koffie nodig?

Na een hele drukke week met veel ontwikkelingen loop ik rond met een slaapgebrek. Hoe ik mezelf vanochtend uit bed sleurde, echt, Baron von Münchhausen is er niets bij! Ik sloeg me dapper door de eerste twee lesuren heen en meende toen pauze te hebben. Op weg naar de koffie-automaat kom ik langs mijn lokaal, waar mijn havo-4-klas op de leraar staat te wachten.
"Jullie wachten toch niet op mij, hè?"
Er wordt wat besmuikt gegiecheld.
"Nee hoor!" roept er eentje.
"Oké dan," zeg ik en ik loop door.
"We wachten wel op u, mevrouw," zegt een brave leerling zachtjes.
"Jij houdt mij voor de gek, leukerd," reageer ik. Ik geef hem een knipoog en loop door. Niets komt tussen mij en de koffie-automaat.

Vier lesuren later zie ik in mijn agenda dat ik het derde uur wel degelijk havo-4 had.

Dus toch een ramp?

Afgelopen week was het toetsweek 2. En in toetsweek 2 valt elk jaar het schrijftentamen. De examenleerlingen schrijven in 3 uur tijd een betoog of beschouwing op basis van vooraf bestudeerd bronnenmateriaal. Dit jaar (naar aanleiding van de toespraak van de koningin) een beschouwing over de relatie tussen individualisering en de nieuwe media voor vwo en voor de havo-leerlingen een betoog over de stelling 'de nieuwe media zijn een zegen/ramp voor de jeugd van tegenwoordig'.
Een interessante opdracht, een belangrijke toets, een enorme hoeveelheid nakijkwerk. Ik probeer al vier dagen op rij om op tijd aan het werk te gaan. En vandaag is dat weer mislukt. Maar waar ging het mis? De wekker stond op tijd, ik ging niet snoozen, stond braaf op, legde alle spullen klaar, smeerde een boterham, klapte de laptop open...

Bah!

Hier volgt een vies verhaal. U mag nu afhaken, maar ik moet het even kwijt. Sorry.

Bij het nakijken van een v4-proefwerk trof ik zojuist tussen de vierde en vijfde regel van het laatste antwoord een snotje van een leerling. Met een haar erin!

niet zo productief...

Toen de befrs net waren afgeschaft had ik het genoegen een half jaar te wonen en te werken in Leuven. Daar heb ik natuurlijk een heleboel van opgestoken. Niet in de laatste plaats was het een geweldige verrijking voor mijn woordenschat. Als je had overgewerkt, werd dat niet uitbetaald, maar je mocht later wel die tijd opnemen. 'Tijd voor tijd' noemen ze dat in het bedrijfsleven geloof ik. Daar heette het 'recupereren'. Een prachtig woord, vind ik, niet in de laatste plaats omdat het ook een beetje doet denken aan herstellen van een nare ziekte.
Deze week zit ik met een boel overwerk in aantocht. Volgende week is het namelijk toetsweek en dan moeten de eindexamenleerlingen het schrijftentamen afleggen. In drie uur tijd schrijven ze een tekst van ongeveer duizend woorden op basis van vooraf bestudeerd bronmateriaal. En aan mij de nobele taak om die teksten te beoordelen. Ongeveer zeventig keer. Ongeveer een half uur per leerling. Naast alle andere werkzaamheden. Nu vraag ik me dus af of je ook preventief kunt recupereren. Dat zou dan wel een mooie verklaring zijn voor het feit dat er vandaag werkelijk niets nuttigs uit mij komt...

Daar zijn we weer

Ik was er even niet. Ik was er namelijk wel, volop zelfs, maar zo druk dat ik mijn virtuele ik maar even liet voor wat het was. Maar nu is het 2010 en heb ik twee weken kerstvakantie achter de kiezen. Ik ben dus weer helemaal fris en fruitig. As if.
Vanochtend kwam ik te laat op school omdat de snoozefunctie van mijn wekker het definitief heeft begeven en/of de sneeuw zorgde voor ernstige verkeershinder. Deze samenloop werd mij fataal. Onder normale omstandigheden had ik het te laat opstaan nog wel kunnen compenseren met wat haastwerk, maar dat zat er nu niet in. Onder normale omstandigheden had de sneeuw me mijn voorschoolse voorbereiding en koffie gekost, maar zou ik nog wel op tijd geweest zijn voor de eerste les.
Het tweede lesuur was een tussenuur. Vijf minuten voor het einde van het derde lesuur kwam ik erachter dat het derde lesuur voor mij geen tussenuur had moeten zijn. Ik heb de hoop voor vandaag dus maar opgegeven. Ik zit het wel uit, en dan proberen we het morgen wel weer opnieuw. En tot die tijd heb ik in elk geval wel warme voeten, want na drie dagen afzien ben ik gezwicht en heb ik, geheel tegen mijn eigen principes en het overbiddelijke oordeel van mijn modebewuste (liever een nat pak dan een regenpak, het bestaat nog steeds) leerlingen, toch mijn wandelschoenen aan naar school.