Het echte dorpsleven

Vandaag ben ik in mijn geboortedorp om op Kleine Neef te passen. Toen ik gisteravond op weg naar mijn ouderlijk huis langs het ouderlijk huis van Vriendin M. reed, bedacht ik me dat ik wel eens zou kunnen informeren of zij op dinsdag thuis is. Dan zou ik met haar koffie kunnen drinken, terwijl Kleine Neef (11 maanden) speelde met haar dochter (12 maanden). Ik zag het al helemaal voor me. Reuzegezellig voor M. en mij en dé kans om onze families aaneen te smeden.
M. en ik gaan wee bek. We zaten bij hetzelfde jeugdorkest, later in het hermenieke. We zongen bij het zelfde jongerenkoor. M. bracht me naar huis toen ik voor het eerst zo dronken was dat ik er in mijn eentje niet meer zou geraken. Ik bracht M. naar huis toen zij op haar vrijgezellenfeest zo dronken werd... Enfin, u heeft een beeld.
Ik nam me voor M. te bellen als Kleine Neef na bad, banaan en boek in bed zou liggen. Maar ja, een dorp is een dorp is een dorp. Terwijl ik voor de achtste keer met Kleine Neef Waar is Dribbel? lees (een echte pageturner!), gaat de telefoon. De vader van M. Of mijn vader ook thuis is. Nee. Ik beloof een berichtje door te geven en hang op. Binnen een minuut gaat de telefoon weer. M. Of ik op de koffie kom.