En bedankt

De dame voor mij in de rij kijkt achterom en ziet mijn boodschappen. Drie dozen celebrations, drie emmertjes met drop en winegums, twee appeltaarten en een abrikozenvlaai.
"Geef je een kinderfeestje?"
"Nee, deze zijn voor mijn collega's, deze voor mijn leerlingen en deze voor mijn leesclubje," antwoord ik terwijl ik de verschillende traktaties aanwijs. De dame glimlacht en wendt zich tot de caissière om haar wisselgeld en koopzegels in ontvangst te nemen. Nadat ze haar wisselgeld twee keer heeft nageteld draait ze zich weer om en vraagt: "Ben je een juf?"
"Nou, juf, ik geef Nederlands op een middelbare school."
Vol bewondering kijkt ze me aan. "En hoe oud zijn je leerlingen dan?"
"In principe tussen de veertien en de achttien, maar op het moment is de oudste twintig."
Haar bewondering groeit zienderogen. "En dat terwijl je zelf nog zo jong bent!"
Hier had ik natuurlijk bevestigend moeten knikken om me daarna zo snel mogelijk uit de voeten te maken. In plaats daarvan zeg ik: "ik word morgen 29."
Ze kijkt me nog eens aan en zegt: "Nee, dat is inderdaad niet al te jong."

Hoop in bange dagen

Helemaal happy in de vinex zou ik bijna vergeten dat we ook nog een hele dure brievenbus hebben in Amersfoort. Met een appartement erbij, dat dan weer wel. Bij het te koop zetten gingen we er vanuit dat we het in een maand of twee wel kwijt zouden zijn. We waren reuze optimistisch maar deden wel ons best om er zo veel mogelijk uit te slaan. Inmiddels zijn we negen maanden verder en tamelijk moedeloos. Laatst hoorde ik een collega zeggen dat hij op zoek is naar een huis en ik opperde direct ons appartement, 65 kilometer verder dan hij nu van school woont. Toen hij me daarop wees, bood ik hem mijn auto aan. Mijn bloedeigenste auto. Mijn lieve trouwe bolide die me al drie jaar overal naartoe brengt. Het moet niet gekker worden!
Gelukkig gloort er in deze tijden van kredietcrisis en instortende huizenmarkten inmiddels toch een klein lichtje aan de horizon. Afgelopen vrijdag was er namelijk een bezichtiging, en volgens de makelaar was het jonge stel, nu reuzegunstig voor ons woonachtig in een huurwoning, serieus geïnteresseerd. Alleen vertrokken ze dezelfde avond op skivakantie, zodat wij nu nog zeker een week in het ongewisse worden gelaten. Die skivakantie is an sich natuurlijk wel weer gunstig, want die wijst op kapitaalkracht, maar dat terzijde. Verder zou de makelaar vandaag nog een bezoeker van de laatste open-huizen-route terugbellen over een eventuele tweede bezichtiging. Heel voorzichtig durf ik dus weer een beetje te hopen. Hoopt u mee?

zondag, rustdag

Dit weekend hadden wij niks. Nouja, niks, vrijdagavond kwamen T. en M. en gisteren kwam vriendin A. even op de koffie, maar verder hadden we geen afspraken. Dat kwam omdat Zus op het punt staat haar tweede kind op de wereld te zetten en zodra dat gebeurt wil ik natuurlijk naar haar toe. Eigenlijk had ik erop gerekend dat het kind er inmiddels al zou zijn. Zus is weliswaar pas aanstaande donderdag uitgerekend, maar haar eerste zoon was ook een week te vroeg en ik wou het zo graag... Maar het kind houdt kennelijk niet van gure wind en heeft besloten om nog even te blijven zitten waar ie zit.
En zo hadden wij dus een heel weekend met tijd voor het vinex-paleis. In mijn hoofd had ik een heel lijstje met dingen die moesten gebeuren (opruimen, poetsen, boodschappen doen, veel tijd nemen om te studeren voor het koor, het vogelhuisje ophangen, een proefwerk maken, naar de bibliotheek, een nieuwe tandenborstel kopen, wassen, vouwen, strijken). En nee, dat vond ik niet ambitieus. Nadat ik zaterdag heerlijk zonder wekker wakker werd, ging ik natuurlijk eerst uitgebreid ontbijten. Daarna deed ik boodschappen, zodat ik al één item van mijn lijst kon schrappen voordat vriendin A. en haar dochter hier waren. Ik wilde zo veel mogelijk doen op zaterdag, zodat ik op zondag moe maar tevreden uit kon rusten. Na de gezellige visite ging het helaas bergafwaarts met de voortvarendheid. Ik hing een beetje rond en las wat in de krant. Daarna fietsten Vriend en ik op ons gemak naar de stad, hingen een poosje rond in de bieb en kochten een nieuwe tandenborstel. En toen was het alweer avond.
Vanochtend stond ik wat minder moedig op, want ja, die lijst. Maar ik ben niet kinderachtig en dus ruimde ik op en poetste ik de badkamer, de wc, de keuken, de woonkamer, de slaapkamers. Daarna verstuurde ik een paar e-mails en maakte ik een proefwerk voor de vierde klassen. Toen deed ik een poging om het vogelhuisje op te hangen, maar dat viel al van de spijker voor ik weer binnen was. Daar moet ik dus een ander haakje voor op de kop tikken. Intussen had ik twee wassen gedraaid en gedroogd, en de was van vorige week afgehaald. Na anderhalf uur strijken en vouwen kon ik ook dat item van mijn lijstje schrappen. Toen kookte ik een heerlijke ovenschotel. En nu hoef ik alleen nog maar te studeren voor de koorrepetitie. Maar ik ben moe. Ik wil nog een zondag!