Het is zondagochtend. Vriend slaapt nog. Ik zou ook wel willen, maar ik ben wakker. Klaarwakker. Ons huis is op het moment namelijk volstrekt niet om aan te zien. Gisteren hebben we met hulp van vriendin R. een heleboel werk verzet, uitvoering van de plannen zoals reeds beschreven in #1 van deze serie. Maar het is nog niet klaar! Overal in huis ligt Ikea-zaagsel. Er staan genoeg zakken met oude kleren om heel dakloos Amersfoort van een nieuwe garderobe te voorzien. De kast mist nog een paar planken. De kleren zijn er overhaast ingesmeten. Overal ligt gereedschap. En daar word ik zo onrustig van! Ik kan hier slecht, heel slecht tegen. En dat terwijl slechts twee dagen geleden het hele huis kraakhelder en volledig ordentelijk was. Aargh!
Terwijl ik ontbijt met de krant van gisteren word ik overmand door tegenstrijdige gevoelens. Ik moet gaan opruimen. Ik moet Vriend wakker maken, zodat we de kast kunnen afmaken. Ik moet hier weg! Die laatste gaat het worden, want ik heb al maanden geleden een kaartje gekocht voor de marathonvoorstelling over Odysseus. Vriend moet het dus alleen opknappen. Arme Vriend. Voeg dus aan het bovenstaande lijstje maar een flinke dosis schuldgevoel toe. En, eerlijk is eerlijk, ook een beetje wantrouwen. Want hoe zal het huis eruit zien als ik vanavond laat terugkeer uit Scheveningen...
U denkt nu waarschijnlijk nogmaals: arme Vriend. Doet u dat gerust. Ik ga in ons kraakheldere, volstrekt ordentelijke washok zitten en zachtjes voor me uit murmelen: 'denk VT-wonen, denk heel erg VT-wonen.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik wens Vriend sterkte en jou veel plezier.
Dank, het was erg mooi! Als je nog tijd over hebt, is het zeer de moeite waard om heen te gaan.
En Vriend zij geloofd en geprezen, het huis zag er keurig uit gisteren!
Een reactie posten