Toetsweek

Mijn collega's en ik ergerden ons aan de vreselijke spelfouten die leerlingen maakten bij toetsen die niet specifiek over spelling gaan. Daarom voerden we voor die toetsen een spellingsbonus in. De laatste vraag op de toetsen van vwo 4 is nu standaard:

Controleer ten slotte je spelling. Als je antwoorden foutloos gespeld zijn, krijg je een scorepunt bonus. Bij één spelfout krijg je een half punt bonus. Bij twee of meer spelfouten krijg je geen bonuspunt.

Deze regel is zeer succesvol. De leerlingen spannen zich in om beter te spellen en op de gemaakte werken kun je zien dat ze de moeite hebben genomen om fouten op te sporen en te verbeteren. Veel leerlingen zetten er iets bij. 'Check', 'okay!' of een smiley. Vandaag schrijft een dyslectische leerling: 'Haha, bij mij heeft dat geen zin!'. Ter hoogte van 'bij' heeft ze een bijtje getekend. Jammer dat ik daar geen bonus voor kan geven.

De week die is geweest

Eigenlijk wilde ik een logje gaan schrijven over de mindere momenten van deze week. Het zou een selectie worden van de highlights, zou ik er bitter bij schrijven, want voor een uitputtende lijst was hier geen plaats. Ik zou schrijven over hoe ik omkwam in het nakijkwerk. Over de rampochtend waarop ik bij de verkeerde bushalte stond, in de trein constateerde dat ik een enorm gat in mijn panty had, de etos geen panty's in mijn maat verkocht en ik op school van een ander moest horen dat een van mijn naaste collega's een andere baan heeft. Over hoe ik vanochtend om kwart voor acht (op zaterdag!) ruw gewekt werd door de buren die hun terras gingen aanleggen en begonnen met zo'n trilplaat. Over hoe de buren aan de andere kant acht uur ook een mooie tijd vonden om met klussen te beginnen. Over hoe ik daar echt niet doorheen kon slapen en me na enkele verwensingen aan het buuradres maar aankleedde om aan mijn (werk)dag te beginnen. Over hoe het brood klem zat in de vriezer, over hoe de boterhammen afbraken die ik van het bevrijde brood wilde trekken. Over...
Maar toen belde mevrouw mijn zuster. Hartstikke vrolijk, omdat ze vanochtend als eerste van haar gezin wakker was om half acht. Haar dochter van vijf weken oud heeft sinds gisteren door dat je 's nachts best zonder eten kunt. Zus belde terwijl ze een boterham voor haar zoon smeerde. En nog een, want de eerste was net genoeg voor z'n holle kies ('t is wel familie...). Terwijl ik getuige was van de gezellige familiegeluiden kletsten Zus en ik over de afgelopen week. Nog voordat ik mijn ongenoegen over de buren had geuit was ik er eigenlijk wel weer overheen. Dus ik vertelde over hoe ik deze week auditie deed om mee te zingen in een operette, en werd aangenomen. Over hoe ik gisteren toch nog toestemming kreeg voor een schoolreisje naar Antwerpen aanstaande dinsdag. Over hoe Vriend mij naar de trein bracht nadat ik de bus miste. Over de fraaie commentaren van mijn mentorleerlingen bij hun cijferlijst ('Die van biologie zal wel zeggen dat ik niet hard genoeg werk, maar zelf heeft hij onze werkstukken na vier weken nog steeds niet nagekeken.'). Over hoe mijn mentorleerling werd weggestemd uit X-factor, waardoor ik daar nu niet meer naar hoef te kijken. (Ik vind het oprecht jammer voor haar hoor, maar wat een k*tprogramma is dat!) Over hoe heerlijk het is dat het lente is. Over onze nieuwe tuinset. Over...
Moraal van het verhaal? Alles is perceptie. Dat ga ik vandaag zachtjes voor me uit murmelen terwijl ik mondelingen voorbereid in een sandwich van klusgeluiden.

ervaringsdeskundig

Een leerling komt te laat binnen.
'Sorry mevrouw, maar ik ben net gevallen.' Op zoek naar medelijden maar tegelijk trots laat ze me haar geschaafde handen zien.
'Hoe is dat gebeurd?'
'Ik ging aanhangen bij een vriendin en dat ging nogal lekker, maar toen kwam er een bocht en dat leek me toch wat eng zo hard, dus ik liet los en remde, maar toen blokkeerde mijn rem en daar lag ik.'
'Je moet ook niet aanhangen, dat is hartstikke gevaarlijk.'
'Dat zegt mijn vader ook altijd, maar die deed het zelf ook tot hij een ongeluk kreeg. Ik denk dat ik er nu maar mee zal stoppen.'

leerlingen versus digibeten 1-0

Ict en een middelbare school, het blijft een moeizame combinatie. Voor de carnavalsvakantie was er hier wekenlang gedonder over de laptopkarren. Diverse collega's constateerden dat hun leerlingen niet konden inloggen omdat er 'iets' aan de hand was met de laptops. Je moest bijvoorbeeld Bob heten om in te kunnen loggen. Of je kon wel inloggen, maar dan stond het scherm op z'n kop. En als je dat dan rechtzette (ik oogste alom lof omdat ik de toetsencombinatie daarvoor kende), dan deed de muis het niet meer. Kortom, met die laptops was niet te werken (en dan heb ik het nog niet eens over de accu's, die door onverantwoord gebruik binnen de korste keren gaar waren). Na weken van ontkennen en hoog van de toren blazen over de briljante beveiliging was de helpdesk in de vakantie dan toch bereid de laptops te inspecteren. En wat bleek? De leerlingen bleken toch slimmer dan ze bij de helpdesk gedacht hadden. Vriend en ik (ik doe thuis regelmatig mijn beklag over de deze en andere misstanden) gniffelden erom en riepen dingen over 2009 en wake up call.

Gisteren trof ik een mail aan in mijn inbox die te mooi was om hem ongemerkt te laten passeren. Mijn afdelingsdirecteur mailde een waarschuwing van de helpdesk door. Een citaatje:

Zonder er ook maar enige kennis van te hebben het volgende heb ik geprobeerd een ICT boodschap te vertalen naar ons:
* Leerlingen met een IPhone kunnen gewoon op het netwerk van Candea. Heeft met Windows en Apple te maken. Erg? Nee, maar tijdens toetsen vragen leerlingen (als ze het al vragen) om hun mobiel als rekenmachine te mogen gebruiken of doen net alsof dat zo is. Ze kunnen dan gewoon tijdens de toets googelen en antwoorden opzoeken. Dus beware.

Kennelijk heb ik dus collega's die leerlingen hun mobiel laten gebruiken als rekenmachine. En, treurig maar waar, die mensen weten dus niet dat je ook het internet op kunt met een 'gewone mobiel' (niet alleen de zelfs voor mijn collega's te onderscheiden IPhone) en zonder toegang tot de school-wifi. Hoewel ik normaal mijn schouders ophaal over de kloof tussen 'ons' en de leerlingen, kon ik dit toch niet laten passeren. Ik mailde mijn collega's om hen hierop te wijzen. Als voorbeeld bracht ik de door mij en Vriend glansrijk gewonnen onmogelijk geachte en toch foutloos gemaakte quiz op een personeelsfeestje in herinnering. Kwestie van mobiel internet.Veel collega's keken toen alsof wij ter plekke water in wijn veranderden.

Per ommegaande krijg ik een mail terug.

Een illustere generatie is bezig langzamerhand het contact met de wereld van enen en nullen kwijt te raken. We zij aan de verliezende hand!! Ik zou zeggen digibeten overal: verenigt U!

Er is hier echt nog een hoop werk aan de winkel...

Papegaaitje...

Of ik nog leef? Ja hoor, ik ben er nog. Of het nog wel goed gaat dan? Ja hoor, dat ook. Beetje druk misschien, maar dat is niets nieuws. Waarom ik dan toch geen logjes meer geschreven heb de afgelopen weken? Ja, dat weet ik eigenlijk zelf ook niet. 't Is niet dat er niets gebeurd is. Ik kreeg een prachtig babynichtje, ik vierde vakantie, ik deed leuke dingen met vriendinnen, ik geniet volop van het wonen in de vinex en ik ga met veel plezier weer naar school. Stof genoeg dus, maar ik had gewoon even geen inspiratie om daar wat over te schrijven.
Ik heb nog wel een paar pogingen gedaan hoor. Over het opruimen na de housewarming, maar dat werd een saai verhaal over hoe harmonieus Vriend en ik kunnen samenwerken. Over hoe ik met vriendin F. bedacht dat het leuk zou zijn als men irl ook af en toe spontaan een Bollywood-dansje zou doen, maar schrijven over dansen is niet makkelijk. Over een leerling bij wie het thuis maar niet wil lukken, maar daar word ik zo verdrietig van. Over hoe het Vriend maar niet wil lukken om z'n spullen op te ruimen, maar dat werd dan weer een zuur verhaal.
Kortom, het werd even niets. De komende tijd heb ik over inspiratie niets te klagen. Ik kan u bijvoorbeeld trakteren op een bloemlezing van onnozele antwoorden uit het vandaag na te kijken literatuurtentamen. Hopelijk dus later meer.