Daar zijn we weer

Ik was er even niet. Ik was er namelijk wel, volop zelfs, maar zo druk dat ik mijn virtuele ik maar even liet voor wat het was. Maar nu is het 2010 en heb ik twee weken kerstvakantie achter de kiezen. Ik ben dus weer helemaal fris en fruitig. As if.
Vanochtend kwam ik te laat op school omdat de snoozefunctie van mijn wekker het definitief heeft begeven en/of de sneeuw zorgde voor ernstige verkeershinder. Deze samenloop werd mij fataal. Onder normale omstandigheden had ik het te laat opstaan nog wel kunnen compenseren met wat haastwerk, maar dat zat er nu niet in. Onder normale omstandigheden had de sneeuw me mijn voorschoolse voorbereiding en koffie gekost, maar zou ik nog wel op tijd geweest zijn voor de eerste les.
Het tweede lesuur was een tussenuur. Vijf minuten voor het einde van het derde lesuur kwam ik erachter dat het derde lesuur voor mij geen tussenuur had moeten zijn. Ik heb de hoop voor vandaag dus maar opgegeven. Ik zit het wel uit, en dan proberen we het morgen wel weer opnieuw. En tot die tijd heb ik in elk geval wel warme voeten, want na drie dagen afzien ben ik gezwicht en heb ik, geheel tegen mijn eigen principes en het overbiddelijke oordeel van mijn modebewuste (liever een nat pak dan een regenpak, het bestaat nog steeds) leerlingen, toch mijn wandelschoenen aan naar school.