Vrijdagmiddagmeligheid

'Mevrouw, heeft u de toets al nagekeken?'
'Bijna. Als jullie nou deze en deze opdracht gaan maken, dan zorg ik dat ik aan het eind van de les de cijfers voor jullie heb. Maar dan moet het wel echt stil zijn, want ik kan me niet concentreren als er gekletst wordt.'
De klas gaat aan het werk en is werkelijk muisstil. Een unicum in deze drukke, soms ronduit vervelende v6-groep. Het is stil en het blijft stil. Iets te stil zo op de vrijdagmiddag, dus ik besluit om een geintje uit te halen. Ik vergroot de mijn pennenstreken een beetje. Ik zucht eens terwijl ik een blaadje omdraai. Ik adem luid uit door mijn neus. Ik frons mijn wenkbrauwen.
Al snel zie ik de eerste leerling zijn buurman aanstoten. Ik ga nog even door. Steeds meer leerlingen krijgen het in de gaten, maar het blijft stil.
Na een diepe zucht houdt een wat onzekere jongen het niet meer vol. 'Waarom zucht u toch zo, mevrouw?'
'Daar kom je zo wel achter,' zeg ik met een grafstem.

'Mensen,' zeg ik met een donkere stem, 'het is me wat met deze toets.'
- stilte -
'Er is maar één 5.4 gehaald. Ik zal toch eens met collega S. moeten afspreken dat hij de volgende toets wat moeilijker maakt.'

Nog heel even is het stil en dan beginnen ze om ter hardst te roepen dat ik gemeen ben.

Sancta sanctorum

Op verzoek van Cyriel gun ik u vandaag een blik in het heilige der heiligen, mijn handtas. Ofwel hutkoffer, zoals Vriend hem graag noemt. Het is een geweldige tas, die naast de standaarduitrusting (de dingen die ik er niet uithaal als ik weer thuiskom en telefoon en portemonnee overhevel naar bijvoorbeeld mijn schooltas) plaats biedt aan alles wat ik maar mee zou willen nemen. Een verjaardagscadeau van mijn onvolprezen Zuster, die vond dat ik als volwassen vrouw (ik werd 25) toch echt eens aan de handtas moest. Maar omdat ik natuurlijk wel DVN mocht blijven, hanteerde zij naast haar eigen overwegingen ook het criterium dat de tas een boek moest kunnen herbergen.
Mijn zus is in haar opzet geslaagd, want ik ben inmiddels zeer gehecht aan mijn tas. Er kan met gemak een boek in, en dan niet alleen zo'n lullig pocketboekje waar je maar een halve treinreis mee vooruit kunt, maar naast de standaarduitrusting is rustig nog plaats voor het Schervengericht ofzo. Elegant? Ach ja. Handig? Zonder meer!
Maar goed, Cyriel wil dus weten wat er in mijn tas zit. Ik heb hem voor de gelegenheid helemaal leeggeruimd en dit was het resultaat. Geheel tegen mijn principes doe ik er zelfs een foto bij. Maar zonder nummertjes, dat zoekt u zelf maar uit.



- een sudokuboekje (altijd fijn als je wat tijd moet doden)
- een cryptogrammenboekje (altijd fijn als je wat tijd moet doden, maar geen zin hebt om te sudokuën)
- een volle strippenkaart (die stop ik maar niet meer terug)
- een half pakje papieren zakdoekjes
- een bijna leeg pakje papieren zakdoekjes (als je verdrietig bent, ga je niet eerst nadenken over welk pakje je al had aangebroken, toch?)
- maagpilletjes voor Vriend (omdat hij die doorgaans vergeet als we buiten de deur eten)
- een blikje waar vroeger pepermuntjes in zaten, maar waarin ik tegenwoordig kauwgom bewaar en dat kennelijk minder goed sluit dan ik dacht)
- een lege pillenstrip (zie de strippenkaart)
- de pinbon van het verjaarscadeau voor Zuster (waarvoor ik nog geld krijg van Broer en Broertje, meteen even regelen)
- een azaronstick ( beetje of season, trek zelf uw conclusies over de regelmaat waarmee ik de hutkoffer uitmest)
- een spiegeltje
- twee vaseline lippenbalsemblikjes (waarvan eentje in mijn toilettas hoort te zitten)
- labello sun (zie de azaron)
- lipgloss (ik ben zuinig op mijn lippen, dat blijkt maar weer)
- twee vochtige handreinigingsdoekjes (keertje meegegrist uit een restaurant, want altijd handig)
- handcrème (mijn lievelings, van Neutrogena, naar Noors recept, ongeparfumeerd en ideaal voor de superschrale handen die ik krijg van bordkrijt)
- een stemvork (die hoort eigenlijk bij mijn zingspullen te liggen, maar zit nog in mijn tas sinds de zingvakantie in Spanje, dus zie eigenlijk ook de azaron)
- een puntenslijper
- een gum
- geen potlood (dat hoort er wel in te zitten, maar is er niet!)
- een pen
- een hartje dat kan knipperen en dat je met een magneetje aan je kleren kunt maken (gekregen op de bruiloft van een collega van Vriend)
- twee stukjes kauwgom (ongebruikt)
- een wereldbolletje dat gaat knipperen als je gsm actief is
- een rubbertje van mijn gsm-headset (dat ik al een hele tijd kwijt was, waardoor ik nu steeds oorpijn heb na het hands free bellen)

Zo, Cyriel, is je nieuwsgierigheid bevredigd? Eigenlijk zou ik je moeten bedanken voor je opdracht, want er is weer heel wat rechtgezet!

En nu mag ik het stokje doorgeven. Ik wilde wel eens weten wat Octavie en Rosalie zoal met zich meedragen, maar zij zijn al door Cavia Magistra opgeroepen. Daarom daag ik nu Joeltje uit, die ik helegaar niet ken, maar wel al een poosje trouw lees. Vergeef mij mijn brutaliteit! De regels (stukje knippen/plakken van Cyriel):
1. Kieper uw handtas om, trek een foto en geef een woordje uitleg.
2. Plaats een link naar degene van wie je de opdracht hebt gekregen.
3. Zoek maximum 3 andere mensen die volgens u in het bezit zijn van een sakosch.
4. Link in je bericht naar deze blogs.
5. Verwittig de pineut.

als...dan...

In het werkhoekje naast onze werkkamer worstelen twee 6vwo'ers nog wat met de logica. Met de deur open zit ik een toets na te kijken.
Leerling1, fluisterend: 'Logisch ongeldig. Heb ik het weer fout! Rot Nederlands!'
Leerling2, nog zachter: 'Sssht. DVN zit hiernaast en die heeft hartstikke goeie oren.'

logisch, toch?

'Als er haring in de koelkast ligt, dan stinkt de koelkast. O, dan ligt er zeker haring in de koelkast, want het stinkt behoorlijk.'
'Wie van jullie denkt dat deze uitspraak klopt?'

Achtentwintig vingers gaan omhoog. Dertig leerlingen kijken me verwachtingsvol aan. Twee lesuren en minstens tien voorbeelden verder, snappen dertig leerlingen waarom deze uitspraak niet juist is.

Oja, ik werk ook nog...

De verhuizing heeft een heleboel gevolgen. Natuurlijk zijn daar de voor de hand liggende gevolgen. Zo ben ik nu een echte vinex-bewoonster. En zo sjouwen Vriend en ik ons ineens helemaal suf omdat we nu twee trappen hebben ín ons huis, in plaats van erbuiten.
Maar er zijn ook de minder directe gevolgen. Zo is het op mijn werk al wekenlang één grote chaos. Ik vergeet afspraken. Ik vergeet materiaal te kopiëren. Ik vergeet werkstukjes na te kijken (nouja, vergeet, alsof ik tijd zou hebben als ik er wel aan dacht). Ik vergeet proefwerken klaar te leggen. Ik vergeet zelfs om de cijfers op tijd in te voeren, zodat de voorlopige rapportcijfers op de vergaderlijsten niet kloppen.

Dan zal DVN wel een hoop ruzie hebben op school. Niets is minder waar. Ik oogst niets dan begrip. Men vraagt of ik nog wel lekker slaap en neemt mij werk uit handen. Jammer dat je een verhuizing niet kunt faken, want het is werkelijk het ideale excuus als je je zaken niet op orde hebt!

Na een dag flink doorwerken

We kregen geen waterschade. En door een ingenieuze constructie met afplaktape en een verlengsnoer kunnen we zelfs wassen en drogen tegelijk. De keuken is helemaal naar mijn zin ingericht, al mis ik nog wel een aantal ontbijtbordjes en alle wijnglazen. Gelukkig ben ik van de verhuizing zo lam dat ik voorlopig wel zonder wijn kan.
Het inruimen van de kledingkast viel natuurlijk tegen. Eigenlijk had ik gehoopt dat we gisteren al veel eerder konden beginnen met uitpakken. Toen ik de kleren inpakte fantaseerde ik zelfs over hoe ik Moeder zou laten uitpakken, waarbij zij dan alles nog even zou strijken, want zo is zijn. Helaas was daar geen tijd voor, en stond ik dus vandaag zelf te vouwen. Strijken ging me echt te ver, dus mocht u mij of Vriend binnenkort tegen het lijf lopen en vinden dat wij er wat verkreukeld bij komen, dan weet u nu hoe het komt...

Tussen de dozen

Gisteren was het dan eindelijk zo ver: de verhuizing naar het Vinex-paleis. Halverwege kreeg ik een zenuwinzinking en besloot dat ik nooit meer ga verhuizen, tot ik kinderen heb die mijn bejaardenflat inrichten terwijl ik met een vriendin bij de Hema ga koffie drinken. Om half zes stonden alle dozen en meubels min of meer in de juiste ruimte en kalmeerde ik zowaar enigszins. Vriend C. en vriendin S. reden naar de Chinees, terwijl Vriend P. het bed in elkaar schroefde (gelukkig maar, want Vriend en ik hadden geen idee meer hoe dat ook alweer zat), Moeder de keuken begon in te ruimen en Vriend en ik als twee koploze kippen liepen te bedenken wat er eerst moest gebeuren.
Na het eten zetten Vriend C. en Zwager 'nog gauw even' de garderobekast in elkaar en toen verlieten ook de laatste hulptroepen het pand. Daar zaten Vriend en ik dan tussen de dozen. Wat eerder moeilijk leek, lukte toen wel. De prioriteiten werden gesteld. Het bed opmaken, de tv installeren en de bank ervoor zetten.
Inmiddels is het zondagmiddag en heb ik de keuken bijna zoals ik hem hebben wil. Vriend heeft de garderobekast afgemaakt en richt nu de werkkamer in. De buren boren en timmeren er lustig op los, terwijl wij proberen te raden welke klussen we horen. Voor vanmiddag staan nog enkele spannende onderdelen op het programma, met als verwacht hoogtepunt: de was doen (en hopen dat Vriend de boel goed heeft aangesloten zodat we geen waterschade krijgen).

En nu moet ik van Vriend weer aan de slag...

dag lieve kindertjes

Naast het grote verdriet heeft het overlijden van collega J. ook praktische gevolgen. Midden in het schooljaar krijgen we een nieuwe collega (dat had nog de nodige voeten in de aarde, maar mijn aanzet tot een verslag daarvan verzandde in een saai verhaal over vacatures in onderwijsland, dus dat heb ik er weer afgeknipt).
J. had drie examenklassen en die kunnen we niet zomaar doorschuiven naar de nieuwe collega. Twee ervan moeten naar zittende collega's en zodoende ben ik vanaf maandag de trotse juf van een havo 5. In ruil voor deze groep moest ik een van mijn huidige klassen afstaan en dat werd helaas mijn enige derde klas. Een gymnasiumklasje met tweeëntwintig brave meisjes en twee brave jongetjes. Sommige collega's hebben niet zo veel op met deze groep, want ze komen wat levenloos over, maar ik vind ze zo schattig. En aangezien ik als eerstegraads (een uitstervende soort) niet in leerjaar 1 en 2 mag werken, komt dit voor mij het dichtst in de buurt. (Niet dat ik niet blij ben met mijn baan, want bovenbouw is veul leuker, maar een zo'n kudde kindertjes is heerlijk voor de afwisseling).
Vanmiddag ging ik ze het droevige nieuws vertellen, in hun mentorles, want mijn eigen laatste les met hen was al ongemerkt voorbij gegaan. Toen ze van de schrik bekomen waren, vroeg ik of er nog vragen waren. Een meisje wilde, tot hilariteit van de rest, weten of het huiswerk voor maandag nu verviel. 'Nee, helaas, dat blijft gewoon staan. Meneer O. gaat met jullie verder waar we gebleven waren.' De volgende wil weten wie meneer O. dan wel mag wezen. Hij is toch niet streng? 'Hartstikke streng' zeg ik en meteen beginnen er enkele lipjes te trillen. Oja, deze kindjes nemen alles serieus, dus ik zeg maar gauw dat ik een grapje maak. Opgelucht beginnen ze te lachen. Ik spreek met ze af dat ik nog eens terugkom in de mentorles voor een leuke afsluiting. Als ik het lokaal wil verlaten, geven ze me spontaan een staande ovatie. Ik ga ze echt missen, de schatjes.