Arme ziel

Afgelopen zaterdag stond ik om half vijf in de regen met mijn zieltje onder mijn arm in het centrum van Nijmegen. Helegaar alleen. En dat terwijl ik die ochtend fluitend was opgestaan om zeven uur (heus, en dat op zaterdag). Ik ging namelijk de hele dag lekker zingen. Daarna zou ik samen met Vriend in Arnhem gaan eten bij vriendin A. en haar man. Ik had haar al twee weken niet gezien (onwaarschijnlijk lang voor ons doen) en verheugde me zeer op de dag.
Na het opstaan werden de tekenen allengs ongunstiger en dus had ik dit misschien kunnen zien aankomen. Optimistisch van aard als ik ben ging ik echter monter op weg naar het station, volledig gehuld in regenpak, want het kwam met bakken uit de lucht. De treinreis verliep vlekkeloos en ik kreeg van de mannetjes in de fietsenstalling een spiksplinternieuwe ov-fiets (briljante uitvinding! Note to self: schrijf een logje ter meerder eer en glorie van dit prachtige initiatief). Fluitend fietste ik naar de alternatieve repetitielocatie. In de kerk waar wij normaal gezien repeteren, konden we niet terecht vanwege een begrafenis. Hierin ziet u misschien voorteken twee (het begon al met de regen), maar och, uitvaarten horen bij de kerk als lessen bij een school, dus ook hierdoor was ik niet van mijn stuk gebracht.
Keurig op tijd arriveerde ik op de voornoemde locatie, alwaar nog slechts een derde van de koorleden present was. Dit zorgde wel voor een deukje in mijn opgewekte gemoed. Als ik ergens een hekel aan heb, dan zijn het laatkomers! Maar hee, we gingen zingen en zingen is fijn, dus ook hier stapte ik snel overheen. Na het inzingen werden de dames naar een andere ruimte gestuurd terwijl de dirigent met de heren achterbleef. Helaas had de enige andere aanwezige alt haar partij niet bestudeerd, waardoor wij met z'n tweeën regelmatig de mist ingingen. Heus, ik kan best een mopje Schütz zingen, maar als er naast je iemand voortdurend de verkeerde noten zingt, wordt het toch lastig! Niet goed voor de gemoedstoestand, maar aan alles komt een eind. Ook aan groepsrepetities. Alt nummer 3 arriveerde bovendien, waardoor het zingen wederom een prettige in plaats van frustrerende activititeit werd.
Vriend C. (tevens man van vriendin A. en lid van het koor) vertelde in de pauze dat zijn echtgenote ziek te bed lag. Tot zo ver de eetdate waar ik zo naar uit had gezien. En daarna ontvouwde zich het drama in volle omvang. Na de lunchpauze kwamen wederom meedere koorleden veel te laat op de repetitie. Tijdens het zingen van een prachtig Bachmotet aan het eind van de repetitie werden de alten volledig onterecht beschuldigd van uit de maat zingen. En na de repetitie bleek dat niemand nog even mee ging naar de kroeg. Niemand! Terwijl de kroeg toch hoort bij de repetitiedag als... Juist.
Daar stond ik dus. Om half vijf. Met honger. In de regen. Zonder vrienden. Anderhalf uur sporen van huis. Vriendin F.? Die had haar vader op bezoek. Vriendin A2? Die had haar vriendje vier dagen niet gezien. Vrienden P.&S.? Die kregen al andere eetgasten.
Naar Dronten dan maar, naar Vriend, die daar bij z'n ouders bleef eten nu de eetdate niet doorging. Nijmegen - Dronten, da's niet leuk met het ov, maar je moet er wat voor over hebben. Op naar het station. "Wegens werkzaamheden wordt reizigers naar Zwolle geadviseerd om via Amersfoort te reizen." En toen werd het mij toch echt te veel. Amersfoort, anderhalf uur sporen vanuit Nijmegen. En dan nog eens anderhalf uur naar Dronten. Terwijl ik in Amersfoort woon...

Twee uur later zat ik heerlijk op de bank met een bordje pasta met broccoli (vindt Vriend vies dus dat eten we nooit) en gorgonzola, naar een of ander domme sitcom te kijken. Want je kunt wel even rondlopen met je ziel onder je arm, maar je moet niet overdrijven natuurlijk.