Dubio's

Vandaag is een dag van dubio's. En dan ook nog van die irritante, waarbij op de achtergrond je geweten probeert invloed uit te oefenen op je beslissingen, en je het idee geeft dat je een Slecht Mens bent als je niet gehoorzaamt.
Octavie vraagt haar lezers om haar te vertellen wie zij allemaal in levende lijve kennen in blogland. Ik wil best gehoor geven aan haar oproep, maar moet ik dan ook het oud-studiegenootje vermelden wier log ik af en toe lees (vaak met afgrijzen), maar met wie ik geen contact meer heb en ook niet wil?
Vriend heeft vandaag in verband met zijn tienjarig dienstverband een reisje naar Barcelona gekregen. In de auto op weg naar huis neem ik me voor om even de stad in te gaan om een leuke reisgids te scoren en hem die vanavond cadeau te doen. Ik profiteer toch behoorlijk mee van dit gave cadeau. Maar thuis vind ik op verschillende plaatsen afwas (een terugkerend punt van discussie in ons huishouden) en ondanks zijn belofte van vanochtend meurt het huis naar vuilnis omdat Vriend de zak niet heeft verwisseld. Niet echt gedrag om te belonen, vindt u wel?
En dan nog die stapel met tweede correctie. Zal ik daar aan beginnen, nu Vriend toch nog in de file staat? Of zal ik lekker gaan loggen en daarna tv kijken?

sportdag

Ondanks dat we midden in de examentijd zitten, was het vandaag sportdag. Gelukkig was ik vanwege mijn briljante time-management gisteren al klaar met het nakijken van mijn examens (jawel, u leest het goed, binnen een week alles af! Driewerf hulde voor mijzelve). Vandaag kon ik dus onbezorgd gaan sporten. Gisteravond had ik me vast duchtig voorbereid. Sportschoenen opgediept en afgestoft; flesjes water koud gezet; shirtje met lange, shirtje met korte en shirtje met zonder mouwen klaargelegd (make up your mind, Erwin!) en op tijd naar bed natuurlijk.
De sportdag verliep prima. Mijn leerlingen bleken hartstikke sportief, maar ook genoeg doordrongen van de Olympische gedachte om mij af en toe mee te laten doen. Ze waren ook niet van suiker en speelden gewoon door toen het begon te regenen. Ze vonden het zelfs jammer dat de dag wegens veul regen vroegtijdig eindigde. Geen onvertogen woord dus. Hoewel...
Nadat de leerlingen naar huis gestuurd zijn, drinken de collega's nog wat in de kantine. Terwijl iedereen aan de koffie zit (nee, geen sportdrankjes, het blijven wel leraren), staan de collega's van BO (waag het niet om gym te zeggen) in de stromende regen hun materialen op te bergen.
'Toch wel schraal, dat niemand hen gaat helpen,' merk ik op.
'Schraal? Schraal?' briest mijn collega terwijl schuim verschijnt op zijn lippen, 'zij komen vanavond toch ook niet helpen als ik nog steeds examens zit na te kijken vanwege die o zo belangrijke sportdag?!'
Zelfvergenoegd roept mijn innerlijke ik: 'Ha, blijkbaar heeft niet iedereen z'n planning zo goed op orde!' Aan de buitenkant is hier niets van te zien natuurlijk. In plaats daarvan knik ik en hum instemmend. Dit is niet de tijd van het jaar om anderen om de oren te slaan met je eigen geweldige planvermogen.

examenstress

Van de week las ik over de nieuwste ireële angst van Rosalie; gisteren kon ik constateren dat mijn eigenste seizoensneurose terug is van weggeweest. Ik heb last van examenstress. Niet in de meest gebruikelijk betekenis. Mijn stress bestaat eruit dat ik voortdurend bang ben dat die examens gejat zullen worden. Of mijn tas met de examens erin. Of mijn auto met mijn tas met de examens erin.
Gisteren ging ik met Vriendin R. naar het Concertgebouw om te luisteren (en kwijlen) naar Thomas Hampson. Omdat ik wat te laat was vertrokken op school en omdat er wat te veel auto's mijn kant op wilde, was ik maar net op tijd in Amersfoort. Maar als ik in één vloeiende beweging mijn auto in de garage zou zetten en op mijn fiets zou springen, dan kon ik het nog net halen. Ik stopte alles wat ik nodig had in mijn handtas, zodat mijn schooltas niet mee hoefde. Die zette ik in onze garagebox, die ik op slot draaide. Ik haalde, hijgend maar toch, de trein. De blijdschap daarover werd echter overschaduwd door de angst dat er zou worden ingebroken en dat mijn schooltas dan gejat zou worden. De rest van de treinreis had ik het druk met mezelf bezweren dat dit echt niet ging gebeuren en met mezelf tegenhouden om Vriend te bellen zodat die de tas veilig zou kunnen stellen. Want zo'n neurose is één ding, maar om er nou aan toe te geven...

En aangezien ze niet gejat zijn, ga ik nu maar weer verder met nakijken.

Galabal

Gisteren was het weer tijd voor het eindexamengala. Elk jaar een fijn festijn, waarvoor kosten nog moeite gespaard worden. Op mijn school is het traditie dat de leerlingen als sterren over de rode loper naar binnenschrijden, begeleid door luid applaus van hun leraren. De vervoermiddelen waarmee de leerlingen zich naar die rode loper laten brengen, zijn elk jaar weer spectaculair. Ook de outfits en kapsels zijn zonder meer Weekend-waardig. Dit alles gecombineerd met het gegeven dat de plaats van handeling Zevenaar is, waar verder werkelijk geen drol te doen is, zorgt elk jaar voor veel publiek. Ouders, broertjes en zusjes, vrienden, verre neven, grootouders en andere belangstellenden staan al uren van tevoren bij de dranghekken om maar niets te hoeven missen. Ze zijn niet te beroerd om je flink uit te schelden of te duwen als je in hun zicht staat. Hallo, ik ben personeel hoor! Maar dat terzijde.
Na anderhalf uur oh en ah gaat het feest binnen verder. Natuurlijk een en al zien en gezien worden. En er moet gedanst worden. In het begin vlot dat niet, het is immers een schoolfeest, maar de hippe jonge juffen (me, me!) gaan dansen, een paar mannelijke waaghalzen sluiten zich hierbij aan en al snel volgen, aarzelend, de eerste leerlingen. Een half uurtje later is het nooit anders geweest en leeft iedereen zich uit op Proud Mary. Geweldig, zo'n schoolfeest.
Vandaag wordt er natuurlijk volop nagepraat. Wie deed het met wie, wie zag er niet uit, wie was er laveloos... Maar het leukste vind ik de leerlingen uit de lagere klassen, die vol ontzag zijn over die bijna-volwassenen op de drempel van een nieuw leven. Nadat ze mij uitgebreid hebben gecomplimenteerd met mijn verschijning vragen een paar v4-meisjes of het verder een leuke avond was. Ik zie aan de gezichten dat mijn antwoord - 'ja hoor, een leuk feestje, goede muziek, prima sfeer' - niet bevredigend is. Aarzelend vraagt er eentje: 'maar wat doe je nou eigenlijk, als je eenmaal binnen bent?'

facultatief

Deze week zijn de lessen voor de examenleerlingen facultatief. Mede vanwege het mooie weer beschouwen velen deze week toch vooral als de derde week meivakantie. In mijn lesuur havo 5 komen vier leerlingen opdagen. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig hoe druk het is bij mijn collega's, maar mooi niet dat ik daar rechtstreeks naar vraag. Het is reuzebelangrijk om te weten hoe je in de markt ligt, maar volstrekt ongehoord om daarnaar te informeren.
Dus kijk ik de samenvatting na die ze gemaakt hebben. Ondertussen bespreken de leerlingen met gedempte stem (mevrouw werkt immers, dan ga je niet hardop praten) of ze wel of niet naar biologie zullen gaan. Ik ruik mijn kans en merk uiterst nonchalant op dat ik nog niet veel van hun klasgenoten heb zien lopen vandaag. Nee, de meesten zullen zich niet vertonen. Behalve natuurlijk bij Engels.
'Hoezo?'
'Je haalt het niet in je hoofd om daar niet heen te gaan.'
'Is dat zo moeilijk dan?'
'Nee.'
'Hebben jullie nog geen examens geoefend?'
'Jawel, minstens net zo veel als met u.'
'Eist meneer T. aanwezigheid? Volgen er sancties als je niet komt?'
'Nee en nee.'
Van mijn zorgvuldige nonchalance is weinig meer over, maar nu wil ik het weten ook.
'Maar waarom gaan jullie dan allemaal naar Engels?'
'Nou... stel je doet dat niet, en je haalt dan een slecht cijfer op je examen...'
'Ja, wat dan?'
'Nou, dan zegt meneer T. dus dat je dat volledig aan jezelf te danken hebt, omdat je niet elke mogelijkheid om te oefenen hebt aangegrepen.'
'Maar dat vind ik toch ook?'
'Ja.'
'En daar heb ik toch ook op gehamerd?'
'Ja. Maar u bent niet eng.'

Een mooi compliment. Of het wordt tijd om mijn imago wat bij te vijlen...

Moederdag

Vandaag is het moederdag en dus ben ik bij mijn ouders. Om mijn moeder eens te verwennen? Nouja, dat gaat een beetje moeilijk bij mijn moeder. Mijn vriendinnen klagen wel eens dat ik dominant ben in de keuken. Er zit wel wat in. Je kunt mij best helpen, maar dan wel precies zoals ik het wil hebben. Ook de vriendinnen van Zus zeggen: 'als M. in de keuken is, is M. de baas'. Klopt ook. Behalve als mijn moeder in de buurt is, want die overruled echt elke keukendominantie glansrijk.
Vroeger was moederdag voor mijn moeder dan ook een kwelling. Al voor ik moederdag bewust meemaakte, werd het obligate ontbijt op bed afgeschaft. Kruimels in bed, daar wil ze niets van weten. Later probeerden wij nog wel eens om voor haar te koken, maar dan zat mijn moeder zo gekweld te kijken in de kamer, dat we er maar mee stopten. Zelfs de afwas doet ze het liefst zelf. Hoera, toch nog iets waarin ik van haar verschil. Hoewel ik liefst wel wil dat andere mensen (lees: Vriend) de afwas zo doen zoals ik het wil...
Maar goed, vandaag waagden we toch weer eens een poging. Door schade en schande wijs geworden (en uit praktische overwegingen, zowel Broer als Broertje hadden vanavond andere plannen) organiseerden Zus en ik voor vandaag een familielunch. Bijkomend voordeel is dat mijn ouders op zondag van tien tot twaalf van huis zijn, wat ons tijd gaf om zonder de priemende moederblik voorbereidingen te treffen. Broer haalde Belse broodjes, Broertje dekte de tafel en ik maakte tonijnsalade. Zus is zelf moeder, dus die kwam wat later, maar ze bracht wel allerlei lekker beleg mee. Zodra mijn ouders uit de kerk kwamen, was het weer duidelijk. Mijn moeder was verrast, zelfs aangenaam, maar vervolgens ging ze de tafel aanvullen, koffie en thee zetten, andere kaas pakken. Kortom, binnen een minuut had ze de regie volledig in handen. Wij zijn het allang verleerd om daartegen te protesteren. Dus gingen we lekker zitten en genoten. En voor toe had mijn moeder zelfgebakken appeltaart. Ik vraag me al de hele middag af of ze nou echt verrast was, of dat ze dat maar zei om ons tegemoet te komen...

Een kwestie van opvoeding

Eigenlijk had ik een uur geleden even een logje willen typen over wat wij vroeger thuis allemaal wél mochten. Ik betrapte mezelf er namelijk op dat ik al voor de tweede keer deze week zat te klagen op andermans log over mijn Spartaanse opvoeding. Die dat helemaal niet was. Nestbevuiling! Dat moet rechtgezet worden. Maar er kwam wat tussen. Wel iets wat met mijn opvoeding te maken heeft trouwens. Ik ging namelijk de lakens van ons bed verschonen en daar wil ik nu graag even over klagen. Geen rectificatie over mijn opvoeding, en dat zo kort voor moederdag! Sorry mam, ik zal het gauw goedmaken.
Ik ging dus het bed verschonen. Vriend is namelijk ziek en hij ligt al de hele dag in bed met koorts. Arme Vriend. En dat terwijl ik heerlijk in mijn geboortedorp zat, bij mijn moeder aan tafel. Aha, toch kans voor een kleine goedmaker: ik kom nog steeds heel graag thuis, minimaal een weekend per maand. En in de vakantie liefst ook een dagje zonder Vriend. Gewoon lekker een beetje rondscharrelen in mijn ouderlijk huis. Koffiedrinken, lunchen, boodschappen doen, boekje lezen. Kan het nog fijner? Ja, want vandaag gecombineerd met de zorg voor mijn neefje. Zus moest namelijk bij wijze van uitzondering werken op woensdag. Koffiedrinken, lunchen, boodschappen doen, boekje lezen en tutten met een baby! Heerlijke dag gehad dus.
Maar niet zonder schuldgevoel. Vriend sms'te tijdens de lunch dat hij ziek naar huis was gegaan en met hoge koorts in bed lag. Maar ik kon rustig bij m'n ouders blijven, hij zorgde wel voor zichzelf. De schat. Voor de vorm toch even gebeld of ik echt niet hoefde te komen, maar niet al te hard aangedrongen.
Na een heerlijk maal ben ik op m'n gemak terug naar Amersfoort gereden en zo kwam ik pas tegen negenen thuis bij Vriend. Ter compensatie installeerde ik hem op de bank onder mijn lievelingsdekentje en voorzag hem van een boterham en een glaasje ranja. Bovendien beloofde ik het bed te verschonen. Want als je koorts hebt, krijg je voor het slapen gaan schone lakens (zie daar dan weer een voordeel van een opgeruimde moeder, of een nadeel bedenk ik nu, vul dat zelf maar in). Nadat ik mijn mail had gelezen (first things first), toog ik aan het werk. Normaal gesproken verschonen wij het bed altijd met z'n tweeën en ik weet nu ook weer waarom. Ik kan in de nieuwe kast niet bij het beddengoed. En vervolgens stopte ik ook nog het in je eentje onhandelbare dekbed van 2.40x2.20 verkeerd om in de hoes. Waar ik dan weer pas achterkwam toen het al helemaal goed zat. Nouja, niet dus, maar bij wijze van. Kon ik weer opnieuw beginnen. Zucht.

Nu ik dit zo teruglees, denk ik: 'mens, waar zeur je over?'. Florence Nightengale, die had wat te zeuren en die deed het dan weer niet. En u denkt dat waarschijnlijk ook. Maar hee, dit is mijn log, dus ik publiceer het lekker toch!

vakantieverwondingen

Ik las net bij Octavie iets over vakantieverwondingen en nu moet ik toch even over die van mij schrijven. Zeilen gaat bij mij nooit helemaal zonder kleerscheuren. Op de boot zitten namelijk overal hoekjes en scherpe randjes waar je achter kunt blijven hangen zodat je je vel openhaalt. En al te ruim is het ook niet, dus je stoot je makkelijk, wat dan weer voor fraaie blauwe plekken zorgt. Nee, veel knapper word ik er niet van. Hoewel, wel lekker bruin, maar dat terzijde.
Deze keer heb ik het wel erg bont gemaakt (voel je 'm?). In Workum (verder overigens een alleraardigst plaatsje en hometown van voddenschilder Jopie Huisman) regende het toen wij er net hadden aangelegd (niet in de regen gezeild dus!). Toen het droog was wilden wij zo snel mogelijk naar een café want er moest nodig geluncht worden. Misschien dat ik, dromend van uitsmijters en pannenkoeken, wat onvoorzichter was dan anders. In elk geval had ik helegaar niet in de gaten dat de steiger door de regen spekglad was. En dus ging ik grandioos onderuit. Nu loop ik al sinds woensdag met een stel blauwe plekken op m'n benen waar menig kickbokser van onder de indruk zou zijn. Voor mij vandaag geen rokje...

Zeilen in de regen

Mooi niet dat ik ging zeilen in de regen. Maar als je dan op het IJsselmeer vaart, en de haven is welliswaar in zicht, maar toch zeker nog een uur varen, en er steekt een bui op, wat dan? Overboord springen en de rest zwemmen? Nee hoor, dan zeil je dus in de regen. En hoe!
Uit zo'n bui kan behoorlijk wat wind komen. Dat werd nog even spannend. De boot was niet meer te besturen en onder het uitroepen van voornamelijk drieletterige woorden gooide Vriend de zeilen los, waarna de fok er vandoor dreigde te gaan. Heldhaftig als ik ben, rende ik naar voren om de fok binnen te halen. In de stromende regen motorden we vervolgens de haven van Stavoren in. Omdat het maar bleef regenen zijn we daarna in vol ornaat op zoek gegaan naar een restaurant waar we warm en droog konden zitten. En zo ging ik voor het eerst van mijn leven uit eten op rubberen kaplaarzen.