De week die is geweest

Eigenlijk wilde ik een logje gaan schrijven over de mindere momenten van deze week. Het zou een selectie worden van de highlights, zou ik er bitter bij schrijven, want voor een uitputtende lijst was hier geen plaats. Ik zou schrijven over hoe ik omkwam in het nakijkwerk. Over de rampochtend waarop ik bij de verkeerde bushalte stond, in de trein constateerde dat ik een enorm gat in mijn panty had, de etos geen panty's in mijn maat verkocht en ik op school van een ander moest horen dat een van mijn naaste collega's een andere baan heeft. Over hoe ik vanochtend om kwart voor acht (op zaterdag!) ruw gewekt werd door de buren die hun terras gingen aanleggen en begonnen met zo'n trilplaat. Over hoe de buren aan de andere kant acht uur ook een mooie tijd vonden om met klussen te beginnen. Over hoe ik daar echt niet doorheen kon slapen en me na enkele verwensingen aan het buuradres maar aankleedde om aan mijn (werk)dag te beginnen. Over hoe het brood klem zat in de vriezer, over hoe de boterhammen afbraken die ik van het bevrijde brood wilde trekken. Over...
Maar toen belde mevrouw mijn zuster. Hartstikke vrolijk, omdat ze vanochtend als eerste van haar gezin wakker was om half acht. Haar dochter van vijf weken oud heeft sinds gisteren door dat je 's nachts best zonder eten kunt. Zus belde terwijl ze een boterham voor haar zoon smeerde. En nog een, want de eerste was net genoeg voor z'n holle kies ('t is wel familie...). Terwijl ik getuige was van de gezellige familiegeluiden kletsten Zus en ik over de afgelopen week. Nog voordat ik mijn ongenoegen over de buren had geuit was ik er eigenlijk wel weer overheen. Dus ik vertelde over hoe ik deze week auditie deed om mee te zingen in een operette, en werd aangenomen. Over hoe ik gisteren toch nog toestemming kreeg voor een schoolreisje naar Antwerpen aanstaande dinsdag. Over hoe Vriend mij naar de trein bracht nadat ik de bus miste. Over de fraaie commentaren van mijn mentorleerlingen bij hun cijferlijst ('Die van biologie zal wel zeggen dat ik niet hard genoeg werk, maar zelf heeft hij onze werkstukken na vier weken nog steeds niet nagekeken.'). Over hoe mijn mentorleerling werd weggestemd uit X-factor, waardoor ik daar nu niet meer naar hoef te kijken. (Ik vind het oprecht jammer voor haar hoor, maar wat een k*tprogramma is dat!) Over hoe heerlijk het is dat het lente is. Over onze nieuwe tuinset. Over...
Moraal van het verhaal? Alles is perceptie. Dat ga ik vandaag zachtjes voor me uit murmelen terwijl ik mondelingen voorbereid in een sandwich van klusgeluiden.