Hartverwarmende bezorgdheid

Ik ben op weg naar huis vanuit Den Haag na een gezellig logeerpartijtje. Zoals dat gaat met gezellige logeerpartijtjes ben ik iets te laat weggegaan. Natuurlijk kwam daar nog wat treinvertraging bovenop en nu zit ik te balen dat ik veel later thuis ben dan ik gewild had. Als het station al in zicht is, komt de conducteur naast me staan. Hij wacht geduldig terwijl ik mijn muts en handschoenen uittrek en mijn kaartje te voorschijn haal.
"Mevrouw, zo koud is het toch helemaal niet in de trein?"
Een beetje kribbig antwoord ik: "Ik heb het anders niks te warm."
Kennelijk herkent hij iets in mijn tongval, want terwijl hij mijn kaartje knipt, zegt hij:
"Maar vrouwke, zo vatte da'lijk buiten nog een klets."

Ik ben in een klap mijn chagrijn kwijt en stap even later met een brede glimlach de vrieskou in.

Dichterbij

Met al die drukte op school zou ik bijna vergeten dat we nu al een maand in het vinex-paleis wonen. Naar volle tevredenheid. Ik ben er echt net zo blij mee als ik van tevoren gedacht had, en dat is knap, want de verwachtingen waren huizenhoog. Ik ga hier geen uitputtende opsomming geven van alle dingen die fijn zijn of fijner dan in het vorige huis, maar toch een ding. Vanmiddag moet ik naar school. Op mijn vrije dag. Dat vond ik vanuit Amersfoort altijd een drama, omdat mijn hele vrije dag dan naar de Filistijnen was. Nu vind ik het natuurlijk nog steeds niks om op mijn vrije dag te werken, maar nu rijd ik er tenminste in twintig minuten naartoe.
En maandag. Oh man, op maandag. Dan ga ik gewoon op de fiets naar het koor. En dan ga ik naar de kroeg. En dan fiets ik gezellig met mede-vinexer A. terug naar huis. En dan ben ik nog steeds eerder thuis dan vroeger, toen ik na de koorrepetitie meteen naar mijn auto moest sprinten en nooit een kroeg vanbinnen zag. Werkelijk alles is hier dichterbij. Alles? Nee, dat ook weer niet. Vriendin R. in Den Haag en vriendin K. in Amsterdam kan ik nu niet meer zo maar even bezoeken. Dus in de kerstvakantie ga ik lekker een paar daagjes ertussenuit in de Randstad.

Ouderavond 2

Meneer 3 uit Irak wilde inderdaad weten hoe het ervoor stond met zijn dochter. Een impressie...

"Zij werkt lang niet hard genoeg. Gemiddeld een zeven, dat is niet goed genoeg. Op de universiteit (lees: om niet te hoeven loten voor medicijnen) heb je gemiddeld een acht nodig."
"Nou, meneer 3, het rapport is keurig. Gemiddeld een acht is natuurlijk mooi, maar je moet wel realistisch blijven. Slechts een enkeling slaagt met zulke hoge cijfers."

"Zij zit de hele avond achter de computer en zegt dat het voor school is. Dat kan toch niet, dat je de hele avond voor school achter de computer moet zitten?"
"Nou, meneer 3, dat kan wel hoor. De leerlingen moeten tegenwoordig niet alleen veel uit boeken leren, maar ze moeten erg veel opdrachten en werkstukken inleveren en dat moet allemaal op de computer."

"Zij werkt niet hard genoeg. Ik werk heel hard, zodat mijn kinderen later niet met vuile handen uit hun werk hoeven te komen."
"Dat is heel mooi van u, meneer 3, en ik weet zeker dat uw dochter daar dankbaar voor is. Maar een puber mag soms ook gewoon een puber zijn. Bovendien is uw dochter zeker niet lui. Mijn collega's en ik zijn erg tevreden over haar."

"Zij heeft een onvoldoende voor natuurkunde. Maar ja, toen ze die toets moest herkansen heb ik ruzie met haar gemaakt. Dan is het natuurlijk wel lastig om te leren."
"Ik ben blij dat u dat ook vindt, meneer 3."

Ouderavond

Eerst spreek ik meneer 1 uit Irak, die wil weten of zijn dochter zich wel netjes gedraagt. Keurig natuurlijk (wat meestal ook waar is, en de rest vertel ik lekker niet, een puber mag ook wel eens een puber zijn). Dan meneer en mevrouw 2 over hun zoon de minimumlijder, die elk jaar met de hakken over de sloot overgaat. Niks nieuws dus. Nu even pauze en dan zometeen meneer 3, ook uit Irak. Die niet zo lief is voor zijn dochter. Waar zij dan weer met mij over praat. Waar hij dan weer achter is gekomen. Waar hij nu waarschijnlijk met mij over wil praten. Waar ik nu dus een pietsie zenuwachtig voor ben.

Een missie

Vijf jaar geleden, toen ik pas net op deze school werkte, gingen we met het voltallige personeel op een reisje. En dan niet zo'n lullig personeelsreisje naar Scheveningen in het regenseizoen, met net niet ontdooide appeltaart en lauwe koffie, waarbij je zo lang in de file staat dat je maar net genoeg tijd hebt om de pier op en neer te waaien voor je weer terug in de bus moet om weer in de file te staan, waarna je zo enorm naar het toilet moet dat je als laatste bij het buffet kunt aansluiten en alleen nog wat sla van de garnering op je bordje kunt leggen. Nee, een vierdaagse (waarvan twee schooldagen!) reis naar een heusche stad in het buitenland in een luxe hotel waarbij alles betaald werd door school. Alles? Alles behalve de drank, waardoor het voor sommige collega's toch nog een verdomd duur tripje werd, maar goed, verder betaalde de school echt alles.

Ja, dat was me wat, dat reisje. Sindsdien dacht ik er nog af en toe weemoedig aan terug, er vast van overtuigd dat dit een eenmalige vergissing van de directie was, die zich in mijn arbeidzame leven niet meer ging herhalen. Tot gisteren. Toen wees collega M. mij op het Sinterklaasgedicht van de personeelsvereniging. Wij krijgen namelijk elk jaar een of andere nutteloze prul van de pv, die vergezeld gaat van een fraai vers waarin de gebeurtenissen van het afgelopen schooljaar op ludieke wijze de revue passeren. Althans, zo ziet de pv het vermoedelijk. Ik had besloten dat ik het zo wel geloofde, nam het cadeau, liet het gedicht links liggen en miste zo de aankondiging van het nieuw reisje.
Gelukkig was collega M. oplettender. En nu zijn wij dus op missie, M. en ik. Wij willen namelijk weten wanneer we gaan. En waarheen we gaan. En hoe lang. Dat is allemaal geheim en wij zijn vast besloten erachter te komen. Collega L. van de financiële administratie had weinig aanmoediging nodig om te verklappen dat er inderdaad een astronomisch bedrag gereserveerd is. Doorgaans uitstekend geïnformeerde collega A. lachte en beweerde van niets te weten. Lacht hij ons uit of weet hij echt niets? Ook afdelingsdirecteur R. wilde niet veel zeggen, behalve dat het in 2009 stond te gebeuren. Hij weet overduidelijk meer, dus hem gaan we vandaag verder onder druk zetten.

Update:
Tijdens het door mijzelve retegoed verzorgde tapasavondje met de vakgroep ben ik nog een paar dingen aan de weet gekomen. Over hoe het kan dat de school hier middelen voor heeft (saai boekhoudverhaal) en dat er wat onenigheid is over wie de zaak moet gaan organiseren. De pv vindt dat de reis er moet komen, maar wil 'm niet organiseren en zit nu de rector op te stoken om een commissie samen te stellen. Alleen is de rector niet zo'n snelle. De reis is nu verplaatst naar najaar 2009...

Vrijdagmiddagmeligheid

'Mevrouw, heeft u de toets al nagekeken?'
'Bijna. Als jullie nou deze en deze opdracht gaan maken, dan zorg ik dat ik aan het eind van de les de cijfers voor jullie heb. Maar dan moet het wel echt stil zijn, want ik kan me niet concentreren als er gekletst wordt.'
De klas gaat aan het werk en is werkelijk muisstil. Een unicum in deze drukke, soms ronduit vervelende v6-groep. Het is stil en het blijft stil. Iets te stil zo op de vrijdagmiddag, dus ik besluit om een geintje uit te halen. Ik vergroot de mijn pennenstreken een beetje. Ik zucht eens terwijl ik een blaadje omdraai. Ik adem luid uit door mijn neus. Ik frons mijn wenkbrauwen.
Al snel zie ik de eerste leerling zijn buurman aanstoten. Ik ga nog even door. Steeds meer leerlingen krijgen het in de gaten, maar het blijft stil.
Na een diepe zucht houdt een wat onzekere jongen het niet meer vol. 'Waarom zucht u toch zo, mevrouw?'
'Daar kom je zo wel achter,' zeg ik met een grafstem.

'Mensen,' zeg ik met een donkere stem, 'het is me wat met deze toets.'
- stilte -
'Er is maar één 5.4 gehaald. Ik zal toch eens met collega S. moeten afspreken dat hij de volgende toets wat moeilijker maakt.'

Nog heel even is het stil en dan beginnen ze om ter hardst te roepen dat ik gemeen ben.

Sancta sanctorum

Op verzoek van Cyriel gun ik u vandaag een blik in het heilige der heiligen, mijn handtas. Ofwel hutkoffer, zoals Vriend hem graag noemt. Het is een geweldige tas, die naast de standaarduitrusting (de dingen die ik er niet uithaal als ik weer thuiskom en telefoon en portemonnee overhevel naar bijvoorbeeld mijn schooltas) plaats biedt aan alles wat ik maar mee zou willen nemen. Een verjaardagscadeau van mijn onvolprezen Zuster, die vond dat ik als volwassen vrouw (ik werd 25) toch echt eens aan de handtas moest. Maar omdat ik natuurlijk wel DVN mocht blijven, hanteerde zij naast haar eigen overwegingen ook het criterium dat de tas een boek moest kunnen herbergen.
Mijn zus is in haar opzet geslaagd, want ik ben inmiddels zeer gehecht aan mijn tas. Er kan met gemak een boek in, en dan niet alleen zo'n lullig pocketboekje waar je maar een halve treinreis mee vooruit kunt, maar naast de standaarduitrusting is rustig nog plaats voor het Schervengericht ofzo. Elegant? Ach ja. Handig? Zonder meer!
Maar goed, Cyriel wil dus weten wat er in mijn tas zit. Ik heb hem voor de gelegenheid helemaal leeggeruimd en dit was het resultaat. Geheel tegen mijn principes doe ik er zelfs een foto bij. Maar zonder nummertjes, dat zoekt u zelf maar uit.



- een sudokuboekje (altijd fijn als je wat tijd moet doden)
- een cryptogrammenboekje (altijd fijn als je wat tijd moet doden, maar geen zin hebt om te sudokuën)
- een volle strippenkaart (die stop ik maar niet meer terug)
- een half pakje papieren zakdoekjes
- een bijna leeg pakje papieren zakdoekjes (als je verdrietig bent, ga je niet eerst nadenken over welk pakje je al had aangebroken, toch?)
- maagpilletjes voor Vriend (omdat hij die doorgaans vergeet als we buiten de deur eten)
- een blikje waar vroeger pepermuntjes in zaten, maar waarin ik tegenwoordig kauwgom bewaar en dat kennelijk minder goed sluit dan ik dacht)
- een lege pillenstrip (zie de strippenkaart)
- de pinbon van het verjaarscadeau voor Zuster (waarvoor ik nog geld krijg van Broer en Broertje, meteen even regelen)
- een azaronstick ( beetje of season, trek zelf uw conclusies over de regelmaat waarmee ik de hutkoffer uitmest)
- een spiegeltje
- twee vaseline lippenbalsemblikjes (waarvan eentje in mijn toilettas hoort te zitten)
- labello sun (zie de azaron)
- lipgloss (ik ben zuinig op mijn lippen, dat blijkt maar weer)
- twee vochtige handreinigingsdoekjes (keertje meegegrist uit een restaurant, want altijd handig)
- handcrème (mijn lievelings, van Neutrogena, naar Noors recept, ongeparfumeerd en ideaal voor de superschrale handen die ik krijg van bordkrijt)
- een stemvork (die hoort eigenlijk bij mijn zingspullen te liggen, maar zit nog in mijn tas sinds de zingvakantie in Spanje, dus zie eigenlijk ook de azaron)
- een puntenslijper
- een gum
- geen potlood (dat hoort er wel in te zitten, maar is er niet!)
- een pen
- een hartje dat kan knipperen en dat je met een magneetje aan je kleren kunt maken (gekregen op de bruiloft van een collega van Vriend)
- twee stukjes kauwgom (ongebruikt)
- een wereldbolletje dat gaat knipperen als je gsm actief is
- een rubbertje van mijn gsm-headset (dat ik al een hele tijd kwijt was, waardoor ik nu steeds oorpijn heb na het hands free bellen)

Zo, Cyriel, is je nieuwsgierigheid bevredigd? Eigenlijk zou ik je moeten bedanken voor je opdracht, want er is weer heel wat rechtgezet!

En nu mag ik het stokje doorgeven. Ik wilde wel eens weten wat Octavie en Rosalie zoal met zich meedragen, maar zij zijn al door Cavia Magistra opgeroepen. Daarom daag ik nu Joeltje uit, die ik helegaar niet ken, maar wel al een poosje trouw lees. Vergeef mij mijn brutaliteit! De regels (stukje knippen/plakken van Cyriel):
1. Kieper uw handtas om, trek een foto en geef een woordje uitleg.
2. Plaats een link naar degene van wie je de opdracht hebt gekregen.
3. Zoek maximum 3 andere mensen die volgens u in het bezit zijn van een sakosch.
4. Link in je bericht naar deze blogs.
5. Verwittig de pineut.

als...dan...

In het werkhoekje naast onze werkkamer worstelen twee 6vwo'ers nog wat met de logica. Met de deur open zit ik een toets na te kijken.
Leerling1, fluisterend: 'Logisch ongeldig. Heb ik het weer fout! Rot Nederlands!'
Leerling2, nog zachter: 'Sssht. DVN zit hiernaast en die heeft hartstikke goeie oren.'

logisch, toch?

'Als er haring in de koelkast ligt, dan stinkt de koelkast. O, dan ligt er zeker haring in de koelkast, want het stinkt behoorlijk.'
'Wie van jullie denkt dat deze uitspraak klopt?'

Achtentwintig vingers gaan omhoog. Dertig leerlingen kijken me verwachtingsvol aan. Twee lesuren en minstens tien voorbeelden verder, snappen dertig leerlingen waarom deze uitspraak niet juist is.

Oja, ik werk ook nog...

De verhuizing heeft een heleboel gevolgen. Natuurlijk zijn daar de voor de hand liggende gevolgen. Zo ben ik nu een echte vinex-bewoonster. En zo sjouwen Vriend en ik ons ineens helemaal suf omdat we nu twee trappen hebben ín ons huis, in plaats van erbuiten.
Maar er zijn ook de minder directe gevolgen. Zo is het op mijn werk al wekenlang één grote chaos. Ik vergeet afspraken. Ik vergeet materiaal te kopiëren. Ik vergeet werkstukjes na te kijken (nouja, vergeet, alsof ik tijd zou hebben als ik er wel aan dacht). Ik vergeet proefwerken klaar te leggen. Ik vergeet zelfs om de cijfers op tijd in te voeren, zodat de voorlopige rapportcijfers op de vergaderlijsten niet kloppen.

Dan zal DVN wel een hoop ruzie hebben op school. Niets is minder waar. Ik oogst niets dan begrip. Men vraagt of ik nog wel lekker slaap en neemt mij werk uit handen. Jammer dat je een verhuizing niet kunt faken, want het is werkelijk het ideale excuus als je je zaken niet op orde hebt!

Na een dag flink doorwerken

We kregen geen waterschade. En door een ingenieuze constructie met afplaktape en een verlengsnoer kunnen we zelfs wassen en drogen tegelijk. De keuken is helemaal naar mijn zin ingericht, al mis ik nog wel een aantal ontbijtbordjes en alle wijnglazen. Gelukkig ben ik van de verhuizing zo lam dat ik voorlopig wel zonder wijn kan.
Het inruimen van de kledingkast viel natuurlijk tegen. Eigenlijk had ik gehoopt dat we gisteren al veel eerder konden beginnen met uitpakken. Toen ik de kleren inpakte fantaseerde ik zelfs over hoe ik Moeder zou laten uitpakken, waarbij zij dan alles nog even zou strijken, want zo is zijn. Helaas was daar geen tijd voor, en stond ik dus vandaag zelf te vouwen. Strijken ging me echt te ver, dus mocht u mij of Vriend binnenkort tegen het lijf lopen en vinden dat wij er wat verkreukeld bij komen, dan weet u nu hoe het komt...

Tussen de dozen

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: de verhuizing naar het Vinex-paleis. Halverwege kreeg ik een zenuwinzinking en besloot dat ik nooit meer ga verhuizen, tot ik kinderen heb die mijn bejaardenflat inrichten terwijl ik met een vriendin bij de Hema ga koffie drinken. Om half zes stonden alle dozen en meubels min of meer in de juiste ruimte en kalmeerde ik zowaar enigszins. Vriend C. en vriendin S. reden naar de Chinees, terwijl Vriend P. het bed in elkaar schroefde (gelukkig maar, want Vriend en ik hadden geen idee meer hoe dat ook alweer zat), Moeder de keuken begon in te ruimen en Vriend en ik als twee koploze kippen liepen te bedenken wat er eerst moest gebeuren.
Na het eten zetten Vriend C. en Zwager 'nog gauw even' de garderobekast in elkaar en toen verlieten ook de laatste hulptroepen het pand. Daar zaten Vriend en ik dan tussen de dozen. Wat eerder moeilijk leek, lukte toen wel. De prioriteiten werden gesteld. Het bed opmaken, de tv installeren en de bank ervoor zetten.
Inmiddels is het zondagmiddag en heb ik de keuken bijna zoals ik hem hebben wil. Vriend heeft de garderobekast afgemaakt en richt nu de werkkamer in. De buren boren en timmeren er lustig op los, terwijl wij proberen te raden welke klussen we horen. Voor vanmiddag staan nog enkele spannende onderdelen op het programma, met als verwacht hoogtepunt: de was doen (en hopen dat Vriend de boel goed heeft aangesloten zodat we geen waterschade krijgen).

En nu moet ik van Vriend weer aan de slag...

dag lieve kindertjes

Naast het grote verdriet heeft het overlijden van collega J. ook praktische gevolgen. Midden in het schooljaar krijgen we een nieuwe collega (dat had nog de nodige voeten in de aarde, maar mijn aanzet tot een verslag daarvan verzandde in een saai verhaal over vacatures in onderwijsland, dus dat heb ik er weer afgeknipt).
J. had drie examenklassen en die kunnen we niet zomaar doorschuiven naar de nieuwe collega. Twee ervan moeten naar zittende collega's en zodoende ben ik vanaf maandag de trotse juf van een havo 5. In ruil voor deze groep moest ik een van mijn huidige klassen afstaan en dat werd helaas mijn enige derde klas. Een gymnasiumklasje met tweeëntwintig brave meisjes en twee brave jongetjes. Sommige collega's hebben niet zo veel op met deze groep, want ze komen wat levenloos over, maar ik vind ze zo schattig. En aangezien ik als eerstegraads (een uitstervende soort) niet in leerjaar 1 en 2 mag werken, komt dit voor mij het dichtst in de buurt. (Niet dat ik niet blij ben met mijn baan, want bovenbouw is veul leuker, maar een zo'n kudde kindertjes is heerlijk voor de afwisseling).
Vanmiddag ging ik ze het droevige nieuws vertellen, in hun mentorles, want mijn eigen laatste les met hen was al ongemerkt voorbij gegaan. Toen ze van de schrik bekomen waren, vroeg ik of er nog vragen waren. Een meisje wilde, tot hilariteit van de rest, weten of het huiswerk voor maandag nu verviel. 'Nee, helaas, dat blijft gewoon staan. Meneer O. gaat met jullie verder waar we gebleven waren.' De volgende wil weten wie meneer O. dan wel mag wezen. Hij is toch niet streng? 'Hartstikke streng' zeg ik en meteen beginnen er enkele lipjes te trillen. Oja, deze kindjes nemen alles serieus, dus ik zeg maar gauw dat ik een grapje maak. Opgelucht beginnen ze te lachen. Ik spreek met ze af dat ik nog eens terugkom in de mentorles voor een leuke afsluiting. Als ik het lokaal wil verlaten, geven ze me spontaan een staande ovatie. Ik ga ze echt missen, de schatjes.

De eerste keer

Een van de leuke dingen aan een nieuw huis zijn alle eerste keren. Gisteren heb ik voor de eerste keer gekookt in het nieuwe huis - macaroni met rode saus op een tijdelijk fornuisje, maar toch. Gisterennacht hebben Vriend en ik voor het eerst in het nieuwe huis geslapen - kamperen in je eigen huis, een matrasje op het kale beton.
Een nieuw hoogtepunt was de eerste keervan zojuist: het eerste ikea-meubel van het nieuwe huis is een feit. Stiekem houd ik erg van ikea, en dan vooral van het in elkaar prutsen van de meubeltjes. Dat werkt toch zo ingenieus. En tegelijk zo makkelijk dat een echte alfavrouw zoals ik er raad mee weet. Helaas was het meubeltje van vandaag nogal eenvoudig. Het gaat om een MOLGER, een badkamerkastje dus. Acht drevels in de plankjes, daarna twaalf schroeven. Gelukkig wel van die mooie inbusschroefjes, waarvoor je de speciale, bijgeleverde slingera moet gebruiken. In no time stond MOLGER fier rechtop en was er weer een eerste keer achter de rug.
En met het voltooien van dit logje kan ik weer een eerste keer afvinken.

Epicurus

Vanmiddag wordt collega J. gecremeerd. Namens de vakgroep Nederlands wordt dan dit gedicht voorgelezen.

Epicurus

Zijn wij er, Dood is er niet.
Is Dood er, ontbreekt het aan ons.
(Vrij naar Epicurus)

Dood, om maar iemand te noemen,
hoeft ons geen angst aan te jagen:
zijn wij er, hij kan er niet zijn dan,
is hij er, ontbreekt het aan ons.
We sluiten elkaar prachtig uit.

Dit is, E. te A., slim bedacht
en het helpt - tot op heden - nog ook
om de angst voor het eigen weg moeten
in eigen hoofd te houden.
Er is dus al heel wat gewonnen.

Maar ook liefsten zijn sterveling;
niet zelden neemt Dood hun plaats in.
Heb je daar ook al wat op gevonden,
hoe ik dat geen ramp hoef te vinden?

Want je weet, doodgaan is pas echt erg
voor wie juist met z'n drieën nog was:
Dood, Wie-er-mee-moet en Blijver.

Voor Dood is het maar zichzelf.
Voor Wie-mee-moet is het maar doodgaan.
Maar Blijver is lang heel erg leeg.

Anton Korteweg

Kut

Collega J. moest in de vakantie een zware operatie ondergaan. Daarna zou hij een week of zes moeten herstellen en dan kwam hij weer op school. Alleen ging hij dood. Zomaar, op zaterdagochtend. Nu is het op school heel raar. De lessen gaan gewoon door, en wat moet je anders? Onze school is erg groot en veel leerlingen en collega's hebben J. nauwelijks gekend. Voor mij was J. als bovenbouwdocent Nederlands een van de meest naaste collega's. In elke les sta ik dus even kort stil bij zijn overlijden. Ik vertel dat ik aangeslagen ben en vraag of er leerlingen zijn die ook iets willen zeggen. Les na les blijft het indrukwekkend stil. Pas het zevende uur is er een leerling die wat kwijt wil.
'Ik vind het kut.'
En dat kan ik alleen maar beamen.

Verrassing!

Over een week wordt mijn moeder 65. Zij is niet zo dol op ouder worden en het idee dat je er dan nog eens bij stil gaat staan, vindt ze al helemaal niets. Extra moeilijk zijn de opvallende verjaardagen, waarbij je ineens bij een nieuwe groep gaat horen. Op haar 55ste kreeg ze een uitnodiging voor een seniorenbijeenkomst over veiligheid op straat. Senioren, het stond er echt! Erg confronterend voor de mama. Haar 60ste verjaardag wilde ze het liefst helemaal niet vieren en de mogelijkheid om 40% korting te krijgen in de trein, liet ze onbenut tot ook mijn vader (dertien maanden jonger, wat hij in dit soort situaties maar al te graag benadrukt) ervan mocht/moest profiteren.
Inmiddels is de papa ook een senior, hebben ze twee kleinkinderen en een echt pensionado-leven (vrijwilligerswerk, oppassen en uitjes met ns-pas en museumjaarkaart). Maar nu nadert dus een nieuw drama, de 65ste verjaardag. Suggesties van ons dat dit toch wel een feestje waard was (te bekostigen van de eerste aow!) werden neergesabeld nog voor ze goed en wel geuit waren. Daarop besloten wij dat haar verjaardag een familiedag zou worden, want als iets haar wel blij maakt, dan is het haar gezin bij elkaar te hebben. Ze vond dit zowaar een goed idee, behalve dan het gedeelte dat de invulling van de dag voor haar een verrassing zou zijn.
Ik ben belast met de organisatie van het een en ander en vanmiddag bevestigde ik de reserveringen en was alles in kannen en kruiken. Om dit aan mijn vader te laten weten, die inmiddels nogal nerveus is over het geheel, belde ik even naar huis.
"Met de moeder van DVN." (de omgekeerde wereld, want normaal neemt mijn vader altijd op)
"Hoi mama, met DVN, is papa er ook?" (om de omkering compleet te maken, want normaal vraag ik meestal juist naar haar)
"Papa is er wel, maar hij kan moeilijk aan de telefoon komen." (hij heeft sinds vrijdag last van spit)
"Maar ik moet papa zelf even hebben." (ik probeer zo neutraal mogelijk te klinken, alsof ik advies nodig heb voor onze nieuwe tuin ofzo)
"Aha, dan is het zeker geheim." (de smoes die mijn moeder niet doorziet, moet nog worden uitgevonden)
"Ja mama." (gij zult niet liegen)
"Oh. Jaja. Nou." (ze geniet hiervan!)
"Mama, geef de draagbare telefoon nou maar even aan papa." (zelf verkiest ze nog steeds de vaste telefoon, op het bureau)
"Die is leeg. Zal ik dan toch maar iets doorgeven?" (ze ruikt de overwinning al)
"Ja, zeg maar dat alles geregeld is."
"Oh."
En zo wordt het toch nog 1-0 voor DVN.

Vandaag zit DVN aan de telefoon

Zaterdag tekenen Vriend en ik met een dikke stift op de muur van onze nieuwe keuken om aan te geven tot waar het stukwerk moet komen. Als we de koelkast willen intekenen, moeten we concluderen dat de schakelaar voor het licht in de keuken ongeveer vijf centimeter in de koelkast terecht gaat komen.

Een uurtje later haalt Vriend overal de stopcontacten en schakelaars van de muur, zodat de stukadoor die niet dicht gaat smeren. Ondertussen poets ik de wc's (ja, meervoud!) omdat ik het zo'n vies idee vindt dat de bouwvakkers daar al lekker gebruik van gemaakt hebben. Terwijl ik luidkeels zingend boven de plee hang, gaat ineens de badkamerlamp aan en weer uit. Ik kijk om en verwacht Vriend te zien, maar die is er niet. Dus ik roep naar beneden: 'Ee, dee jij da?'
'Wa?'
'Met da licht?'
'Huh?'
(Van klussen word je eloquent, zoveel is al wel duidelijk.)
En dan komt Vriend tot de wonderlijke ontdekking dat de badkamerlamp brandt als je in de keuken de mechanische ventilatie op 2 zet.

De oplevering

Gisteren was het dan zo ver: de oplevering van het vinex-paleis! Oftewel een tragikomedie voor zes personages.

Eerste scène:
Vriend en DVN (kopers) arriveren bij het v-p. De deur is nog op slot, dus ze drentelen een beetje op wat binnenkort hun stoep zal zijn. Ze bestuderen de voorgevel met bijzondere aandacht en overleggen op gedempte toon.
Na enkele minuten komt de Bouwvakker-Die-Lijkt-Op-Een-Volendamse-Visser het stoepje oplopen.
'De oplevering hiernaast is uitgelopen. Ik zal jullie vast binnenlaten en dan gaan De Baas en ik eerst even een boterham eten'.

Tweede scène:
Terwijl kopers de woning inspecteren en tevreden constateren dat de thermostaat inmiddels geplaatst is en een aantal van hun vorige week genoteerde punten reeds verholpen is, komt de VerenigingEigenHuis-man binnen. De VEH-man is bouwkundige en zal kopers bij de oplevering ter zijde staan. Kopers hebben dit alles meegemaakt, maar desondanks begint VEH-man met een omstandige inleiding. DVN vindt de man een typische leraar, waarin zij later gelijk zal krijgen.
Net als de VEH-man klaar is met zijn verhaaltje komen de Volendammer en zijn Baas terug. De Baas ziet eruit als de morsige broer van Pipo de Clown. Hij draagt een versleten geruit jasje, met een voordeelpak Cabalero in het borstzakje. Daaronder een ooit schoon geweest overhemd met scheef geknoopte stropdas. Zijn benen zijn gehuld in een ribbroek, waarvan de gulp voor tweederde openstaat. Zijn aangezicht tenslotte wordt bepaald door een bril met meekleurende glazen die, gezien de vele rookpauzes die Baas zich veroorlooft, zijn ogen vrijwel voortdurend aan het gezicht onttrekken. In zijn kielzog bevindt zich naast de Volendammer nog een jongeman met een helm en kapotte kleren.
Na een voorstelrondje kan het feest beginnen en begeeft het gezelschap zich naar de zolder.

Derde scène:
De VEH-man ontpopt zich al snel tot een ware pietlut. Nog voor de zolder goed en wel betreden is, heeft hij het eerste punt al gesignaleerd.
'Die wasmachine-afvoer. Dat afschot is niet goed.'
Baas kijkt, knikt en maakt een hoofdbeweging naar de Volendammer. Voor DVN kan vragen wat 'afschot' eigenlijk is, begint de bouwvakker het euvel al te verhelpen. Vriend lijkt wel te weten wat 'afschot' is en knikt goedkeurend, waarop DVN besluit, ondanks VEH-mans 'er zijn geen domme vragen', haar vraag in te slikken.
De VEH-man heeft zich inmiddels op de dakkapel gestort. Hij bevoelt de vensterbank, opent het raam en steekt zijn bovenlijf naar buiten. Hij constateert dat er geschilderd is terwijl het waaide. Er zit zand in het schilderwerk en dat moet over. Baas kijkt berustend en knikt opnieuw naar zijn hulptroepen. De man-met-de-helm mummelt iets waarin slechts het woord 'schilder' te herleiden is en pakt zijn mobiele telefoon. Even later verschijnt in het trapgat de schilder, die door de helmdrager geïnstrueerd wordt.

Vierde tot en met veertiende scène:
Iedere ruimte inclusief het fietsenhok, de voor- en achtergevel en de voor- en achtertuin worden aan een zeer grondige inspectie onderworpen. De enkele puntjes die de VEH-man over het hoofd worden gezien, worden door Vriend en DVN onder de aandacht gebracht. Zij worden daarvoor door de VEH-man (eens een leraar, altijd een leraar) uitvoerig gecomplimenteerd. De Baas kijkt almaar minder opgewekt door zijn getinte glazen en stuurt morrend zijn voetvolk aan om het v-p in perfecte staat te krijgen. Tussendoor blijkt hij, hoe verrassend, te grossieren in flauwe, liefst vrouwonvriendelijke oneliners als 'het wordt hier bouwschoon, maar niet vrouwschoon opgeleverd'. DVN besluit dat ze daar ver boven staat en dient de man niet van snedig repliek, al kost dit haar zichtbaar moeite.

Vijftiende scène:
Na het afwikkelen van de nodige formaliteiten en het schudden van verschillende, lang niet allemaal schone, handen, zijn Vriend en DVN officieel bezitter van hun vinex-paleis. Na het uitlaten van de overige personages, slaan Vriend en DVN verwoed aan het klussen. Het doek valt terwijl Vriend de stopcontacten van de muur haalt en DVN met een bouwstofzuiger het ergste vuil te lijf gaat.

Het het publiek blijft zitten met een aantal prangende vragen. Komt de stukadoor nog opdagen? Zal het vocht van de lekkage snel genoeg drogen om de planning van de vloerboer niet te verstoren? Zal het Vriend en DVN lukken om in goede harmonie van het vinex-paleis een waar paradijs te maken?

Epiloog:
Na een middag hard werken, geven Vriend en DVN er om zeven uur de brui aan. De eerste werkzaamheden zijn verricht. De stukadoor is niet gekomen en kan een telefoontje van DVN tegemoet zien. Opluchting overheerst omdat de vloerboer denkt dat de lekkage geen probleem zal worden. Moe maar tevreden sluiten V&D hun nieuwe huis voor het eerst zelf af en storten zich in een nieuw avontuur: ontdekking van de locale horeca. Hierover kunnen we kort zijn, de vinex-wijk heeft een uitstekende snackbar!

Het vinex-paleis

Morgen is het dan eindelijk zo ver, we krijgen de sleutel van ons vinex-paleis. Een reuze spannende dag, die in huize DVN grondig voorbereid wordt. Vorige week mochten we alvast aan de bouwer laten weten wat ons allemaal niet zinde. Dit is morgen dan al zo veel mogelijk verholpen, zodat er weinig is om over te zeuren. In theorie dan, hè, want de bouwer is het natuurlijk niet op alle punten met ons eens en we zullen morgen ook nog wel andere dingen vinden, dus gezeurd wordt er toch wel. Als je drie ton uitgeeft, mag je best zeuren over een slordig kitrandje, vindt u niet?
We hebben deze toestand al een keer meegemaakt (ons huidige appartement is ook nieuwbouw) maar toch vind ik het nu een stuk spannender. Wellicht heeft het idee dat het huis nu ook daadwerkelijk van mij wordt ermee te maken (of zou het toch het idee zijn dat ik nu een schuld van anderhalve ton heb?). Hoe dan ook, het houdt me flink bezig.
Maar minstens net zo spannend is het proces dat gaat volgen. We hebben allerlei afspraken met stucpoppetjes, vloermannetjes en stratenmakers. Dit alles door Vriend reuze professioneel ingepland in een speciaal computerprogramma (een nerd is een nerd...). Vanaf morgen moet blijken of het ook echt allemaal zo gaat lopen als wij gepland hebben. Of zal ik zeggen: zoals wij hopen?

Wordt vervolgd.

Dr. Kovac weinete bitterlich

Drie weken geleden voltrok zich in huize DVN een klein drama. U moet weten dat ik ER-fan van het eerste uur ben. De eerste aflevering kan ik me nog levendig herinneren. Het was zaterdagavond, ik was vijftien en was aan het oppassen bij de familie V. Al zappend kwam ik langs een ziekenhuisserie. Nu heb ik het helemaal niet zo op ziekenhuizen en de bijbehorende series hoeven voor mij ook niet zo, zeker niet als ze realistisch zijn. Brrr. Ik wilde dus al bijna verder zappen. Maar toen gebeurde het. Dr. Carter, toen nog een piepjonge co-assistent kwam in beeld. Hij miste de metro en kwam zo te laat voor zijn eerste ontmoeting met zijn begeleider Dr. Benton, de chagrijnige chirurg die drie seizoenen later zijn hart toch op de juiste plaats bleek te hebben. Ik bleef kijken.
Een paar seizoenen later werd de zaterdag verruild voor de vrijdag en dan had ik koorrepetitie. Geen nood, ik programmeerde de video (dat kon verder toch niemand bij ons thuis) en keek de volgende ochtend samen met Zus. Ook toen zij in Maastricht studeerde en ik in Nijmegen, bleef ER in het weekend vaste prik. Weer later, toen we niet meer elk weekend kwamen bijtanken in het ouderlijk huis, belden we elkaar tijdens en/of na de uitzending op voor de broodnodige evaluatie.
Principieel als ik ben, kijk ik alleen nieuwe afleveringen, en dan nog op het moment dat de AVRO aan een nieuw seizoen begint. Om de een of andere reden denken ze daar dat ER het beste na DVN-bedtijd kan worden uitgezonden, maar daarvoor hebben we tegenwoordig een harddisc-recorder, die elke aflevering braaf opneemt en bewaart. Ieder aanbod van Vriend om hele seizoenen voor me te downloaden heb ik resoluut afgeslagen. Zo hoort het niet.
Tot drie weken geleden. Op zaterdag ontdekte ik dat ER die avond weer kwam. Dolblij programmeerde ik de recorder. Tot ik ontdekte dat het hier aflevering twee betrof van het nieuwe seizoen. Geheel buiten mij om was de AVRO aan een nieuw seizoen begonnen. En NIEMAND had mij gewaarschuwd. Dat viel me vies tegen van die AVRO. En nog viezer van Vriend. Hij leest immers veel beter in de krant dan ik, dus hij had mij moeten waarschuwen. Ja toch. Juist. Om het goed te maken bood hij aan de aflevering voor me op te snorren op het wereldwijde web. Hij vond alleen een Duitse versie, gedubt en al. Dat kon toch niet waar zijn?
Met aflevering twee en drie op de recorder en nummer vier in aantocht, moest ik vanavond de naakte waarheid onder ogen zien. Beter dan die Duitse aflevering ging het niet worden. En dus keek ik die. Natuurlijk keek ik die. En dat ging allemaal best. De medische termen waren in het Duits niet te volgen, maar dat is in het Engels eigenlijk niet anders. Dat de dokters allemaal Duits praatten, maar de namen op z'n Engels uitspraken was wel raar, maar ook daar kon ik me overheen zetten. Maar kan iemand alsjeblieft, bitte, degene die de stem van Dr. Kovac verzorgt op een cursus huilen sturen?

Vriend versus zelfredzaamheid

Zojuist las ik over Rosalie en haar nieuwste aanwinst Frits. Het relaas heeft mij aan het denken gezet. Eerst over het feit dat onze iPod ondanks jarenlange trouwe dienst geen naam heeft. Best zielig eigenlijk, voor zo'n fijn apparaatje. Maar Vriend en ik spreken liefdevol over de iepod dus eigenlijk heeft ie wat dat betreft geen klagen.
Verontrustender vond ik mijn gedachtegang over het flippende muziekdoosje. Daarbij bleek dat mijn zelfredzaamheid echt beneden alle peil is. Even een kleine toelichting voor de mensen die te lui zijn om eerst Rosalies verhaal te lezen: zij kocht een nieuwe iPod, sloot het ding aan, plempte het vol muziek en danste vervolgens door de kamer tot het nieuwe speeltje het begaf. Mijn eerste gedachte: 'o, dan zou ik hem aan Vriend geven, met de mededeling 'hij is stuk' en kniezend wachten tot Vriend hem gefikst had.' Heus, zo dacht ik het letterlijk.
'Maar,' dacht ik verder, 'als je nou geen Vriend hebt, dan ben je mooi de pineut.' Hier werd het dus wat hypothetisch, want ik heb 'm wel, en als ik 'm niet had, had ik zeer waarschijnlijk ook geen iPod. Maar goed, dat dacht ik niet, dat denk ik nu en zo wordt het allemaal wel erg wat als. Terug naar mijn gedachte. Je zou toch maar zo de pineut zijn.
'In dat geval zou ik teruggaan naar de winkel en bevallig met mijn ogen knipperend wachten tot het winkelpoppetje het apparaat gefikst had.' - DVN is een gehaaide consument, mensen. Kniezen werkt niet in winkels, bevallig knipperen wel. - Zo zou ik het aanpakken. Het zou echt nooit in mijn opkomen om een youtube-filmpje te zoeken met instructies om de gadget zelf te reparen. Nooit.

Schoolziek

Gisteren ben ik ziek naar huis gegaan. Ik zal u de details besparen, maar ik kon nog geen glas water binnen houden. Een dag later gaat het al een stuk beter en heb ik het bed voor de bank verruild. 's Ochtends vind ik het eigenlijk nog best lekker. Vriend staat op, ik draai me nog eens lekker om. Vriend gaat werken, ik lees een boek. Als ik geen zin meer heb in lezen, kijk ik een film. Vriend stuurt af en toe een sms'je, Moeder en Zus bellen om te vragen hoe het gaat. Hier kan ik wel aan wennen.
Als het boek uit is en de film ook, begint het toch wat te knagen. Eigenlijk had ik best naar school gekund. Op deze manier lig ik meteen een week achter met die ene v6-klas. Zou er iemand in mijn plaats naar die vergadering gaan? En ze zullen v3 toch wel gebeld hebben dat ik vandaag uitviel? Anders stonden die arme schatjes vanochtend om 8 uur voor niets op school. Ik open de schoolmail en wordt bedolven onder de ongelezen mail, de ene nog belangrijker dan de andere. De moed zinkt me in de schoenen en eigenlijk voel ik me helemaal nog niet zo jofel. Ik besluit dat de meeste dingen wel tot morgen kunnen wachten en neem de raad van collega A. ter harte. 'Rust maar eens goed uit,' mailt hij. Ik blijf lekker nog een dagje schoolziek.

Later wordt het leuker

Ik heb het eerste uur vrij gehad, en loop aan het begin van het tweede uur mijn lokaal binnen. Bij het bureau staat een nieuwe collega-in-opleiding met een paar leerlingen. Ik zie meteen hoe laat het is en zeg tegen mijn leerlingen, die al op de gang staan te wachten, dat ze nog niet naar binnen mogen. Ik wacht tot ze klaar is en haar leerlingen mopperend het lokaal verlaten.
'Gaat het?'
Bij wijze van antwoord barst mijn collega in tranen uit. Zonder na te denken loods ik haar het lokaal uit, naar de werkkamer, terwijl ik mijn leerlingen nu juist het lokaal in dirigeer. Over mijn schouder roep ik dat ze weten waar we gebleven zijn en dat ik bij terugkomst verwacht hen werkend aan te treffen. Ik wacht tot de ergste tranen voorbij zijn en vraag wat er gebeurd is. Al snel is duidelijk dat ik dit niet in een paar minuten kan verhelpen. Daarom roep ik een collega-begeleider met een tussenuur. Ik blijf nog even tot ze helemaal gekalmeerd is en ga dan naar het lokaal. Daar zitten mijn leerlingen met allemaal hun werk voor hun neus. Natuurlijk wordt er wat gekletst, maar nog voor ik mijn positie voor het bord heb ingenomen, wordt het stil en kan ik mijn werk doen. Het volgende uur kun je in mijn havo 4 (vijf zittenblijvers, zeven opgestroomde vmbo'ers en achttien 'gewone' leerlingen) een speld horen vallen terwijl ik een verhaal voorlees van Kader Abdolah.
Wat doet mijn jonge collega verkeerd? Niets, tenzij je haar haar gebrek aan ervaring wilt aanrekenen. Zonder noemenswaardige voorbereiding en begeleiding wordt zij geacht een halve lesbaan te combineren met haar studie. Een paar jaar geleden deed ik hetzelfde en was ik met enige regelmaat de wanhoop nabij. Ik hoop maar dat het haar lukt om die eerste tropenjaren te overleven. Druk blijft het, maar leuk wordt het wel. Echt.

HO

Nog even over mijn HO-mentorleerling. Het gesprekje maandag verliep eigenlijk best goed. Het is namelijk wel een hele aardige jongen. Om mijn vraag over het leren lopen moest hij lachen. Gelukkig maar, want niets zo vervelend als een mislukte grap als je iets wilt bereiken.
En slimme kinderen hebben ook zo hun voordelen. Je kunt ze namelijk heel makkelijk dingen uitleggen. Over dat een leraar een leerling niet ten overstaan van de hele klas toestemming kan geven om openlijk te gaan zitten niksen, maar dat er wel andere mogelijkheden zijn. Over actie en reactie, of hoe kinderachtig gedrag een kinderachtige leraar oplevert. En, het allermoeilijkst, over hoe andere leerlingen deze stof wel moeilijk vinden en dat hij zich misschien hopelijk kan voorstellen dat zij wel graag veel uitleg krijgen. Tien minuten later gingen we allebei reuze tevreden het lokaal uit. Ik ben heel benieuwd hoe het donderdag in de les zal gaan.

Een vlek op het plafond

Gisterenochtend kreeg ik een mailtje van Vriend. Of ik soms een beest had doodgemept op het plafond in de woonkamer. Nee dus. Als ik 's avonds thuiskom zie ik direct waarop hij doelde. Midden in de woonkamer zit een bruine vlek op het plafond. Geen idee waar die zo ineens vandaan komt. Afgestompt als ik ben van een lange dag werken die eindigde met het oprichten van een nieuwe intervisiegroep (daarover later meer), besteed ik verder geen aandacht aan.
Op mijn vrije dag bel ik 's ochtends altijd even met Zus. Terwijl wij het weekend doornemen valt mijn ook weer op de vlek. En nu ben ik wel wakker en ik staar naar het plafond (aj, nare associatie). Die vlek is raar. Die vlek hoort daar niet. Ik bespreek het geval meteen met Zus en zij suggereert dat er wat lekt. Ik denk meteen aan de bovenburen, keurige mensen, die vast geen lijk middenin de woonkamer laten liggen. Zus oppert dat er wellicht ook buizen door ons plafond lopen en dat daar iets mis mee zou kunnen zijn (de nuchterheid is niet helemaal eerlijk verdeeld in ons gezin).
Na het bellen klim ik gewapend met een vaatdoekje op een stoel en probeer de vlek te verwijderen. Dat lukt, maar als ik weer op de grond sta zie ik dat er nu een grotere, lichtgroenige vlek op het plafond zit. Hopelijk valt het mee als het opdroogt, maar de volgende keer neem ik een wit vaatdoekje.

Mentortwijfels

Naast DieVanNederlands ben ik hier op school ook mentor. Dit jaar voor het eerst van een groepje leerlingen uit vwo 5. En dat is best spannend. Voorheen was ik mentor van v3 en dat was niet zo moeilijk, want daar kun je niet zo veel aan verprutsen. In vwo 5 is het toch allemaal wat serieuzer. Ik moet deze leerlingen gaan begeleiden bij hun beroepskeuze en ervoor waken dat ze niet blijven zitten. Daartoe acht ik mezelf nog wel in staat. Maar hoe volwassener de kindjes, hoe volwassener de problemen. En daar zie ik toch wel een pietsie tegenop moet ik eerlijk zeggen. Zo heb ik twee meisjes met een islamitische achtergrond en een lastige papa (volgens het overdrachtsformulier). En die meisjes die zien er prima uit en die houden wel van een beetje vrijheid. En die lastige papa's... Ik weet niet of ik daar wel geschikt voor ben. Vooralsnog heb ik me voorgenomen om maar te zien hoe het komt. Ik zou graag zeggen dat ik er het volste vertrouwen in heb, maar dat is helaas niet zo.
Dan is er nog de Hoogbegaafde Onderpresteerder. Dat is echt een begrip in onderwijsland en nu heb ik er dus één in mijn klasje. De eerste aanvaring is al binnen want gisteren weigerde hij die 'domme opdrachtjes' te maken, die volgens hem echt voor kleuters bedoeld waren. Dat een groot deel van zijn medeleerlingen er ondertussen behoorlijk op zat te zwoegen, vond hij geen interessante observatie. Hij is er duidelijk nog niet aan toe om zijn egocentrisme los te laten. Op mijn voorstel is hij direct aan de eindopdracht van het hoofdstuk begonnen, om te bewijzen dat hij het allemaal al wel begrijpt. Ben benieuwd of dat ook zo is. In dat geval ga ik op zoek naar iets waar ik hem wel mee kan uitdagen, want de afgelopen lessen was hij behoorlijk hinderlijk aanwezig. En dat terwijl sommige leerlingen, bijvoorbeeld bovengenoemde meisjes, veel moeite hebben met Nederlands.
Maandag komt mijn HO langs voor een kennismakingsgesprekje, dat ik net heb zitten voorbereiden. Volgens het dossier is zijn motto 'Als ik het snap, hoef ik niets te doen. Als ik het niet snap, kan ik niets doen.' Ik denk dat ik daar wel wat mee kan. Misschien moet ik hem om te beginnen maar eens vragen hoe hij heeft leren lopen.

DVN hartje zingen

Zingen is fijn. Ik hou heel erg van zingen. De afgelopen dagen ben ik me daar weer eens extra van bewust. Want? Vorige week lukte het niet! Ik was verkouden en dat sloeg op mijn stem. Dat was niet zo handig, aangezien je in zo'n eerste schoolweek niet wegkomt met 'jongens, ik heb keelpijn, jullie gaan in stilte voor jezelf aan de slag met grammatica.' Nee, geïntroduceerd en uitgelegd moest er worden. Hele lessen was er maar één iemand aan het woord. Ik dus.
En dat terwijl we afgelopen maandag voor het eerst na de vakantie weer koorrepetitie hadden, waar ik me reuze op verheugde. Natuurlijk had ik af moeten bellen, want wat heb je op een repetitie te zoeken als je toch niet kunt zingen? Verdere schorheid kon ik me deze week echt niet permitteren. Maar ik kon toch gewoon gaan en niet meezingen? Van luisteren steek je ook erg veel op, ja toch? In theorie wel natuurlijk, maar wat zij met lonken had, heb ik met zingen. Ik zong mee. Uit volle borst. En forceerde mijn stem. En haakte toen toch maar af in de pauze.
Helaas was het leed toen al geschied. Ik was hees en had keelpijn. Met een doosje Diele sloeg ik me dapper (lees: met veel zelfmedelijden) door de tweede lesdag van dit jaar. 'Laat het een les voor je zijn, DVN,' zei mijn Wijze Innerlijke Ik, 'vergeet de komende week niet dat je je keelpijn aan jezelf te danken hebt!'
'Ja, WII,' piepte ik terug, 'de volgende keer blijf ik braaf thuis.'
Woensdag was ik vrij en moest er gepoetst worden. Brigitte Kaandorp aan en gaan met die banaan. Terwijl ik de gootsteen stond te schrobben realiseerde ik me dat ik mee stond te zingen. En het moment daarna realiseerde ik me dat het geen pijn meer deed. Weg keelpijn! DVN - WII, 1 - 0. Om het te vieren haalde ik mijn Evita-cd uit de mottenballen en was Evita (en Ché, en Perron...). En daarom loop ik nu al een paar dagen door het huis te galmen. De buren zullen wel blij zijn met hun goed geïsoleerde nieuwbouw-muren.

Het Vinex-paleis

Al een half jaar kunt u hiernaast lezen dat Vriend en ik in oktober gaan verhuizen naar een Vinex-paleis. Dat wordt trouwens november, maar voor mijn gevoel naderen oplevering en verhuizing toch echt met rasse schreden. En daar ben ik zo blij om! Het huis functioneert als mijn happy thought en ik voel de onbedwingbare neiging om iedereen erover te vertellen. Al mijn nieuwe leerlingen weten inmiddels dat ik over twee maanden ga verhuizen. Al mijn collega's weten wie de vloer gaat leggen en hoe die eruit gaat zien (mooi!). Als iemand vraagt hoe het met me gaat weet ik het gesprek binnen twee zinnen richting het huis te sturen. Ter illustratie.
Toen ik vrijdagochtend stikchagrijnig mijn auto uitstapte op de parkeerplaats bij school, stonden daar al twee collega's gezellig te zoenen en te keuvelen. 'Gadverdamme,' dacht ik, 'hier heb ik nou echt he-le-maal geen zin in!' Mijn donkere bui verhevigde en ik moest mezelf bedwingen om niet terug in de auto te stappen en keihard weg te scheuren.
'Hé DVN,' zei collega 1, smak, smak, smak, 'hoe was je vakantie?'
'Voorbij hè,' antwoordde ik, en ik straalde zo veel negatieve vibes uit dat collega 1 niet durfde te lachen.
'Fijn om je weer te zien, DVN,' zei collega 2, smak, smak, smak, 'hoe is het met jullie huis?'
En ik straalde, ik lachte, ik zoende collega 2 hartelijk terug en haalde vervolgens mijn mobieltje tevoorschijn om de foto's te laten zien.

De Warme Overdracht

Het begin van een nieuw schooljaar is altijd weer een bijzondere gebeurtenis, die gepaard gaat met rituelen die je de rest van het jaar niet meer tegenkomt. Zo hadden wij vanmiddag de Warme Overdracht. Ik weet niet van wie deze term afkomstig is en ook niet of deze benaming alleen op mijn school gebruikt wordt. Het fenomeen zal in een of andere vorm in elk geval wel voorkomen op elke middelbare school. Het komt erop neer dat alle mentoren van een bepaalde afdeling (bovenbouw vwo in mijn geval) bij elkaar komen om de dossiers van hun mentorleerlingen over te dragen aan de nieuwe mentor. Een belangrijk moment dus. Zeer nuttig bovendien, want het is natuurlijk belangrijk dat je als mentor weet wat jouw kersverse mentorleerling eerder in zijn carrière allemaal heeft meegemaakt op school.
Helaas was de organisatie van dit evenement niet helemaal wat ik ervan gehoopt had. De verantwoordelijke, mijn doorgaans toch competente collega J., heeft de afgelopen zeven weken duidelijk andere dingen aan zijn hoofd gehad. Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Eind vorig jaar kreeg elke mentor een stapeltje overdrachtsformulieren. De opdracht was om het dossier (de informatie uit voorgaande leerjaren) en de mentormap (de informatie uit het afgelopen schooljaar) per leerling samen te voegen en te voorzien van een overdrachtsformulier. Dit formulier is bedoeld om de nieuwe mentor snel te informeren over de schoolcarrière, thuissituatie, medische achtergrond, motivatieproblemen, stoornissen in verschillende spectra, doorlopen zorgtrajecten en ingegroeide teennagels van de leerling. Gezagsgetrouw als ik ben combineerde ik mentormapjes en leerlingdossiers en vulde ik overdrachtsformulieren in. Desgewenst schreef ik onder aan het formulier 'graag contact ah begin vh schooljaar'. Dit met het oog op die Warme Overdracht. De ordner met alle pakketjes leverde ik in bij collega J. en daarna sloot ik met opgeruimd gemoed het schooljaar af, in de veronderstelling dat de overdracht heerlijk warm zou zijn.
Vanmiddag was het zo ver en zouden de pakketjes hun nieuwe bestemming bereiken. Ik zat helemaal klaar om de map te ontvangen met pakketjes van de leerlingen die mij dit jaar zijn toevertrouwd. In plaats daarvan kreeg ik mijn eigen map weer terug. 'Waarom moest ik die dan $%#% op straffe van onthoofding per se voor de vakantie inleveren?' Nee, dat vroeg ik niet, want aan het begin van het schooljaar wil je niet meteen cynisch uit de hoek komen. Bovendien ging ik er toen nog vanuit dat J. een goed systeem bedacht zou hebben om de Warme Overdracht efficiënt te laten verlopen. Maar helaas. Nadat iedereen zijn map weer teruggekregen had, deelde J. pakketjes uit met daarop de nieuwe klassenlijstjes. Dertig lijstjes van tussen de tien en de dertig leerlingen. Elk lijstje keurig op een eigen a4'tje en dat voor elke collega, dus keer dertig. Maar ik zou niet cynisch doen, dus ik zeurde niet over papierverspilling.
Helaas stond op de lijstjes niet wie de nieuwe mentor was van de klas. Dat schreef J. gauw even op het bord in zijn beruchte hiëroglyfenschrift. En omdat wij vorig jaar bij wijze van experiment mentor waren van een heterogene groep mocht je van twaalf leerlingen uit drie verschillende leerjaren uitzoeken in welke klas ze beland waren, vervolgens op het bord de corresponderende mentor opzoeken en die dan het betreffende pakketje in de hand drukken. Die persoon liep zelf ook als een kip zonder kop door het lokaal en wilde je pakketje niet aannemen omdat hij eerst zijn eigen winkel wilde leegverkopen. Chaos kortom. In het belendende lokaal deden mijn havo-collega's hetzelfde en omdat er ook leerlingen op- en afstromen (nog zo'n fraaie schoolterm) werd er driftig heen en weer gedraafd. De lokalen liggen bovendien aan de zonkant en per lokaal kunnen slechts twee ramen op een kiertje. Daarmee is dan wel weer de etymologie van de Warme Overdracht verklaard. Dat stemt ons dankbaar en tevree.

Bedankt, lieve ouders

Elk jaar stem ik trouw mee voor de NS-publieksprijs. Niet omdat ik zo enthousiast ben over de genomineerde boeken - meestal kies ik voor de kansloze optie 'nomineer zelf een andere titel'. Ook niet omdat ik zo dol ben op het concept 'publieksprijs' - in tegendeel, ik heb hier allerlei, voornamelijk snobbistische, argumenten tegen. Maar. Weet u wat je kunt winnen als je meestemt? Een jaar lang gratis boeken. Een jaar lang. Gratis. Boeken. Dat bedoel ik. Nu gaat u voortaan ook mee doen en heb ik mezelf aan weer meer concurrentie geholpen.
Deze vakantie deed zich een nieuwe mogelijkheid voor om een vergelijkbare droomprijs in de wacht te slepen. Vriend leest op vakantie namelijk graag 'literaire' thrillers. Van de term alleen al krijg ik overal rode uitslag en jeuk, maar goed. Hij is geen snob en geen lerares Nederlands, dus hij mag het zelf weten. O, ik ben zo tolerant. Soms lees ik er zelfs eentje, maar dat is net als eten bij McDonalds, halverwege je maaltijd weet je weer waarom je je had voorgenomen om dit nooit meer te doen...
Maar ik dwaal af. Vriend leest dus graag van die boeken en dat dan nog in een angstaanjagend tempo. Na een paar dagen zonder zeilweer was hij door zijn voorraad heen en mochten we naar de boekhandel. Daar kocht Vriend drie boeken voor zichzelf en een voor mij (het al enige tijd fel begeerde Het lot van de familie Meijer, lees het!). In een van die drie boeken zat een boekenlegger met de droomprijs. Alle boeken die in het afgelopen jaar zijn uitgegeven plus een boekenkast om ze in te zetten. Het enige wat je hoefde te doen was naar een site surfen, daar de boekenlegger voorhouden en je zag meteen of je gewonnen had. Ik kon niet wachten tot we weer thuis waren zodat ik de boekenlegger, die ik me uiteraard meteen had toegeëigend, voor het scherm kon houden. Ik werd er helemaal opgewonden van. Vriend zag het aan en suggereerde dat we de boeken uit de winkel wel even konden gaan uitschudden, om onze kansen te vergroten zeg maar. 'Nee joh, da's asociaal,' reageerde ik.
Nu zijn we thuis en is de magische boekenlegger een prul gebleken. En nu staat mijn opvoeding tussen mij en de droomprijs. Bedankt, lieve ouders.

Complot

Ik ben een complot op het spoor. De schoolspullenverkopers hebben afspraken gemaakt. Ik zie ze al zitten boven een kopje koffie met één koekje. Het is nog winter, maar deze middenstanders buigen zich over het komende schoolspullenseizoen. Zuur kijkend bedenken ze hoe ze hun clientèle nu weer dwars kunnen zitten. De agenda's nog duurder maken? Nee, dat heeft in het verleden weinig gemor opgeleverd. Alleen nog maar linkshandige scharen verkopen? Nee, dan zijn de linkshandigen in het voordeel en dat kan niet de bedoeling zijn.
Ineens beginnen de oogjes van een schriele kantoorboekhandelaar te glimmen. "Laten we alle bedrukte a5-schriften voortaan alleen nog verkopen in pakketjes van minimaal drie stuks." Instemmend gemompel alom. En zo geschiedde het dat er deze zomer nergens mooie schriften los verkrijgbaar zijn.

Maar ik ben niet voor één gat te vangen. Good 0ld V&D verkoopt namelijk wel losse schriften. Oersaaie, degelijke dingen in onopvallende kleuren. Maar met een watervaste stift, een paar mooie stickers en het logo van onze zangvakantie kun je veel doen. En zo kunnen mijn vriendinnen en ik vanaf morgen onze vakantiebelevenissen als vanouds optekenen in een prachtig schrift.

Vakantievoorbereidingen

Dinsdag vertrek ik met drie vriendinnen voor twee weken naar het zonnige (o, eindelijk!) Spanje. En nu ben ik dus druk bezig met de voorbereidingen. Voor u een verkeerd beeld krijgt, nee, ik zit niet boven de kaart om de beste route uit te stippelen, surf niet over internet op zoek naar knusse campings in de Pyreneeën en ik oefen ook niet hoe je 'rot op, engerd' zegt in het Spaans (zodat we ons dit keer wel snel van die scooterrijdende potloodventer kunnen ontdoen).
Niets van dat al. Ik doe de was, ruim op, poets het huis, verwijder ongewenste items uit de koelkast en meer van dat alles. Zodat Vriend het alleen maar 'bij hoeft te houden', want die arme jongen moet natuurlijk gewoon werken terwijl ik aan de sangria zit. Ik doe het dus met alle liefde, maar nu las ik net een verhaaltje van Cyriel, en nu ben ik er toch niet meer zo gerust op...

Het echte dorpsleven

Vandaag ben ik in mijn geboortedorp om op Kleine Neef te passen. Toen ik gisteravond op weg naar mijn ouderlijk huis langs het ouderlijk huis van Vriendin M. reed, bedacht ik me dat ik wel eens zou kunnen informeren of zij op dinsdag thuis is. Dan zou ik met haar koffie kunnen drinken, terwijl Kleine Neef (11 maanden) speelde met haar dochter (12 maanden). Ik zag het al helemaal voor me. Reuzegezellig voor M. en mij en dé kans om onze families aaneen te smeden.
M. en ik gaan wee bek. We zaten bij hetzelfde jeugdorkest, later in het hermenieke. We zongen bij het zelfde jongerenkoor. M. bracht me naar huis toen ik voor het eerst zo dronken was dat ik er in mijn eentje niet meer zou geraken. Ik bracht M. naar huis toen zij op haar vrijgezellenfeest zo dronken werd... Enfin, u heeft een beeld.
Ik nam me voor M. te bellen als Kleine Neef na bad, banaan en boek in bed zou liggen. Maar ja, een dorp is een dorp is een dorp. Terwijl ik voor de achtste keer met Kleine Neef Waar is Dribbel? lees (een echte pageturner!), gaat de telefoon. De vader van M. Of mijn vader ook thuis is. Nee. Ik beloof een berichtje door te geven en hang op. Binnen een minuut gaat de telefoon weer. M. Of ik op de koffie kom.

De kift

Mijn vakantie begon zaterdag met een familiefeest. Enkele observaties.

DVN: "Ik heb toch zo'n drukke week gehad."
Zus: "Met jou heb ik geen medelijden."

Aangetrouwde Neef: "Zo, jij hoeft de eerstkomende vijftien weken weer niets te doen."

DVN: "Het is soms wel lastig dat je niet gewoon een dagje vrij kunt nemen."
Nicht Kantoorslaaf: "Wat moet je met een dagje als je op jaarbasis dertien weken hebt?"

Lieve Neef: "Zo, dus jij mag lekker zes weken welverdiend uitrusten."
DVN: "Zeven."

WOG

Vandaag heb ik veel te lang in de zon gezeten. Veel te lang in de personeelskamer gezeten. Veel te lang tetris gespeeld. Veel te lang nagedacht over andere dingen die ook heel erg dringend zouden moeten gebeuren. Veel te lang zitten surfen.

En nu was een logje typen het enige werkontduikende gedrag dat nog tussen mij en de periodeplanners voor volgend jaar stond...

Keuzes, keuzes

Nu de opleverdatum van ons vinexpaleis nadert (nog zo'n drie a vier maanden), wordt het tijd dat we definitieve beslissingen gaan nemen over de inrichting. Daarom zaten Vriend en ik afgelopen donderdag bij de keukenboer, en bezochten we vandaag drie vloerenwinkels.
Bij de keukenboer waren we eigenlijk vrij snel klaar. We waren goed voorbereid en wisten hoe de keuken eruit moest gaan zien en welke apparatuur we wilden hebben. De kleur van de kastjes kostte de meeste moeite. Willen we wit of willen we magnolia (net niet helemaal wit)? We hadden hiervoor al twee eerder bezoeken aan de keukenwinkel afgelegd, maar we kwamen er maar niet uit. Uiteindelijk hakten we dan toch de knoop door. Hoogglans wit moest het worden. Inderdaad, de kleur die we in oktober, bij ons eerste bezoek, ook al gekozen hadden.
Vandaag gingen we voor de derde keer op pad om een mooie parketvloer uit te kiezen. Na drie winkels hadden we tutende oren, maar we waren eruit. De eigenaar van de derde winkel wekte ons vertrouwen en had bovendien een mooie vloer voor een schappelijke prijs. Onderweg hakten we bovendien nog een knoop door die al weken in de weg zat. We nemen parket over de hele begane grond, dus ook in de hal en de keuken.
Opgelucht en tevreden zet ik me bij thuiskomst aan de bereiding van het avondmaal. Tijdens het eten bespreken we de opties nog maar eens en bevestigen we onze keuzes. Heel harmonieus allemaal. Tot Vriend ineens naar de (magnolia) keuken begint te staren. Weet je zeker dat we niet beter magnolia kunnen kiezen?

De blik

Als juf heb je veel profijt van de Blik. Als je de Blik werpt, houden leerlingen ogenblikkelijk op met wat voor onoirbaars ze dan ook aan het doen zijn. De Blik gebruik je in de klas, maar ook daarbuiten, zelfs bij leerlingen aan wie je geen les geeft. Zie je een willekeurige leerling op de gang zijn mobieltje ter hand nemen? Zend de Blik en het kind weet niet hoe snel hij het apparaat moet opbergen. Hartstikke handig dus, de Blik.
Helaas is enige beroepsdeformatie mij niet vreemd. Afgelopen weekend was ik met Vriend in Barcelona. Lopend over de Rambla werden wij belemmerd door twee jongens (okee, mannen, ze waren minstens net zo oud als ik) die op de stoep aan het overkoppen waren met een voetbal. Ik zond de blik en de bal verdween onder een arm. Vriend en ik konden ongehinderd onze weg vervolgen. Hartstikke handig, maar of het nou nodig was?

Oberservaties in de toetsweek

Waarschuwing: dit logje bevat een plotspoiler.

DVN: Wat vond je het mooiste boek op je lijst en waarom?
Leerling 1: De passievrucht, omdat ik het een heel goed verhaal vond.
DVN: Waarom is het een goed verhaal dan?
Leerling 1: Nou, je hebt dus die man. Die wil een kind met die vrouw, maar dat lukt niet. En dan gaan ze dus naar de dokter. Die zegt dat die man geen kinderen kan krijgen. Maar die man die heeft al een zoon. En dan wil hij dus weten wie de vader is. Maar die vrouw is dood, hè. Dus hij gaat zoeken en dan blijkt uiteindelijk dat het die vader was en dat die vrouw dat allang wist.

DVN: Je hebt voor het project Boek & Film Oesters van Nam Kee gelezen. Kun je een opvallend verschil noemen?
Leerling 2: Ik vond de film veel spectaculairder.
DVN: Omdat Berry de burgemeester neerschiet, in plaats van hem een steen naar het hoofd te gooien?
Leerling 2: Nee, omdat Katja Schuurman topless was.

eindejaarszorgen

Nu het schooljaar op z'n einde loopt, slaat de eindejaarsstress aan alle kanten toe. Collega's lopen huilend door de gang omdat ze niet meer over de berg nakijkwerk kunnen kijken, leerlingen produceren elk uur een nieuw werkstuk en de directie gooit olie op het vuur door er nu nog achter te komen dat we toch een vacature hebben...
De koorts slaat rücksichtslos om zich heen, en treft iedereen die hij tegenkomt. Zelfs mijn braafste mentorleerling, een 3vwo-meisje dat het hele jaar nog geen onvoldoende heeft gehaald. Ze belde mij gisteren op omdat ze ziek is. Ik informeerde eerst maar eens wat er aan scheelde. Verkouden en een beetje koorts. Overmorgen zou ze wel weer op school zijn. Waarom ze dan belde. Omdat ze bang was dat ze door de paar toetsen die ze deze week mist, niet meer over kan. Nadat ik haar gerustgesteld had, heb ik mijn collega's gemaild om begrip voor de situatie. Maar voor ik dat deed, heb ik eerst opgezocht hoe je 'consciëntieus' spelt.

Nog even over Psyche

De leerlinge had vandaag mondeling. En ze had het verdorie goed begrepen. Dat dan weer wel. Zelf vond ze het overigens ook geen succes, voorlopig voor haar ook geen Louis meer. Toen ik haar vroeg naar haar leesmotivatie, vertelde ze me dat ze het boekje op aanraden van haar moeder had gekozen. Waardoor ik me nu al een halve dag afvraag welke moeder haar dochter zoiets aandoet...

Dubieus compliment

Leerling: 'Hee mevrouw, nieuwe blouse?'
DVN: 'Ja.'
Leerling: 'Leuk hoor, staat u goed. Is dat niet een blousje van Cecil?'
DVN: 'Dankje, en ja, inderdaad.'
Leerling, tevreden: 'Dacht ik al. Mijn moeder heeft het ook.'

Waarom toch, Louis?

De afgelopen dagen probeer ik Psyche van Louis Couperus te lezen. En dat bevalt mij helegaar niet, helaas. Ik vind het echt he-le-maal niks! En hoewel het helemaal niet professioneel is voor een docterandus in de Neerlandistiek spookt de waarom-vraag mij bij het lezen voortdurend door het hoofd.
Nou is mijn relatie met Louis nooit erg goed geweest. Als scholier las ik Van oude mensen met lange tanden uit. Wat een hoop gezemel over helemaal niks. Truttigheid ten top. Als eerstejaars kon ik er niet onderuit om weer eens een Couperus ter hand te nemen. Met enige moeite las ik Noodlot. Een dunnetje, dus dat ging nog wel. Maar vriendin van Louis was ik nog steeds niet. Ik probeerde onze ontmoetingen daarom maar tot een minimum te beperken. In het vierde jaar volgde ik een collegereeks over het literaire leven in Den Haag, een amusante bedoeling, maar ik kon natuurlijk niet om Louis heen. Ik nam Eline Veere ter hand, maar las het, geheel tegen mijn principes, niet uit.
En nu, vijf jaar later, probeer ik het sprookje Psyche te lezen en is het echt definitief uit tussen mij en Louis. Ik ben heus niet zo'n bekrompen lezer die alleen houdt van page turners met op elke bladzijde actie, actie, actie. Maar dit gaat mij toch echt te ver. Een voorbeeld?

Op een gestadige wind te zweven naar de verste horizon toe, naar het melkblank en opaal gedroom, naar de uiterste trans van de wereld! Te zweven naar die zeeën en eilanden, die ginds zo heel ver, en zo ijl, wisselden iedere ogenblik als kon een bries ze veranderen van vorm, van tint, zó teer, dat geen voet ze betreden zou, maar alleen een gewiekte zoals zij, een vogel, een fee er zachtkens kon zweven over, om te zien al die landschapsheerlijkheid, te genieten die droomparadijs-atmosfeer...

De beschrijving van Bacchus wil ik u ook niet onthouden:

Hoog op de kar zat een jongeling, baardeloos, met wijnlof omkranst, met dolle lach van levenslust, met blauwe ogen van levensgenot. Naakt waren zijn goddelijke leden, mollig gebeeld in knaapweek vlees, en zijn benen liepen uit lang en slank, zijn armen rondden zich vrouwelijk rond.

Wat bezielde je, Louis? En wat bezielt een vijftienjarige scholiere om dit op haar lijst te zetten?

Tweede correctie

Als het kwijtraken van een map met alle eindexamens je ergste nachtmerrie is, hoe noem je dan de vermissing van de helft van een eindexamen van één leerling? Met dit probleem werd ik van de week geconfronteerd. Gelukkig betrof het niet het werk van een van mijn leerlingen, maar van de examinator voor wie ik tweede corrector ben. Geen slapeloze nachten dus, maar wel een vervelend probleem.
Ik doorzocht op school en thuis alle realistische en onrealistiche vindplaatsen. Nergens een spoor van de vermiste samenvatting. Toen werd het tijd voor de Ultieme Stap. Kort voor acht uur belde ik de Eerste Corrector.

DVN: 'Goedeavond, u spreekt met DVN. Spreek ik met de Eerste Corrector?'
Zeer Chagrijnig Bijpersonage: 'Nee, met zijn vrouw.'
DVN: 'Aha. Is uw man misschien aanwezig?'
ZCB: 'Ja.'
DVN: 'Zou ik hem dan even mogen spreken?'
ZCB: 'We gingen net aan tafel.'
DVN: 'Het is nogal belangrijk.'
ZCB: 'Grommel' roept haar echtgenoot.
EC: 'Met de Eerste Corrector.'
DVN: 'Goedeavond, u spreekt met DVN. Sorry dat ik u stoor, maar er is een vervelend probleem. De samenvatting van Leerling M. zit niet compleet in de map.'
EC: 'Ik weet zeker dat ik alles erin heb gestopt. Zoiets overkomt mij nooit.'
DVN: 'Ik heb alles nagekeken, op school en thuis. Het werk ontbreekt echt.'
EC: 'Nou, ik zit al vijfentwintigjaar in het vak. Ik ben hier altijd heel secuur in.'
DVN denkt bij zichzelf: 'nou dan mag u ook wel eens wat secuurder worden in het nakijken', maar besluit dat het niet gaat helpen om dit te zeggen, dus zegt: 'Ja, ik vind het ook erg vervelend. Het is maar goed dat dit niet vaak voorkomt, maar wellicht dat u toch even uw spullen kunt nakijken om te controleren of het daar niet toch per ongeluk tussen zit.
EC: 'Grommel. Nou vooruit, ik zal straks even kijken, maar ik ga eerst eten. Tot hoe laat kan ik u terugbellen?'
DVN: 'Ik ben zeker tot elf uur bereikbaar op 06... Eet u smakelijk.'
EC: 'Goedeavond.'

Om vijf voor elf gaat de telefoon.
DVN: 'Met DVN.'
EC: 'Ik heb het gevonden. Ik begrijp echt niet hoe het kan. Ik zit al vijfentwintigjaar in het vak. Dit is mij nog nooit overkomen.'
DVN: 'Ach, er kan altijd wel eens iets misgaan. Gelukkig is het werk terecht. Kunt u het naar school laten faxen? Dan bel ik u morgenmiddag weer. Ik heb namelijk ook nog wat op- en aanmerkingen.'
EC: 'Ik zal het doen. Morgenmiddag ben ik niet bereikbaar want dan heb ik (...)*. Ik ben na acht uur bereikbaar.'
DVN: 'Geen probleem, dan bel ik na die tijd wel even. Prettige avond nog!'

*Deze informatie heeft mijn geheugen niet gehaald.

hulde

Natuurlijk ben ik dol op internet. En natuurlijk bent u ook dol op internet. Het internet is onvolprezen en tegelijk al zo vaak bejubeld, dat het bijna zinloos is om daar nog iets aan toe te voegen. Maar dat ga ik nu toch doen.
Zojuist is weer duidelijk geworden hoe briljant internet toch is. In mijn haast om weg te komen heb ik vrijdag het correctiemodel voor de havo-examens op school laten liggen. Dat zou betekenen dat ik vandaag de tweede correctie niet kan uitvoeren, morgen niet kan bellen en dinsdag niet kan inleveren. Daarmee zou mijn hele planning volstrekt naar de maan zijn en zou ik mogelijk woensdag opnieuw mijn vrije dag moeten opofferen aan het eindexamen.
Maar hee, toen was daar het internet. Typ in google 'havo examen nederlands 2008' en voor je met je ogen hebt geknipperd is het euvel verholpen en de dag (de week!) gered.

DVN HARTJE INTERNET!

Dubio's

Vandaag is een dag van dubio's. En dan ook nog van die irritante, waarbij op de achtergrond je geweten probeert invloed uit te oefenen op je beslissingen, en je het idee geeft dat je een Slecht Mens bent als je niet gehoorzaamt.
Octavie vraagt haar lezers om haar te vertellen wie zij allemaal in levende lijve kennen in blogland. Ik wil best gehoor geven aan haar oproep, maar moet ik dan ook het oud-studiegenootje vermelden wier log ik af en toe lees (vaak met afgrijzen), maar met wie ik geen contact meer heb en ook niet wil?
Vriend heeft vandaag in verband met zijn tienjarig dienstverband een reisje naar Barcelona gekregen. In de auto op weg naar huis neem ik me voor om even de stad in te gaan om een leuke reisgids te scoren en hem die vanavond cadeau te doen. Ik profiteer toch behoorlijk mee van dit gave cadeau. Maar thuis vind ik op verschillende plaatsen afwas (een terugkerend punt van discussie in ons huishouden) en ondanks zijn belofte van vanochtend meurt het huis naar vuilnis omdat Vriend de zak niet heeft verwisseld. Niet echt gedrag om te belonen, vindt u wel?
En dan nog die stapel met tweede correctie. Zal ik daar aan beginnen, nu Vriend toch nog in de file staat? Of zal ik lekker gaan loggen en daarna tv kijken?

sportdag

Ondanks dat we midden in de examentijd zitten, was het vandaag sportdag. Gelukkig was ik vanwege mijn briljante time-management gisteren al klaar met het nakijken van mijn examens (jawel, u leest het goed, binnen een week alles af! Driewerf hulde voor mijzelve). Vandaag kon ik dus onbezorgd gaan sporten. Gisteravond had ik me vast duchtig voorbereid. Sportschoenen opgediept en afgestoft; flesjes water koud gezet; shirtje met lange, shirtje met korte en shirtje met zonder mouwen klaargelegd (make up your mind, Erwin!) en op tijd naar bed natuurlijk.
De sportdag verliep prima. Mijn leerlingen bleken hartstikke sportief, maar ook genoeg doordrongen van de Olympische gedachte om mij af en toe mee te laten doen. Ze waren ook niet van suiker en speelden gewoon door toen het begon te regenen. Ze vonden het zelfs jammer dat de dag wegens veul regen vroegtijdig eindigde. Geen onvertogen woord dus. Hoewel...
Nadat de leerlingen naar huis gestuurd zijn, drinken de collega's nog wat in de kantine. Terwijl iedereen aan de koffie zit (nee, geen sportdrankjes, het blijven wel leraren), staan de collega's van BO (waag het niet om gym te zeggen) in de stromende regen hun materialen op te bergen.
'Toch wel schraal, dat niemand hen gaat helpen,' merk ik op.
'Schraal? Schraal?' briest mijn collega terwijl schuim verschijnt op zijn lippen, 'zij komen vanavond toch ook niet helpen als ik nog steeds examens zit na te kijken vanwege die o zo belangrijke sportdag?!'
Zelfvergenoegd roept mijn innerlijke ik: 'Ha, blijkbaar heeft niet iedereen z'n planning zo goed op orde!' Aan de buitenkant is hier niets van te zien natuurlijk. In plaats daarvan knik ik en hum instemmend. Dit is niet de tijd van het jaar om anderen om de oren te slaan met je eigen geweldige planvermogen.

examenstress

Van de week las ik over de nieuwste ireële angst van Rosalie; gisteren kon ik constateren dat mijn eigenste seizoensneurose terug is van weggeweest. Ik heb last van examenstress. Niet in de meest gebruikelijk betekenis. Mijn stress bestaat eruit dat ik voortdurend bang ben dat die examens gejat zullen worden. Of mijn tas met de examens erin. Of mijn auto met mijn tas met de examens erin.
Gisteren ging ik met Vriendin R. naar het Concertgebouw om te luisteren (en kwijlen) naar Thomas Hampson. Omdat ik wat te laat was vertrokken op school en omdat er wat te veel auto's mijn kant op wilde, was ik maar net op tijd in Amersfoort. Maar als ik in één vloeiende beweging mijn auto in de garage zou zetten en op mijn fiets zou springen, dan kon ik het nog net halen. Ik stopte alles wat ik nodig had in mijn handtas, zodat mijn schooltas niet mee hoefde. Die zette ik in onze garagebox, die ik op slot draaide. Ik haalde, hijgend maar toch, de trein. De blijdschap daarover werd echter overschaduwd door de angst dat er zou worden ingebroken en dat mijn schooltas dan gejat zou worden. De rest van de treinreis had ik het druk met mezelf bezweren dat dit echt niet ging gebeuren en met mezelf tegenhouden om Vriend te bellen zodat die de tas veilig zou kunnen stellen. Want zo'n neurose is één ding, maar om er nou aan toe te geven...

En aangezien ze niet gejat zijn, ga ik nu maar weer verder met nakijken.

Galabal

Gisteren was het weer tijd voor het eindexamengala. Elk jaar een fijn festijn, waarvoor kosten nog moeite gespaard worden. Op mijn school is het traditie dat de leerlingen als sterren over de rode loper naar binnenschrijden, begeleid door luid applaus van hun leraren. De vervoermiddelen waarmee de leerlingen zich naar die rode loper laten brengen, zijn elk jaar weer spectaculair. Ook de outfits en kapsels zijn zonder meer Weekend-waardig. Dit alles gecombineerd met het gegeven dat de plaats van handeling Zevenaar is, waar verder werkelijk geen drol te doen is, zorgt elk jaar voor veel publiek. Ouders, broertjes en zusjes, vrienden, verre neven, grootouders en andere belangstellenden staan al uren van tevoren bij de dranghekken om maar niets te hoeven missen. Ze zijn niet te beroerd om je flink uit te schelden of te duwen als je in hun zicht staat. Hallo, ik ben personeel hoor! Maar dat terzijde.
Na anderhalf uur oh en ah gaat het feest binnen verder. Natuurlijk een en al zien en gezien worden. En er moet gedanst worden. In het begin vlot dat niet, het is immers een schoolfeest, maar de hippe jonge juffen (me, me!) gaan dansen, een paar mannelijke waaghalzen sluiten zich hierbij aan en al snel volgen, aarzelend, de eerste leerlingen. Een half uurtje later is het nooit anders geweest en leeft iedereen zich uit op Proud Mary. Geweldig, zo'n schoolfeest.
Vandaag wordt er natuurlijk volop nagepraat. Wie deed het met wie, wie zag er niet uit, wie was er laveloos... Maar het leukste vind ik de leerlingen uit de lagere klassen, die vol ontzag zijn over die bijna-volwassenen op de drempel van een nieuw leven. Nadat ze mij uitgebreid hebben gecomplimenteerd met mijn verschijning vragen een paar v4-meisjes of het verder een leuke avond was. Ik zie aan de gezichten dat mijn antwoord - 'ja hoor, een leuk feestje, goede muziek, prima sfeer' - niet bevredigend is. Aarzelend vraagt er eentje: 'maar wat doe je nou eigenlijk, als je eenmaal binnen bent?'

facultatief

Deze week zijn de lessen voor de examenleerlingen facultatief. Mede vanwege het mooie weer beschouwen velen deze week toch vooral als de derde week meivakantie. In mijn lesuur havo 5 komen vier leerlingen opdagen. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoe druk het is bij mijn collega's, maar mooi niet dat ik daar rechtstreeks naar vraag. Het is reuzebelangrijk om te weten hoe je in de markt ligt, maar volstrekt ongehoord om daarnaar te informeren.
Dus kijk ik de samenvatting na die ze gemaakt hebben. Ondertussen bespreken de leerlingen met gedempte stem (mevrouw werkt immers, dan ga je niet hardop praten) of ze wel of niet naar biologie zullen gaan. Ik ruik mijn kans en merk uiterst nonchalant op dat ik nog niet veel van hun klasgenoten heb zien lopen vandaag. Nee, de meesten zullen zich niet vertonen. Behalve natuurlijk bij Engels.
'Hoezo?'
'Je haalt het niet in je hoofd om daar niet heen te gaan.'
'Is dat zo moeilijk dan?'
'Nee.'
'Hebben jullie nog geen examens geoefend?'
'Jawel, minstens net zo veel als met u.'
'Eist meneer T. aanwezigheid? Volgen er sancties als je niet komt?'
'Nee en nee.'
Van mijn zorgvuldige nonchalance is weinig meer over, maar nu wil ik het weten ook.
'Maar waarom gaan jullie dan allemaal naar Engels?'
'Nou... stel je doet dat niet, en je haalt dan een slecht cijfer op je examen...'
'Ja, wat dan?'
'Nou, dan zegt meneer T. dus dat je dat volledig aan jezelf te danken hebt, omdat je niet elke mogelijkheid om te oefenen hebt aangegrepen.'
'Maar dat vind ik toch ook?'
'Ja.'
'En daar heb ik toch ook op gehamerd?'
'Ja. Maar u bent niet eng.'

Een mooi compliment. Of het wordt tijd om mijn imago wat bij te vijlen...

Moederdag

Vandaag is het moederdag en dus ben ik bij mijn ouders. Om mijn moeder eens te verwennen? Nouja, dat gaat een beetje moeilijk bij mijn moeder. Mijn vriendinnen klagen wel eens dat ik dominant ben in de keuken. Er zit wel wat in. Je kunt mij best helpen, maar dan wel precies zoals ik het wil hebben. Ook de vriendinnen van Zus zeggen: 'als M. in de keuken is, is M. de baas'. Klopt ook. Behalve als mijn moeder in de buurt is, want die overruled echt elke keukendominantie glansrijk.
Vroeger was moederdag voor mijn moeder dan ook een kwelling. Al voor ik moederdag bewust meemaakte, werd het obligate ontbijt op bed afgeschaft. Kruimels in bed, daar wil ze niets van weten. Later probeerden wij nog wel eens om voor haar te koken, maar dan zat mijn moeder zo gekweld te kijken in de kamer, dat we er maar mee stopten. Zelfs de afwas doet ze het liefst zelf. Hoera, toch nog iets waarin ik van haar verschil. Hoewel ik liefst wel wil dat andere mensen (lees: Vriend) de afwas zo doen zoals ik het wil...
Maar goed, vandaag waagden we toch weer eens een poging. Door schade en schande wijs geworden (en uit praktische overwegingen, zowel Broer als Broertje hadden vanavond andere plannen) organiseerden Zus en ik voor vandaag een familielunch. Bijkomend voordeel is dat mijn ouders op zondag van tien tot twaalf van huis zijn, wat ons tijd gaf om zonder de priemende moederblik voorbereidingen te treffen. Broer haalde Belse broodjes, Broertje dekte de tafel en ik maakte tonijnsalade. Zus is zelf moeder, dus die kwam wat later, maar ze bracht wel allerlei lekker beleg mee. Zodra mijn ouders uit de kerk kwamen, was het weer duidelijk. Mijn moeder was verrast, zelfs aangenaam, maar vervolgens ging ze de tafel aanvullen, koffie en thee zetten, andere kaas pakken. Kortom, binnen een minuut had ze de regie volledig in handen. Wij zijn het allang verleerd om daartegen te protesteren. Dus gingen we lekker zitten en genoten. En voor toe had mijn moeder zelfgebakken appeltaart. Ik vraag me al de hele middag af of ze nou echt verrast was, of dat ze dat maar zei om ons tegemoet te komen...

Een kwestie van opvoeding

Eigenlijk had ik een uur geleden even een logje willen typen over wat wij vroeger thuis allemaal wél mochten. Ik betrapte mezelf er namelijk op dat ik al voor de tweede keer deze week zat te klagen op andermans log over mijn Spartaanse opvoeding. Die dat helemaal niet was. Nestbevuiling! Dat moet rechtgezet worden. Maar er kwam wat tussen. Wel iets wat met mijn opvoeding te maken heeft trouwens. Ik ging namelijk de lakens van ons bed verschonen en daar wil ik nu graag even over klagen. Geen rectificatie over mijn opvoeding, en dat zo kort voor moederdag! Sorry mam, ik zal het gauw goedmaken.
Ik ging dus het bed verschonen. Vriend is namelijk ziek en hij ligt al de hele dag in bed met koorts. Arme Vriend. En dat terwijl ik heerlijk in mijn geboortedorp zat, bij mijn moeder aan tafel. Aha, toch kans voor een kleine goedmaker: ik kom nog steeds heel graag thuis, minimaal een weekend per maand. En in de vakantie liefst ook een dagje zonder Vriend. Gewoon lekker een beetje rondscharrelen in mijn ouderlijk huis. Koffiedrinken, lunchen, boodschappen doen, boekje lezen. Kan het nog fijner? Ja, want vandaag gecombineerd met de zorg voor mijn neefje. Zus moest namelijk bij wijze van uitzondering werken op woensdag. Koffiedrinken, lunchen, boodschappen doen, boekje lezen en tutten met een baby! Heerlijke dag gehad dus.
Maar niet zonder schuldgevoel. Vriend sms'te tijdens de lunch dat hij ziek naar huis was gegaan en met hoge koorts in bed lag. Maar ik kon rustig bij m'n ouders blijven, hij zorgde wel voor zichzelf. De schat. Voor de vorm toch even gebeld of ik echt niet hoefde te komen, maar niet al te hard aangedrongen.
Na een heerlijk maal ben ik op m'n gemak terug naar Amersfoort gereden en zo kwam ik pas tegen negenen thuis bij Vriend. Ter compensatie installeerde ik hem op de bank onder mijn lievelingsdekentje en voorzag hem van een boterham en een glaasje ranja. Bovendien beloofde ik het bed te verschonen. Want als je koorts hebt, krijg je voor het slapen gaan schone lakens (zie daar dan weer een voordeel van een opgeruimde moeder, of een nadeel bedenk ik nu, vul dat zelf maar in). Nadat ik mijn mail had gelezen (first things first), toog ik aan het werk. Normaal gesproken verschonen wij het bed altijd met z'n tweeën en ik weet nu ook weer waarom. Ik kan in de nieuwe kast niet bij het beddengoed. En vervolgens stopte ik ook nog het in je eentje onhandelbare dekbed van 2.40x2.20 verkeerd om in de hoes. Waar ik dan weer pas achterkwam toen het al helemaal goed zat. Nouja, niet dus, maar bij wijze van. Kon ik weer opnieuw beginnen. Zucht.

Nu ik dit zo teruglees, denk ik: 'mens, waar zeur je over?'. Florence Nightengale, die had wat te zeuren en die deed het dan weer niet. En u denkt dat waarschijnlijk ook. Maar hee, dit is mijn log, dus ik publiceer het lekker toch!

vakantieverwondingen

Ik las net bij Octavie iets over vakantieverwondingen en nu moet ik toch even over die van mij schrijven. Zeilen gaat bij mij nooit helemaal zonder kleerscheuren. Op de boot zitten namelijk overal hoekjes en scherpe randjes waar je achter kunt blijven hangen zodat je je vel openhaalt. En al te ruim is het ook niet, dus je stoot je makkelijk, wat dan weer voor fraaie blauwe plekken zorgt. Nee, veel knapper word ik er niet van. Hoewel, wel lekker bruin, maar dat terzijde.
Deze keer heb ik het wel erg bont gemaakt (voel je 'm?). In Workum (verder overigens een alleraardigst plaatsje en hometown van voddenschilder Jopie Huisman) regende het toen wij er net hadden aangelegd (niet in de regen gezeild dus!). Toen het droog was wilden wij zo snel mogelijk naar een café want er moest nodig geluncht worden. Misschien dat ik, dromend van uitsmijters en pannenkoeken, wat onvoorzichter was dan anders. In elk geval had ik helegaar niet in de gaten dat de steiger door de regen spekglad was. En dus ging ik grandioos onderuit. Nu loop ik al sinds woensdag met een stel blauwe plekken op m'n benen waar menig kickbokser van onder de indruk zou zijn. Voor mij vandaag geen rokje...

Zeilen in de regen

Mooi niet dat ik ging zeilen in de regen. Maar als je dan op het IJsselmeer vaart, en de haven is welliswaar in zicht, maar toch zeker nog een uur varen, en er steekt een bui op, wat dan? Overboord springen en de rest zwemmen? Nee hoor, dan zeil je dus in de regen. En hoe!
Uit zo'n bui kan behoorlijk wat wind komen. Dat werd nog even spannend. De boot was niet meer te besturen en onder het uitroepen van voornamelijk drieletterige woorden gooide Vriend de zeilen los, waarna de fok er vandoor dreigde te gaan. Heldhaftig als ik ben, rende ik naar voren om de fok binnen te halen. In de stromende regen motorden we vervolgens de haven van Stavoren in. Omdat het maar bleef regenen zijn we daarna in vol ornaat op zoek gegaan naar een restaurant waar we warm en droog konden zitten. En zo ging ik voor het eerst van mijn leven uit eten op rubberen kaplaarzen.

vakantieplannen

Vriend en ik hadden bedacht dat we in de meivakantie lekker zouden gaan zeilen. Vriend en ik hebben namelijk een zeilboot. Nou ja, Vriend heeft een zeilboot. Dat zit zo. Vriend is it'er. Toen Vriend met dat werk begon, was de it booming, en dat was goed voor de portemonnee van Vriend. Bovendien kende Vriend mij toen nog niet, en ook dat was goed voor de portemonnee van Vriend. Toen ging Vriend een beetje sparen en toen kocht Vriend een zeilboot.
De afgelopen jaren was het in de meivakantie steeds retelekker weer, maar Vriend had geen vakantie. Die zat braaf op kantoor te it'en en te dromen van zeilen. Dat gingen we dit jaar anders doen. Vriend nam vrij en wij zouden gaan zeilen.
De afgelopen weken was het prachtig zeilweer, maar nog geen vakantie. Helaas zijn de verwachtingen voor de komende week minder zonnig. En als ik ergens de pest aan heb, dan is het wel zeilen in de regen. Ik ben heus niet van suiker, maar in de regen op de boot, bah. Bij het idee alleen al speelt mijn trauma op. Dat heb ik opgelopen op onze eerste gezamenlijke zeilvakantie. Na twee dagen van café naar café in druilerig Stavoren (een prestatie op zich), waren de weergoden ons volgens Vriend gunstiger gezind, en zetten we koers naar Sneek. Van Stavoren tot Sneek regende het aan een stuk door. Ik had plassen in mijn mouwen en meer rimpels in mijn vel dan Cisca Dresselhuys. Binnen zitten bood geen soelaas, want daarvan werd ik in no time hartstikke misselijk. Sindsdien is het helemaal uit tussen mij en zeilen in de regen.
Zojuist verkondigde Marjon de Hond opnieuw dat het morgen gedaan is met het lekkere weer. Het wordt kouder en natter. Dus waar gaan Vriend en ik naartoe? Zeilen in Friesland. Wij gaan bewijzen dat Marjon ongelijk heeft! En mocht ze toch gelijk hebben, dan zal de plaatselijke horeca haar dankbaar zijn. Want mooi niet dat ik ga zeilen in de regen!

vakantie

Vandaag begint 'ie dan eindelijk, de felbegeerde, langverwachte meivakantie. We hebben er elf hele weken naar uitgekeken met z'n allen. Als u kantoorslaaf of een medemens uit een andere beroepsgroep bent, zult u denken: 'waar heb je het over', maar voor ons onderwijsmensen is elf weken echt een niet te overziene hoeveelheid weken waar we ons dapper maar met de nodige moeite doorheen hebben moeten slepen.
Eigenlijk is mijn stelregel dat het aantal weken tussen twee vakanties maximaal het aantal weken van de grote vakantie mag bedragen. En daar zaten we nu ruimschoots overheen! Dat was te merken. De rek was er al een poosje uit. Collega's snauwden elkaar af, leerlingen hingen apathisch in hun bankjes en de voltallige directie was onvindbaar, bang voor schadeclaims en andere klachten.
Maar aan alles komt een eind en vandaag is het dan eindelijk zo ver. De vakantie begint. En vreemd genoeg is die dus eigenlijk gisteren begonnen. Want vandaag verwachten de leerlingen dat we alleen nog maar 'iets leuks' gaan doen, dat ze eerder weg mogen of dat je een video in de sleuf duwt en zelf alvast aan je vakantieslaap begint. Het eerste uur heb ik me nog geweerd. Dapper instrueerde ik de vierde klas over de slotopdracht voor het schrijfdossier. Daarna ging het van kwaad tot erger. Met vwo 6 beraamde ik plannen om de kluis te kraken met examenresultaten. Onderdeel van het masterplan was mijn wassen beeld uit Tussaud te laten overkomen (dat bestaat, natuurlijk). Met de derdeklassers speelde ik een uurlang het reuzelollige moordspel, waarin Britney Spears een moord pleegde met een condoom in de koelcel. En toen havo 5 zojuist voorstelde om galgje te gaan spelen, heb ik gecapituleerd. Prettige vakantie!