Collega's snauwden elkaar af, leerlingen hingen apathisch in hun bankjes en de voltallige directie was onvindbaar, bang voor schadeclaims en andere klachten.
Maar aan alles komt een eind en vandaag is het dan eindelijk zo ver. De vakantie begint. En vreemd genoeg is die dus eigenlijk gisteren begonnen. Want vandaag verwachten de leerlingen dat we alleen nog maar 'iets leuks' gaan doen, dat ze eerder weg mogen of dat je een video in de sleuf duwt en zelf alvast aan je vakantieslaap begint. Het eerste uur heb ik me nog geweerd. Dapper instrueerde ik de vierde klas over de slotopdracht voor het schrijfdossier. Daarna ging het van kwaad tot erger. Met vwo 6 beraamde ik plannen om de kluis te kraken met examenresultaten. Onderdeel van het masterplan was mijn wassen beeld uit Tussaud te laten overkomen (dat bestaat, natuurlijk). Met de derdeklassers speelde ik een uurlang het reuzelollige moordspel, waarin Britney Spears een moord pleegde met een condoom in de koelcel. En toen havo 5 zojuist voorstelde om galgje te gaan spelen, heb ik gecapituleerd. Prettige vakantie!
woensdag 23 april 2008
underdressed
Nog even over pubers en underdressed zijn. Dat kun je namelijk op verschillende manieren interpreteren. Er zijn dan ook verschillende verschijningsvormen. Veel voorkomend is de puber die te weinig draagt voor de temperatuur van het moment. Leerlingen die midden in de winter alleen een t-shirt dragen zijn geen uitzondering. Dit zijn dan vaak jongens. Er valt iets voor te zeggen om puberjongens niet te warm aan te kleden in verband met het soms gebrekkige, soms overvloedige deodorantgebruik.
Het vrouwelijk equivalent van de te koud geklede leerling draagt vaak een enkel shirtje met lange of driekwartmouw, liefst met een behoorlijk decolleté en aan de korte kant, zodat de broekband met hippe onderbroek zichtbaar blijft. Deze leerlinge heeft het chronisch koud en klaagt als het raam open staat. In mijn lokaal staat altijd minimaal één raam open. Frisse lucht is onontbeerlijk. Desgevraagd weiger ik altijd het raam te (laten) sluiten en verwijs ik de leerlingen naar recente studies over luchtkwaliteit op scholen. Voorwaar ik zeg u, die is verontrustend slecht. En ik moet nog langer mee! Bij wijze van compromis ben ik soms zo toegeeflijk om de deur, die ook open staat, te sluiten. Mild van mij, toch?
Natuurlijk zijn er ook leerlingen die underdressed zijn in de eerste betekenis van het woord.* Die dragen van alles waarvan mijn moeder gezegd zou hebben: 'zo ga jij niet naar school, jonge dame'. Te korte rokjes, te korte truitjes, te veel decolleté en alles aan de strakke kant. In de extra treurige variant als de draagster eigenlijk niet het figuur heeft voor deze dracht. Maar ook jongens en meisjes in joggingbroek of andere sportkleren zijn geen bezienswaardigheid. In deze groep vallen ook de zogenaamde proefwerksletjes. Meisjes (en ook jongens) die het in de proefwerkweek niet de moeite vinden om voor dat ene uurtje school hun iets aan hun normaal gesproken piekfijn verzorgde verschijning te doen.
Denk nu niet dat ik een warm pleitbezorgster ben van het schooluniform. Maar misschien kan mijn moeder af en toe eens komen ingrijpen.
*Waarde lezer, wordt het niet tijd voor een Nederlandse vertaling van dit veel gebruikte begrip? Of wordt het tijd dat ik de taalpurist in mij een opdonder verkoop?
Het vrouwelijk equivalent van de te koud geklede leerling draagt vaak een enkel shirtje met lange of driekwartmouw, liefst met een behoorlijk decolleté en aan de korte kant, zodat de broekband met hippe onderbroek zichtbaar blijft. Deze leerlinge heeft het chronisch koud en klaagt als het raam open staat. In mijn lokaal staat altijd minimaal één raam open. Frisse lucht is onontbeerlijk. Desgevraagd weiger ik altijd het raam te (laten) sluiten en verwijs ik de leerlingen naar recente studies over luchtkwaliteit op scholen. Voorwaar ik zeg u, die is verontrustend slecht. En ik moet nog langer mee! Bij wijze van compromis ben ik soms zo toegeeflijk om de deur, die ook open staat, te sluiten. Mild van mij, toch?
Natuurlijk zijn er ook leerlingen die underdressed zijn in de eerste betekenis van het woord.* Die dragen van alles waarvan mijn moeder gezegd zou hebben: 'zo ga jij niet naar school, jonge dame'. Te korte rokjes, te korte truitjes, te veel decolleté en alles aan de strakke kant. In de extra treurige variant als de draagster eigenlijk niet het figuur heeft voor deze dracht. Maar ook jongens en meisjes in joggingbroek of andere sportkleren zijn geen bezienswaardigheid. In deze groep vallen ook de zogenaamde proefwerksletjes. Meisjes (en ook jongens) die het in de proefwerkweek niet de moeite vinden om voor dat ene uurtje school hun iets aan hun normaal gesproken piekfijn verzorgde verschijning te doen.
Denk nu niet dat ik een warm pleitbezorgster ben van het schooluniform. Maar misschien kan mijn moeder af en toe eens komen ingrijpen.
*Waarde lezer, wordt het niet tijd voor een Nederlandse vertaling van dit veel gebruikte begrip? Of wordt het tijd dat ik de taalpurist in mij een opdonder verkoop?
dinsdag 22 april 2008
rokjesdag?
Vanochtend in de auto hoorde ik op de radio dat volgens Martin Bril rokjesdag in de lucht hing. Het zou vandaag zo maar kunnen gaan gebeuren. Nou was ik gisteren in een rokje, en vandaag niet, maar goed. Martin Bril zal het wel beter weten. Hij komt alleen duidelijk niet vaak op een middelbare school.
Pubers zijn over het algemeen al schromelijk underdressed, maar vandaag zag ik binnen vijf minuten na mijn entree twee meisjes in een hemdje met spagettibandjes en een jongen in een mouwloos shirt en een korte broek. En nou Martin weer!
Pubers zijn over het algemeen al schromelijk underdressed, maar vandaag zag ik binnen vijf minuten na mijn entree twee meisjes in een hemdje met spagettibandjes en een jongen in een mouwloos shirt en een korte broek. En nou Martin weer!
zondag 20 april 2008
Denk VT-wonen #3
Het is zondagochtend. Vriend slaapt nog. Ik zou ook wel willen, maar ik ben wakker. Klaarwakker. Ons huis is op het moment namelijk volstrekt niet om aan te zien. Gisteren hebben we met hulp van vriendin R. een heleboel werk verzet, uitvoering van de plannen zoals reeds beschreven in #1 van deze serie. Maar het is nog niet klaar! Overal in huis ligt Ikea-zaagsel. Er staan genoeg zakken met oude kleren om heel dakloos Amersfoort van een nieuwe garderobe te voorzien. De kast mist nog een paar planken. De kleren zijn er overhaast ingesmeten. Overal ligt gereedschap. En daar word ik zo onrustig van! Ik kan hier slecht, heel slecht tegen. En dat terwijl slechts twee dagen geleden het hele huis kraakhelder en volledig ordentelijk was. Aargh!
Terwijl ik ontbijt met de krant van gisteren word ik overmand door tegenstrijdige gevoelens. Ik moet gaan opruimen. Ik moet Vriend wakker maken, zodat we de kast kunnen afmaken. Ik moet hier weg! Die laatste gaat het worden, want ik heb al maanden geleden een kaartje gekocht voor de marathonvoorstelling over Odysseus. Vriend moet het dus alleen opknappen. Arme Vriend. Voeg dus aan het bovenstaande lijstje maar een flinke dosis schuldgevoel toe. En, eerlijk is eerlijk, ook een beetje wantrouwen. Want hoe zal het huis eruit zien als ik vanavond laat terugkeer uit Scheveningen...
U denkt nu waarschijnlijk nogmaals: arme Vriend. Doet u dat gerust. Ik ga in ons kraakheldere, volstrekt ordentelijke washok zitten en zachtjes voor me uit murmelen: 'denk VT-wonen, denk heel erg VT-wonen.'
Terwijl ik ontbijt met de krant van gisteren word ik overmand door tegenstrijdige gevoelens. Ik moet gaan opruimen. Ik moet Vriend wakker maken, zodat we de kast kunnen afmaken. Ik moet hier weg! Die laatste gaat het worden, want ik heb al maanden geleden een kaartje gekocht voor de marathonvoorstelling over Odysseus. Vriend moet het dus alleen opknappen. Arme Vriend. Voeg dus aan het bovenstaande lijstje maar een flinke dosis schuldgevoel toe. En, eerlijk is eerlijk, ook een beetje wantrouwen. Want hoe zal het huis eruit zien als ik vanavond laat terugkeer uit Scheveningen...
U denkt nu waarschijnlijk nogmaals: arme Vriend. Doet u dat gerust. Ik ga in ons kraakheldere, volstrekt ordentelijke washok zitten en zachtjes voor me uit murmelen: 'denk VT-wonen, denk heel erg VT-wonen.'
donderdag 17 april 2008
Denk VT-wonen #2
Goed, de kast. We moesten dus naar Ikea. Ons bezoek aan het blauw-gele paradijs werd grondig voorbereid. Dinsdagavond al zaten Vriend en ik schouder aan schouder voor de pc om op Ikea.com met de Pax-planner onze ideale kast digitaal in elkaar te klussen. Boodschappenlijstje printen en op naar Ikea, hoe moeilijk kan het zijn. Alleen was het daar al te laat voor, dus dat stelden we uit naar woensdag.
Op woensdag konden we pas om 19.30 de deur uit. Ikea sluit om 21.00 uur, dus het zou krap worden. Maar hee, we zijn toch goed voorbereid? En we leven toch graag op het randje? Nou dan.
Vriend printte het lijstje terwijl ik mijn onvolprezen moeder naar het station bracht na een dag zware poetsarbeid. Vriend kwam in de auto zonder boodschappenlijstje. Ook na meerdere pogingen was er alleen een grote zwarte vlek uit de printer gerold. Geeft niet, we weten toch wat we willen. Vrolijk gingen we de Ikea binnen. Daar deed de printer het ook niet. Geeft niet, dan maken we wel gewoon zo'n lijstje. Maar in de winkel hadden ze niet dezelfde opties als op de website... Nu werd het toch lastig. Gelukkig was daar een behulpzame medewerker die een prachtige pakbon voor ons fabriceerde met alle onderdelen die we wilden, inclusief de vindplaats. Op naar het zelfbedieningsmagazijn!Nu kan ik nooit door de afdeling 'woonaccesoires' zonder iets te kopen dus ik scoorde en passant nog een hip, rood thermoskannetje en wat onderzetters. Daarna kozen Vriend en ik met zorg een VT-wonen-proof badkamerkastje van donker hout. Vijf vrolijk gekleurde handdoeken erbij en onze badkamer werd weer wat aantrekkelijker voor de kijkers. Wij doen echt alles voor een beetje overwaarde!
In het zelfbedieningsmagazijn bleek alles aanwezig in de door de Ikea-mevrouw opgegeven kasten. Hulde! Alleen waren die kastpakketten van 2.36 m wel errug onhandig. En het liep inmiddels tegen negenen; een vriendelijke omroepstem verzocht ons om ons met onze aankopen richting kassa te begeven. Ja, dat wilden wij ook wel.
We wonnen de race tegen de klok en rekenden alles af bij een jongensachtig meisje (geverfd haar, gelakte nagels) die het omgekeerde bleek te zijn. Prettige avond nog en tevreden gingen we naar de auto. Waar het dus toch nog mis ging.
Vriends auto is groot, maar blijkbaar toch niet oneindig. De lange pakketten bleken er onmogelijk in te kunnen. We probeerden het nochtans met slimmigheden als een ingeklapte voorstoel en sjorbanden. Maar nee, dit ging 'm echt niet worden. Dus ging ik om kwart over negen met een schuldbewust gezicht de Ikea weer in om te vragen of we nog een karretje konden huren. De dame van de klantenservice vertelde mij vriendelijk wat dat ging kosten. Er kwam natuurlijk nachttoeslag bij en de volgende dag per uur een bedrag. Eigenlijk was het dan net zo goedkoop/duur* om de hele boel te laten bezorgen. Tuurlijk, dat kon ook nog. De jongen van de bezorgdienst was al even vriendelijk, terwijl je zou denken dat hij wel graag een einde zou maken aan zijn werkdag. Ik gaf onze adresgegevens. Ja, de pakketten moesten wel weer naar boven. De dame van klantenservice kwam vragen waar de auto stond, dan stuurde ze iemand om Vriend te helpen. Spulletjes terug naar boven, stickertje erop, pinnen, bonnetje goed bewaren. Prettige avond nog, mevrouw, meneer.
Om half tien zwaaide het voltallige team van Ikea Amersfoort ons uit. Ik hoop maar dat Ikea een riante overwerkregeling heeft.
* doorhalen wat niet van toepassing is
Denk VT-wonen #1
Vriend en ik hebben van de makelaar een heleboel tips gekregen om ons huidige appartement beter te kunnen verkopen. Kapitalistisch als wij zijn, gaan we daar natuurlijk gretig op in. Bovendien, hoe meer we hier overhouden, hoe beter het is voor ons aanstaande Vinex-paleisje. Het motto is daarom deze week: denk VT-wonen.
Voor de komst van de makelaar hadden Vriend en ik grondig opgeruimd. Zo grondig dat we er zelf van onder de indruk waren toen we weer thuiskwamen na een avondje bij vrienden. Toch vond de makelaar ons 'weinig gedisciplineerd'. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dit niet uit de eerste hand heb. De makelaar kwam onder schooltijd, dus heeft Vriend het bezoek afgehandeld en daarna uitgebreid verslag gedaan. 'Weinig gedisciplineerd' dus. Misschien maar goed dat ik er niet bij was trouwens, ik weet niet of ik dat glimlachend geslikt zou hebben, maar dat terzijde.
Omdat veel van het advies toch wel steekhoudend is, zijn we ermee aan de slag gegaan. Afgelopen woensdag is mijn moeder gekomen voor een Grote Schoonmaak (en gisteren las ik in de krant dat dat weer helemaal terugkomt, hoera, ik ben in!). Alle plastic items worden verwijderd van het aanrechtblad, want ze zien er 'goedkoop' uit. Waterkoker Bob is onaangenaam verrast, maar begrijpt het wel, dus hij gaat braaf in de la als fotograaf of kijkers langskomen. De badkamer is 'te strak' - Vriend en ik houden van wit en antraciet - dus die wordt opgeleukt met een houten handdoekenrek en handdoeken in regenboogkleuren (daarover later wellicht meer). De glazen vazen op de boekenkast moeten weg, want die wekken de suggestie dat er te weinig opbergruimte is. Ja, duh, het is een appartement, geen herenhuis! Maar nee, denk VT-wonen; de vazen gaan tijdelijk bij Oma wonen. En dan nog de grote kastentruc.
Ik heb vriendin R. gestrikt om zaterdag te komen helpen om de logeerkamer, toch min of meer haar kamer, te verbouwen. De open kasten moeten weg, die bieden te veel zicht op onze zooi. En de kledingkasten moeten weg uit onze slaapkamer. We slaan dus twee vliegen in een klap door de open kasten te vervangen voor een mooie nieuwe kledingkast die Vriend en ik woensdagavond gekocht hebben. Bij Ikea. En hier eindigt dit verhaal, want u weet ook wel dat bezoekjes aan Ikea niet in één alinea te vatten zijn.
Voor de komst van de makelaar hadden Vriend en ik grondig opgeruimd. Zo grondig dat we er zelf van onder de indruk waren toen we weer thuiskwamen na een avondje bij vrienden. Toch vond de makelaar ons 'weinig gedisciplineerd'. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dit niet uit de eerste hand heb. De makelaar kwam onder schooltijd, dus heeft Vriend het bezoek afgehandeld en daarna uitgebreid verslag gedaan. 'Weinig gedisciplineerd' dus. Misschien maar goed dat ik er niet bij was trouwens, ik weet niet of ik dat glimlachend geslikt zou hebben, maar dat terzijde.
Omdat veel van het advies toch wel steekhoudend is, zijn we ermee aan de slag gegaan. Afgelopen woensdag is mijn moeder gekomen voor een Grote Schoonmaak (en gisteren las ik in de krant dat dat weer helemaal terugkomt, hoera, ik ben in!). Alle plastic items worden verwijderd van het aanrechtblad, want ze zien er 'goedkoop' uit. Waterkoker Bob is onaangenaam verrast, maar begrijpt het wel, dus hij gaat braaf in de la als fotograaf of kijkers langskomen. De badkamer is 'te strak' - Vriend en ik houden van wit en antraciet - dus die wordt opgeleukt met een houten handdoekenrek en handdoeken in regenboogkleuren (daarover later wellicht meer). De glazen vazen op de boekenkast moeten weg, want die wekken de suggestie dat er te weinig opbergruimte is. Ja, duh, het is een appartement, geen herenhuis! Maar nee, denk VT-wonen; de vazen gaan tijdelijk bij Oma wonen. En dan nog de grote kastentruc.
Ik heb vriendin R. gestrikt om zaterdag te komen helpen om de logeerkamer, toch min of meer haar kamer, te verbouwen. De open kasten moeten weg, die bieden te veel zicht op onze zooi. En de kledingkasten moeten weg uit onze slaapkamer. We slaan dus twee vliegen in een klap door de open kasten te vervangen voor een mooie nieuwe kledingkast die Vriend en ik woensdagavond gekocht hebben. Bij Ikea. En hier eindigt dit verhaal, want u weet ook wel dat bezoekjes aan Ikea niet in één alinea te vatten zijn.
woensdag 16 april 2008
Voorzichtig optimistisch
Vriendin F. noemde mij ooit een rasoptimist en dat was een rake typering. Ik ga altijd uit van het goede tot echt onomstotelijk duidelijk is dat ik ongelijk krijg. Ik vind dat een prettige manier van denken. Tot het tegendeel bewezen is, leef ik vrolijk in de veronderstelling dat alles goedkomt.
Maar ook rasoptimisten hebben mindere momenten. Vanochtend las ik in de krant over de uitkomst van de onderhandelingen met Plasterk.
Volgens de AOb betekent de overeenkomst dat leraren in het voortgezet onderwijs, waar de grootste tekorten worden verwacht, er op termijn bijna 500 euro per maand op vooruit kunnen gaan. Academici die lesgeven in de bovenbouw van havo en vwo komen uit op een maximumsalaris dat uiteindelijk meer dan 1100 euro hoger ligt dan op dit moment.
Zou het echt?
Maar ook rasoptimisten hebben mindere momenten. Vanochtend las ik in de krant over de uitkomst van de onderhandelingen met Plasterk.
Volgens de AOb betekent de overeenkomst dat leraren in het voortgezet onderwijs, waar de grootste tekorten worden verwacht, er op termijn bijna 500 euro per maand op vooruit kunnen gaan. Academici die lesgeven in de bovenbouw van havo en vwo komen uit op een maximumsalaris dat uiteindelijk meer dan 1100 euro hoger ligt dan op dit moment.
Zou het echt?
dinsdag 15 april 2008
afgepakt
De oogst van een uurtje lesgeven in havo 4: twee telefoons, een stuiterbal, een postordercatalogus van Hennes en Mauritz, een zeurende en een huilende leerling. De bezitters van die twee telefoons inderdaad.
Op zich ben ik niet zo afpakkerig, maar soms ontkom je er niet aan. Sinds een collega van mij huilend op YouTube stond, heeft onze school een zeer strikt mobiele telefoonbeleid. Buiten de aula en de hal mag de telefoon niet zichtbaar (laat staan hoorbaar) zijn. Zichtbare telefoons worden afgepakt en naar de directie gebracht. Daar kan de eigenaar, begeleid door een ouder/verzorger de telefoon aan het eind van de lesdag komen ophalen. Nogal streng, maar het werkt als een tiet. Het aantal zichtbare mobiele telefoons is drastisch verminderd en dat terwijl het YouTube-incident nu al meer dan een jaar geleden heeft plaatsgevonden. Normaal gesproken verslapt de controle na een tijdje, maar deze regel wordt door mijn collega's zeer strikt nageleefd. En door de leerlingen dus noodgedwongen ook.
Vanochtend haalde een leerling het in zijn hoofd om in mijn les een sms'je naar zijn moeder te sturen. Hij snapt blijkbaar niet dat je je moeder niet mag sms'en tijdens de les. Telefoon afgepakt. In het vervolg van de les kwamen er nog drie sms'jes binnen van de moeder; dat geeft toch ook te denken over waar zo'n kind het van heeft. Dit was de zeurende leerling.
De huilende leerling pakte haar telefoon vlak voor de bel. Consequent als ik ben (ahum) heb ik ook haar mobiele kleinnood ingevorderd. Ze huilde dat haar vader vast niet naar school zou willen vanmiddag om voor de zoveelste keer haar mobiel te komen halen. 'Had je maar eerder moeten bedenken!' Bikkelhard ben ik.
De H&M-catalogus heb ik aan het eind van de les teruggegeven. De stuiterbal is inmiddels afgepakt door een collega...
Op zich ben ik niet zo afpakkerig, maar soms ontkom je er niet aan. Sinds een collega van mij huilend op YouTube stond, heeft onze school een zeer strikt mobiele telefoonbeleid. Buiten de aula en de hal mag de telefoon niet zichtbaar (laat staan hoorbaar) zijn. Zichtbare telefoons worden afgepakt en naar de directie gebracht. Daar kan de eigenaar, begeleid door een ouder/verzorger de telefoon aan het eind van de lesdag komen ophalen. Nogal streng, maar het werkt als een tiet. Het aantal zichtbare mobiele telefoons is drastisch verminderd en dat terwijl het YouTube-incident nu al meer dan een jaar geleden heeft plaatsgevonden. Normaal gesproken verslapt de controle na een tijdje, maar deze regel wordt door mijn collega's zeer strikt nageleefd. En door de leerlingen dus noodgedwongen ook.
Vanochtend haalde een leerling het in zijn hoofd om in mijn les een sms'je naar zijn moeder te sturen. Hij snapt blijkbaar niet dat je je moeder niet mag sms'en tijdens de les. Telefoon afgepakt. In het vervolg van de les kwamen er nog drie sms'jes binnen van de moeder; dat geeft toch ook te denken over waar zo'n kind het van heeft. Dit was de zeurende leerling.
De huilende leerling pakte haar telefoon vlak voor de bel. Consequent als ik ben (ahum) heb ik ook haar mobiele kleinnood ingevorderd. Ze huilde dat haar vader vast niet naar school zou willen vanmiddag om voor de zoveelste keer haar mobiel te komen halen. 'Had je maar eerder moeten bedenken!' Bikkelhard ben ik.
De H&M-catalogus heb ik aan het eind van de les teruggegeven. De stuiterbal is inmiddels afgepakt door een collega...
maandag 14 april 2008
Die vermaledijde protestanten
Goed, die vermaledijde protestanten dus. U moet weten dat ik van huis uit katholiek ben (zoals iedereen in het zuiden des lands), terwijl Vriend gereformeerd is opgevoed. Officieel heeft hij zich al tien jaar geleden laten uitschrijven, maar sommige dingen sla je er maar moeilijk uit. Zo houdt Vriend erg van orgelmuziek en vindt hij in de Matthäus de koralen het mooist.
Mijn vader noemt Vriend graag 'die heiden' hoewel dat eigenlijk te mild is. Strikt genomen is hij natuurlijk een afvallige ketter! Dit even om de achtergrond te schetsen.
Afgelopen zaterdag gingen Vriend en ik met mijn ouders naar een concert in Culemborg. Locatie, de Grote of Barbarakerk in de Grote Kerkstraat. Dat zal dan wel een grote kerk zijn! Een tip: als u ooit met de auto in hartje Culemborg moet zijn, vertrek dan op tijd. Het centrum is namelijk autovrij en in de omliggende straten was parkeren bijkans onmogelijk. Alles bezet. Na wat omzwervingen zag immer oplettende Vriend twee mensen in hun auto stappen. Die gaan weg! Wij wachtten verheugd en met knipperende lampen op het vrijkomen van de parkeerplaats. De ietwat oudere bestuurder vond dit kennelijk nogal intimiderend, hij durfde nauwelijks meer achteruit te rijden, terwijl er nog een zee van ruimte was tussen onze bolides. Maar goed, het lukte en wij konden parkeren. Nu op zoek naar een grote kerk.
Hebben ze daar in Culemborg twee grote kerken! Mijn ouders, altijd op tijd, stonden al braaf te wachten voor de H. Barbarakerk (let u even op die H.), een deels door steigers aan het oog onttrokken, neogotisch mormel. Wel groot, maar het concert was er niet. "Grommel grommel," deed mijn vader. "Zul je zien dat er nog een grote kerk is en dan wel een mooie oude, die door de protestanten is ingepikt." En ja hoor. Vader mopperde. Vriend grijnsde. En ik? Ik genoot. Het concert was prachtig.
Mijn vader noemt Vriend graag 'die heiden' hoewel dat eigenlijk te mild is. Strikt genomen is hij natuurlijk een afvallige ketter! Dit even om de achtergrond te schetsen.
Afgelopen zaterdag gingen Vriend en ik met mijn ouders naar een concert in Culemborg. Locatie, de Grote of Barbarakerk in de Grote Kerkstraat. Dat zal dan wel een grote kerk zijn! Een tip: als u ooit met de auto in hartje Culemborg moet zijn, vertrek dan op tijd. Het centrum is namelijk autovrij en in de omliggende straten was parkeren bijkans onmogelijk. Alles bezet. Na wat omzwervingen zag immer oplettende Vriend twee mensen in hun auto stappen. Die gaan weg! Wij wachtten verheugd en met knipperende lampen op het vrijkomen van de parkeerplaats. De ietwat oudere bestuurder vond dit kennelijk nogal intimiderend, hij durfde nauwelijks meer achteruit te rijden, terwijl er nog een zee van ruimte was tussen onze bolides. Maar goed, het lukte en wij konden parkeren. Nu op zoek naar een grote kerk.
Hebben ze daar in Culemborg twee grote kerken! Mijn ouders, altijd op tijd, stonden al braaf te wachten voor de H. Barbarakerk (let u even op die H.), een deels door steigers aan het oog onttrokken, neogotisch mormel. Wel groot, maar het concert was er niet. "Grommel grommel," deed mijn vader. "Zul je zien dat er nog een grote kerk is en dan wel een mooie oude, die door de protestanten is ingepikt." En ja hoor. Vader mopperde. Vriend grijnsde. En ik? Ik genoot. Het concert was prachtig.
zondag 13 april 2008
Geen tijd
Vriend en ik zijn aan het opruimen. Ons appartement moet verkocht worden, maar op het moment is het niet echt aantrekkelijk het op de foto te zetten, laat staan te bezichtigen. De kasten puilen aan alle kanten uit en daar gaan we vandaag iets aan doen. Terwijl Vriend even wat anders deed, ben ik snel achter de pc gekropen. Pas vier dagen een blog en nu al verslaafd, hoe treurig. Helaas is Vriend al weer terug en staat hij nu in mijn nek te hijgen. U moet nog even geduld hebben voor het geplande logje over die vermaledijde protestanten. Geen tijd.
vrijdag 11 april 2008
visite
Vanavond komt Broertje logeren. Broertje is allang volwassen, 1m90 en ingenieur. Maar aangezien ik een jaar en vier maanden ouder ben en we bovendien beschikken over een Grote Broer, blijft hij Broertje. Jammer voor hem. Maar daar ging ik helemaal niet over schrijven.
Broertje komt logeren en ik heb bepaalde principes over visite. Visite ontvang je in een schoon en opgeruimd huis. Je kookt iets wat de visite graag eet, en serveert daarbij wat de visite graag drinkt. En als de visite blijft logeren is de logeerkamer opgeruimd. Een hele toer aangezien de logeerkamer ook de werkkamer is, en de muziekkamer, en de waskamer - tijd voor een groter huis! - maar daar ging ik ook niet over schrijven. De logeerkamer wordt dus opgeruimd en het logeerbed wordt voorzien van schone lakens.
Gisteren sprak ik dus met Vriend af dat hij even zou stofzuigen. Ik zou later thuis zijn dan hij, dus zou Vriend boodschappen doen en Broertje ontvangen met wat lekkers. Toen ik thuiskwam stond Broertje onder de douche. Niet zo vreemd, want hij had de hele middag rondgefietst op z'n nieuwe mountainbike. Vriend zat in de kamer. De nog niet gestofzuigde kamer. Vriend was nog niet naar de supermarkt geweest. Vriend had nog niet het logeerbed ontruimd. Vriend had me geloof ik nog niet verwacht.
Geen probleem. Doe ik niet moeilijk over. Broertje kan wel om het stof heenkijken. In de koelkast ligt nog een halve salami - life saver! - die als snackje kan dienen. Wijntje erbij en Broertje en ik houden het wel uit tot Vriend terug is uit de supermarkt. Als ik toch even mopper zegt Vriend dat ik er dan maar een logje aan moet wijden om te klagen. Bij dezen.
En nu ga ik gauw nog even de lakens van het logeerbed verschonen.
Broertje komt logeren en ik heb bepaalde principes over visite. Visite ontvang je in een schoon en opgeruimd huis. Je kookt iets wat de visite graag eet, en serveert daarbij wat de visite graag drinkt. En als de visite blijft logeren is de logeerkamer opgeruimd. Een hele toer aangezien de logeerkamer ook de werkkamer is, en de muziekkamer, en de waskamer - tijd voor een groter huis! - maar daar ging ik ook niet over schrijven. De logeerkamer wordt dus opgeruimd en het logeerbed wordt voorzien van schone lakens.
Gisteren sprak ik dus met Vriend af dat hij even zou stofzuigen. Ik zou later thuis zijn dan hij, dus zou Vriend boodschappen doen en Broertje ontvangen met wat lekkers. Toen ik thuiskwam stond Broertje onder de douche. Niet zo vreemd, want hij had de hele middag rondgefietst op z'n nieuwe mountainbike. Vriend zat in de kamer. De nog niet gestofzuigde kamer. Vriend was nog niet naar de supermarkt geweest. Vriend had nog niet het logeerbed ontruimd. Vriend had me geloof ik nog niet verwacht.
Geen probleem. Doe ik niet moeilijk over. Broertje kan wel om het stof heenkijken. In de koelkast ligt nog een halve salami - life saver! - die als snackje kan dienen. Wijntje erbij en Broertje en ik houden het wel uit tot Vriend terug is uit de supermarkt. Als ik toch even mopper zegt Vriend dat ik er dan maar een logje aan moet wijden om te klagen. Bij dezen.
En nu ga ik gauw nog even de lakens van het logeerbed verschonen.
Soms maak ik wel indruk
Als je leraar bent, dan krijg je natuurlijk een hoop leerlingen te verstouwen die helemaal geen zin hebben om naar jou te luisteren. Of die je niet serieus nemen. Of die gewoon meer belangstelling hebben in het maken van enge gothic tekeningen. Of die echt alleen maar aandacht hebben voor hun agenda. Of, nouja, u heeft een beeld. Mijn doelgroep dat zijn pubers. En een puber is een puber is een puber.
Maar soms kun je toch behoorlijk indruk maken op die lieve kindertjes. Op het moment geef ik les aan twee examenklassen. Het examen begint over een maand dus het begint al wat te kriebelen. Alle stof is afgerond, de schoolexamencijfers zijn bekend en het enige wat ons nog te doen staat is oefenen. Dat doen we dan ook drie (v6) of vijf (h5) lessen in de week.
Gisteren gaf ik beide groepen de gelegenheid om een samenvatting te maken en de netversie in te leveren. De netversie, want ik ga natuurlijk niet naar jouw geklad zitten kijken. Het is al erg genoeg dat ik dat met het examen moet doen omdat jij je werk niet afgekregen hebt. En wel voor 9.30 inleveren, anders heb ik echt geen tijd voor je. Dat moet je begrijpen. Het is al heel wat dat ik jullie überhaupt deze gelegenheid biedt.
En nu ligt er op mijn bureau een keurig stapeltje netversies. In van die aandoenlijke puberhandschriften. Geen doorhaling te zien. Nouja, een dan, maar daarbij heeft het lieve kind een verontschuldiging in de kantlijn geplaatst. Allemaal op tijd ingevelerd, sommige zelfs door een collega voorzien van een inlevertijdstip. Want zelf was ik er natuurlijk nog niet om half tien...
Maar soms kun je toch behoorlijk indruk maken op die lieve kindertjes. Op het moment geef ik les aan twee examenklassen. Het examen begint over een maand dus het begint al wat te kriebelen. Alle stof is afgerond, de schoolexamencijfers zijn bekend en het enige wat ons nog te doen staat is oefenen. Dat doen we dan ook drie (v6) of vijf (h5) lessen in de week.
Gisteren gaf ik beide groepen de gelegenheid om een samenvatting te maken en de netversie in te leveren. De netversie, want ik ga natuurlijk niet naar jouw geklad zitten kijken. Het is al erg genoeg dat ik dat met het examen moet doen omdat jij je werk niet afgekregen hebt. En wel voor 9.30 inleveren, anders heb ik echt geen tijd voor je. Dat moet je begrijpen. Het is al heel wat dat ik jullie überhaupt deze gelegenheid biedt.
En nu ligt er op mijn bureau een keurig stapeltje netversies. In van die aandoenlijke puberhandschriften. Geen doorhaling te zien. Nouja, een dan, maar daarbij heeft het lieve kind een verontschuldiging in de kantlijn geplaatst. Allemaal op tijd ingevelerd, sommige zelfs door een collega voorzien van een inlevertijdstip. Want zelf was ik er natuurlijk nog niet om half tien...
donderdag 10 april 2008
ouderavondmysterie
Als je leraar bent, krijg je onherroepelijk te maken met het fenomeen ouderavond. Niets om je zorgen over te maken. Een paar keer per jaar krijgen de ouders van je leerlingen de gelegenheid om je een handje te geven, je aan te staren, je verwijten te maken, je vragen te stellen en zich te baden in het licht van jouw oneindige expertise.
Mijn school kent drie ouderavonden per jaar. Een kennismakingsavond met de mentor aan het begin van het jaar, een mentor-ouderavond na het eerste rapport en een avond voor vakdocenten na het tweede rapport. Die laatste avond staat voor vanavond op het programma.
Als docent Nederlands heb je het op zo'n avond nooit zo druk. Nederlands is een verplicht vak en het levert relatief weinig problemen op. Van de dertig leerlingen staan er meestal maar twee of drie per klas een onvoldoende. Collega's van de exacte (keuze)vakken hebben het op avonden als deze veel drukker. Voor hen is dan ook het fenomeen uitloopavond uitgevonden. Dat zit zo. De ouderavond is in principe op dinsdag. Zeer populaire docenten, met meer afspraken dan er in een avond passen, houden ook op donderdagavond open huis. De afspraken worden centraal gemaakt door de administratie, die keurig rekening houdt met ouders die meerdere docenten willen spreken, al dan niet over meerder kindertjes. Tot zo ver een schitterend systeem.
Maar herinnert u zich nog dat ik een docent was die maar een paar ouders op visite krijgt op de vakdocentenouderavond? Wat doe ik dan in vredesnaam op school vanavond?!
PS Ik ging net even mijn tanden poetsen (je wilt die mensen toch fris te woord staan) en wat denkt u? Niet eens een vlek gemaakt!
Mijn school kent drie ouderavonden per jaar. Een kennismakingsavond met de mentor aan het begin van het jaar, een mentor-ouderavond na het eerste rapport en een avond voor vakdocenten na het tweede rapport. Die laatste avond staat voor vanavond op het programma.
Als docent Nederlands heb je het op zo'n avond nooit zo druk. Nederlands is een verplicht vak en het levert relatief weinig problemen op. Van de dertig leerlingen staan er meestal maar twee of drie per klas een onvoldoende. Collega's van de exacte (keuze)vakken hebben het op avonden als deze veel drukker. Voor hen is dan ook het fenomeen uitloopavond uitgevonden. Dat zit zo. De ouderavond is in principe op dinsdag. Zeer populaire docenten, met meer afspraken dan er in een avond passen, houden ook op donderdagavond open huis. De afspraken worden centraal gemaakt door de administratie, die keurig rekening houdt met ouders die meerdere docenten willen spreken, al dan niet over meerder kindertjes. Tot zo ver een schitterend systeem.
Maar herinnert u zich nog dat ik een docent was die maar een paar ouders op visite krijgt op de vakdocentenouderavond? Wat doe ik dan in vredesnaam op school vanavond?!
PS Ik ging net even mijn tanden poetsen (je wilt die mensen toch fris te woord staan) en wat denkt u? Niet eens een vlek gemaakt!
Arme ziel
Afgelopen zaterdag stond ik om half vijf in de regen met mijn zieltje onder mijn arm in het centrum van Nijmegen. Helegaar alleen. En dat terwijl ik die ochtend fluitend was opgestaan om zeven uur (heus, en dat op zaterdag). Ik ging namelijk de hele dag lekker zingen. Daarna zou ik samen met Vriend in Arnhem gaan eten bij vriendin A. en haar man. Ik had haar al twee weken niet gezien (onwaarschijnlijk lang voor ons doen) en verheugde me zeer op de dag.
Na het opstaan werden de tekenen allengs ongunstiger en dus had ik dit misschien kunnen zien aankomen. Optimistisch van aard als ik ben ging ik echter monter op weg naar het station, volledig gehuld in regenpak, want het kwam met bakken uit de lucht. De treinreis verliep vlekkeloos en ik kreeg van de mannetjes in de fietsenstalling een spiksplinternieuwe ov-fiets (briljante uitvinding! Note to self: schrijf een logje ter meerder eer en glorie van dit prachtige initiatief). Fluitend fietste ik naar de alternatieve repetitielocatie. In de kerk waar wij normaal gezien repeteren, konden we niet terecht vanwege een begrafenis. Hierin ziet u misschien voorteken twee (het begon al met de regen), maar och, uitvaarten horen bij de kerk als lessen bij een school, dus ook hierdoor was ik niet van mijn stuk gebracht.
Keurig op tijd arriveerde ik op de voornoemde locatie, alwaar nog slechts een derde van de koorleden present was. Dit zorgde wel voor een deukje in mijn opgewekte gemoed. Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het laatkomers! Maar hee, we gingen zingen en zingen is fijn, dus ook hier stapte ik snel overheen. Na het inzingen werden de dames naar een andere ruimte gestuurd terwijl de dirigent met de heren achterbleef. Helaas had de enige andere aanwezige alt haar partij niet bestudeerd, waardoor wij met z'n tweeën regelmatig de mist ingingen. Heus, ik kan best een mopje Schütz zingen, maar als er naast je iemand voortdurend de verkeerde noten zingt, wordt het toch lastig! Niet goed voor de gemoedstoestand, maar aan alles komt een eind. Ook aan groepsrepetities. Alt nummer 3 arriveerde bovendien, waardoor het zingen wederom een prettige in plaats van frustrerende activititeit werd.
Vriend C. (tevens man van vriendin A. en lid van het koor) vertelde in de pauze dat zijn echtgenote ziek te bed lag. Tot zo ver de eetdate waar ik zo naar uit had gezien. En daarna ontvouwde zich het drama in volle omvang. Na de lunchpauze kwamen wederom meedere koorleden veel te laat op de repetitie. Tijdens het zingen van een prachtig Bachmotet aan het eind van de repetitie werden de alten volledig onterecht beschuldigd van uit de maat zingen. En na de repetitie bleek dat niemand nog even mee ging naar de kroeg. Niemand! Terwijl de kroeg toch hoort bij de repetitiedag als... Juist.
Daar stond ik dus. Om half vijf. Met honger. In de regen. Zonder vrienden. Anderhalf uur sporen van huis. Vriendin F.? Die had haar vader op bezoek. Vriendin A2? Die had haar vriendje vier dagen niet gezien. Vrienden P.&S.? Die kregen al andere eetgasten.
Naar Dronten dan maar, naar Vriend, die daar bij z'n ouders bleef eten nu de eetdate niet doorging. Nijmegen - Dronten, da's niet leuk met het ov, maar je moet er wat voor over hebben. Op naar het station. "Wegens werkzaamheden wordt reizigers naar Zwolle geadviseerd om via Amersfoort te reizen." En toen werd het mij toch echt te veel. Amersfoort, anderhalf uur sporen vanuit Nijmegen. En dan nog eens anderhalf uur naar Dronten. Terwijl ik in Amersfoort woon...
Twee uur later zat ik heerlijk op de bank met een bordje pasta met broccoli (vindt Vriend vies dus dat eten we nooit) en gorgonzola, naar een of ander domme sitcom te kijken. Want je kunt wel even rondlopen met je ziel onder je arm, maar je moet niet overdrijven natuurlijk.
Na het opstaan werden de tekenen allengs ongunstiger en dus had ik dit misschien kunnen zien aankomen. Optimistisch van aard als ik ben ging ik echter monter op weg naar het station, volledig gehuld in regenpak, want het kwam met bakken uit de lucht. De treinreis verliep vlekkeloos en ik kreeg van de mannetjes in de fietsenstalling een spiksplinternieuwe ov-fiets (briljante uitvinding! Note to self: schrijf een logje ter meerder eer en glorie van dit prachtige initiatief). Fluitend fietste ik naar de alternatieve repetitielocatie. In de kerk waar wij normaal gezien repeteren, konden we niet terecht vanwege een begrafenis. Hierin ziet u misschien voorteken twee (het begon al met de regen), maar och, uitvaarten horen bij de kerk als lessen bij een school, dus ook hierdoor was ik niet van mijn stuk gebracht.
Keurig op tijd arriveerde ik op de voornoemde locatie, alwaar nog slechts een derde van de koorleden present was. Dit zorgde wel voor een deukje in mijn opgewekte gemoed. Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het laatkomers! Maar hee, we gingen zingen en zingen is fijn, dus ook hier stapte ik snel overheen. Na het inzingen werden de dames naar een andere ruimte gestuurd terwijl de dirigent met de heren achterbleef. Helaas had de enige andere aanwezige alt haar partij niet bestudeerd, waardoor wij met z'n tweeën regelmatig de mist ingingen. Heus, ik kan best een mopje Schütz zingen, maar als er naast je iemand voortdurend de verkeerde noten zingt, wordt het toch lastig! Niet goed voor de gemoedstoestand, maar aan alles komt een eind. Ook aan groepsrepetities. Alt nummer 3 arriveerde bovendien, waardoor het zingen wederom een prettige in plaats van frustrerende activititeit werd.
Vriend C. (tevens man van vriendin A. en lid van het koor) vertelde in de pauze dat zijn echtgenote ziek te bed lag. Tot zo ver de eetdate waar ik zo naar uit had gezien. En daarna ontvouwde zich het drama in volle omvang. Na de lunchpauze kwamen wederom meedere koorleden veel te laat op de repetitie. Tijdens het zingen van een prachtig Bachmotet aan het eind van de repetitie werden de alten volledig onterecht beschuldigd van uit de maat zingen. En na de repetitie bleek dat niemand nog even mee ging naar de kroeg. Niemand! Terwijl de kroeg toch hoort bij de repetitiedag als... Juist.
Daar stond ik dus. Om half vijf. Met honger. In de regen. Zonder vrienden. Anderhalf uur sporen van huis. Vriendin F.? Die had haar vader op bezoek. Vriendin A2? Die had haar vriendje vier dagen niet gezien. Vrienden P.&S.? Die kregen al andere eetgasten.
Naar Dronten dan maar, naar Vriend, die daar bij z'n ouders bleef eten nu de eetdate niet doorging. Nijmegen - Dronten, da's niet leuk met het ov, maar je moet er wat voor over hebben. Op naar het station. "Wegens werkzaamheden wordt reizigers naar Zwolle geadviseerd om via Amersfoort te reizen." En toen werd het mij toch echt te veel. Amersfoort, anderhalf uur sporen vanuit Nijmegen. En dan nog eens anderhalf uur naar Dronten. Terwijl ik in Amersfoort woon...
Twee uur later zat ik heerlijk op de bank met een bordje pasta met broccoli (vindt Vriend vies dus dat eten we nooit) en gorgonzola, naar een of ander domme sitcom te kijken. Want je kunt wel even rondlopen met je ziel onder je arm, maar je moet niet overdrijven natuurlijk.
De geboorte van een blog
Ik lees al een tijdje redelijk fanatiek allerlei blogs. Eerlijk gezegd begint het bij sommige blogs een beetje op een verslaving te lijken. Ik kan oprecht verontwaardigd zijn als er op een van mijn favoriete pagina's weer niets nieuws te lezen valt. Soms wel drie dagen!
Mocht dit ooit een populaire blog gaan worden, dan zal ik me ongetwijfeld aan dezelfde misdaad schuldig gaan maken. Niets menselijks is mij vreemd. Maar toch start ik hier met het goede voornemen om de gewaardeerde lezer regelmatig een nieuw logje voor te schotelen over mijn dagelijks leven als Die Van Nederlands.
Mocht dit ooit een populaire blog gaan worden, dan zal ik me ongetwijfeld aan dezelfde misdaad schuldig gaan maken. Niets menselijks is mij vreemd. Maar toch start ik hier met het goede voornemen om de gewaardeerde lezer regelmatig een nieuw logje voor te schotelen over mijn dagelijks leven als Die Van Nederlands.
Abonneren op:
Posts (Atom)