Helemaal happy in de vinex zou ik bijna vergeten dat we ook nog een hele dure brievenbus hebben in Amersfoort. Met een appartement erbij, dat dan weer wel. Bij het te koop zetten gingen we er vanuit dat we het in een maand of twee wel kwijt zouden zijn. We waren reuze optimistisch maar deden wel ons best om er zo veel mogelijk uit te slaan. Inmiddels zijn we negen maanden verder en tamelijk moedeloos. Laatst hoorde ik een collega zeggen dat hij op zoek is naar een huis en ik opperde direct ons appartement, 65 kilometer verder dan hij nu van school woont. Toen hij me daarop wees, bood ik hem mijn auto aan. Mijn bloedeigenste auto. Mijn lieve trouwe bolide die me al drie jaar overal naartoe brengt. Het moet niet gekker worden!
Gelukkig gloort er in deze tijden van kredietcrisis en instortende huizenmarkten inmiddels toch een klein lichtje aan de horizon. Afgelopen vrijdag was er namelijk een bezichtiging, en volgens de makelaar was het jonge stel, nu reuzegunstig voor ons woonachtig in een huurwoning, serieus geïnteresseerd. Alleen vertrokken ze dezelfde avond op skivakantie, zodat wij nu nog zeker een week in het ongewisse worden gelaten. Die skivakantie is an sich natuurlijk wel weer gunstig, want die wijst op kapitaalkracht, maar dat terzijde. Verder zou de makelaar vandaag nog een bezoeker van de laatste open-huizen-route terugbellen over een eventuele tweede bezichtiging. Heel voorzichtig durf ik dus weer een beetje te hopen. Hoopt u mee?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Natuurlijk hoop ik mee. Maar helaas: ik heb al een huis.
Succes!
Kom toevallig langs op je log. Hier een (ex) lerares aardrijkskunde. erg herkenbaar al die verhalen!
Succes met het verkopen van je huis!
Ik lees wel vaker je log. Ik werk ook op een school (weliswaar een basisschool, maar goed). Veel succes met de verkoop! Moed houden, het komt goed.
Dank voor de support. Tot op heden nog geen nieuws, maar ik houd jullie op de hoogte. En welkom aan de meelezers!
Een reactie posten