dag lieve kindertjes

Naast het grote verdriet heeft het overlijden van collega J. ook praktische gevolgen. Midden in het schooljaar krijgen we een nieuwe collega (dat had nog de nodige voeten in de aarde, maar mijn aanzet tot een verslag daarvan verzandde in een saai verhaal over vacatures in onderwijsland, dus dat heb ik er weer afgeknipt).
J. had drie examenklassen en die kunnen we niet zomaar doorschuiven naar de nieuwe collega. Twee ervan moeten naar zittende collega's en zodoende ben ik vanaf maandag de trotse juf van een havo 5. In ruil voor deze groep moest ik een van mijn huidige klassen afstaan en dat werd helaas mijn enige derde klas. Een gymnasiumklasje met tweeëntwintig brave meisjes en twee brave jongetjes. Sommige collega's hebben niet zo veel op met deze groep, want ze komen wat levenloos over, maar ik vind ze zo schattig. En aangezien ik als eerstegraads (een uitstervende soort) niet in leerjaar 1 en 2 mag werken, komt dit voor mij het dichtst in de buurt. (Niet dat ik niet blij ben met mijn baan, want bovenbouw is veul leuker, maar een zo'n kudde kindertjes is heerlijk voor de afwisseling).
Vanmiddag ging ik ze het droevige nieuws vertellen, in hun mentorles, want mijn eigen laatste les met hen was al ongemerkt voorbij gegaan. Toen ze van de schrik bekomen waren, vroeg ik of er nog vragen waren. Een meisje wilde, tot hilariteit van de rest, weten of het huiswerk voor maandag nu verviel. 'Nee, helaas, dat blijft gewoon staan. Meneer O. gaat met jullie verder waar we gebleven waren.' De volgende wil weten wie meneer O. dan wel mag wezen. Hij is toch niet streng? 'Hartstikke streng' zeg ik en meteen beginnen er enkele lipjes te trillen. Oja, deze kindjes nemen alles serieus, dus ik zeg maar gauw dat ik een grapje maak. Opgelucht beginnen ze te lachen. Ik spreek met ze af dat ik nog eens terugkom in de mentorles voor een leuke afsluiting. Als ik het lokaal wil verlaten, geven ze me spontaan een staande ovatie. Ik ga ze echt missen, de schatjes.