verandering of verloedering?

Je leest in de media regelmatig over ontwikkelingen in de taal. Taalverandering heet dat in mild perspectief. Taalverloedering zeggen de puristen. Vandaag een interessante observatie uit de praktijk. Twee leerlingen uit havo 5 zitten aan mijn bureau te zwoegen op het bronnenmateriaal voor het schrijftentamen. Zegt de een tegen de ander: "Als we een uiteenzetting krijgen worden we echt wel geflasht."

Leerling 2: "Ja man, dat zou dik gierig zijn!"

Ik besluit me ermee te bemoeien en vraag wat ze bedoelen met 'geflasht'.

Leerling 1: "Nou, dat je, zeg maar eh, ik weet niet echt een net woord, mevrouw."

DVN: "Zeg het dan maar niet zo netjes."

Leerling: "Nou, dat je zeg maar genaaid wordt."

DVN: "Aha, maar bedoel je dan niet 'geflest', zonder h?"

Leerling: "Nee, 'geflasht'."

DVN: "Nou, volgens mij betekent 'flashen' iets heel anders." Tegen de hele klas: "Mensen, wat betekent 'flashen' volgens jullie?"

Allerlei leerlingen roepen door elkaar: "Dat is als je genaaid wordt" of iets van gelijke strekking.

DVN, met een grijnsje: "Oh. Ik dacht iets heel anders."

Klas, in koor: "Wat dan, mevrouw?"

DVN: "Tja, zal ik dat nou wel vertellen..."

Bij een meisje voorin begint een lichtje te branden. "Volgens mij weet ik wat u bedoelt."

DVN en meisje wisselen een betekenisvolle blik. Natuurlijk dringt de klas aan. "Wil jij het vertellen of zal ik het doen?"

"Doet u het maar."

DVN: "'Flashen' betekent dat je je borsten laat zien. Een vrouwelijke variant van 'moonen' dus."

Hilariteit alom. De juf die ik nou eenmaal ben neemt het over, maant tot stilte en licht en passant de uitdrukking 'geflest worden' toe, die eigenlijk niet in dit zinsverband gebruikt kan worden. Dan gaat iedereen weer aan het werk. Vooraan wordt nog even gefluisterd: "Ik zeg gewoon 'geflasht', hoor. Is gewoon straattaal, man, weet je."