Vriend versus zelfredzaamheid

Zojuist las ik over Rosalie en haar nieuwste aanwinst Frits. Het relaas heeft mij aan het denken gezet. Eerst over het feit dat onze iPod ondanks jarenlange trouwe dienst geen naam heeft. Best zielig eigenlijk, voor zo'n fijn apparaatje. Maar Vriend en ik spreken liefdevol over de iepod dus eigenlijk heeft ie wat dat betreft geen klagen.
Verontrustender vond ik mijn gedachtegang over het flippende muziekdoosje. Daarbij bleek dat mijn zelfredzaamheid echt beneden alle peil is. Even een kleine toelichting voor de mensen die te lui zijn om eerst Rosalies verhaal te lezen: zij kocht een nieuwe iPod, sloot het ding aan, plempte het vol muziek en danste vervolgens door de kamer tot het nieuwe speeltje het begaf. Mijn eerste gedachte: 'o, dan zou ik hem aan Vriend geven, met de mededeling 'hij is stuk' en kniezend wachten tot Vriend hem gefikst had.' Heus, zo dacht ik het letterlijk.
'Maar,' dacht ik verder, 'als je nou geen Vriend hebt, dan ben je mooi de pineut.' Hier werd het dus wat hypothetisch, want ik heb 'm wel, en als ik 'm niet had, had ik zeer waarschijnlijk ook geen iPod. Maar goed, dat dacht ik niet, dat denk ik nu en zo wordt het allemaal wel erg wat als. Terug naar mijn gedachte. Je zou toch maar zo de pineut zijn.
'In dat geval zou ik teruggaan naar de winkel en bevallig met mijn ogen knipperend wachten tot het winkelpoppetje het apparaat gefikst had.' - DVN is een gehaaide consument, mensen. Kniezen werkt niet in winkels, bevallig knipperen wel. - Zo zou ik het aanpakken. Het zou echt nooit in mijn opkomen om een youtube-filmpje te zoeken met instructies om de gadget zelf te reparen. Nooit.